Een nieuwe verslaving
Omdat ik een aantal toneelstukken door elkaar speel in verschillende landen en tussendoor werk aan een film, kan ik me slecht ontspannen. Een boek lezen kost me te veel energie, mediteren kan ik nog steeds niet langer dan een minuut, de kroeg behoort niet tot de mogelijkheden omwille van een alcoholstop en films kijken, leidt me af van de verhalen die ik zelf tot leven moet wekken. Als ik een speelfilm kijk, zie ik alleen maar het werk van de acteurs, de cameramensen en de scenarioschrijver. Door de drukte kan ik mijn eigen gepieker niet loslaten en is een dramaserie één grote herinnering aan werk.
Als een amechtige junk beduimel ik dus iedere vrije minuut mijn iPhone. Jachtig klik ik apps open en doe mijn rondje om de kerk (Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat, Nu.nl, Blendle, Facebook, Twitter, Instagram...) tot ik er blind en misselijk van word.
"Best crimi documentaries on Netflix now", mijn oog valt op een tweet van de populaire site Buzzfeed. Ik verkeerde in de veronderstelling dat ik alle belangrijke docu's van de afgelopen jaren wel zo ongeveer had gezien, maar de tips die Buzzfeed geeft, ken ik niet. Een documentaire, dat is een goed idee, dat kan mijn hoofd wel aan. Een uur later zit ik met mijn laptop in een kleedkamer. De eerste film die ik kijk is Amanda Knox, een bloedstollend portret van een Amerikaanse student die ervan wordt beschuldigd een seksmoord in Italië te hebben gepleegd. Vervolgens ram ik door met The Imposter, over een jongetje dat zich voordoet als een lang vermiste zoon. Daarna houd ik mijn adem in bij een gesprek met een ter dood veroordeelde die erom smeekt geëxecuteerd te worden in de geniaal gemaakte The fear of 13.
Langzamerhand begin ik de Buzzfeed-tips te laten voor wat ze zijn en mijn eigen keuzes te maken. I am not your guru, over coach Tony Robbins, is geen crimifilm maar fascineert me mateloos en ook 13th, over het gevangeniswezen in Amerika, raakt me. Een schat aan titels blijkt er te zijn en ik kan niet meer stoppen. In bed, op een stoeprand, in de auto, op de bank, in kleedkamers, midden op de set, op mijn iPad, telefoon of computer... Mijn provider waarschuwt me tevergeefs dat ik mijn data erdoorheen jaag, en ik moet oppassen dat ik niet vergeet waar ik ben als ik vlak voor een opkomst nog even het einde wil zien van weer een nieuwe ontdekking. De menselijke geest is een bizar labyrint waar makers blijkbaar niet over uitverteld raken. En juist als je je beroep gemaakt hebt van verhalen te vertellen die gedramatiseerd en bedacht zijn, zoals ik, dan is het een enorme opluchting om te kijken naar wat in ieder geval doorgaat voor echt. Want zelfs een documentaire is perceptie, uiteindelijk is het product slechts een interpretatie van de werkelijkheid. Maar dat mag de pret niet drukken.
Kijk en geniet!
Halina Reijn is actrice bij Toneelgroep Amsterdam en schrijft wekelijks over wat haar bezighoudt.