Geachte heer Dingenen, Beste Frank,

Nu ga ik hem echt schrijven, nam ik me voor terwijl ik met een warm gevoel van nostalgie naar de heruitzending van Meester hij begint weer zat te kijken. Al vaak heb ik op het punt gestaan je via deze weg een hart onder de riem te steken. Het is er nooit van gekomen omdat het een beetje pijn deed steeds te moeten lezen hoe slecht het met je ging. Uitgespuwd door een wereld die je zelf mee groot hielp maken en te trots om de handdoek te werpen. Ik stuur je deze brief dan ook met enige schroom, Frank.

Je moet weten dat mijn correspondentie doorgaans voorbehouden is aan al dan niet met talent gezegende schermgezichten die ik gaarne bejubel dan wel tactvol tot een andere beroepskeuze probeer te bewegen. Maar hoe benader je in 's hemelsnaam iemand die zijn beste tijd al lang heeft gehad en nergens meer aan de bak komt? Een uitgerangeerde vedette die meer dan wie ook de andere kant van de medaille heeft gezien. Vergeten en werkloos. Noodgedwongen blij met de schamele kruimeltjes die iemand van de tafel laat vallen. Toch probeer ik het. Niet uit medelijden, maar uit oprecht respect voor wat je ooit als tv-maker hebt betekend.

Je mediacarrière mag dan dood en begraven zijn, de 'Meester' blijft onsterfelijk. Het was dan ook een fijn weerzien met 2C. Beetje gedateerd en trager dan in mijn herinnering misschien. Toch was het nog steeds aangenaam toeven in het rumoerige klasje dat onder gezag, leiding en toezicht van een snuivende, wat sullige leerkracht zijn jeugdig enthousiasme mocht botvieren. Meester André Buys als de naïeve pispaal die toen niet kon bevroeden dat zijn leerlingen het stuk voor stuk verder zouden schoppen dan hij. Destijds revolutionaire en gedurfde televisie die zich elke week wel aan een taboe vergreep en het daardoor bespreekbaar maakte. Wie weet nog dat jij eind de jaren tachtig, begin de jaren negentig een van de bepalende schermgezichten was? Bedenker en uitvoerder van talloze knotsgekke typetjes die -"u kunt ze likken, u kunt ze kussen"- de schuttingtaal niet schuwden.

Toen ik zag hoe je in De laatste show als oude glorie weer even onder het stof vandaan werd gehaald, moest ik denken aan al die opkomende talenten die bij meester André Buys de stiel hebben geleerd. Het zijn er te veel om op te noemen. De 17-jarige Bart De Pauw haalde bij jou de inspiratie voor het geniale Buiten de zone. Je hielp mee aan de ontbolstering van de vaste waarden als onder meer Jo Depoortere , Werner De Smet of Michaël Pas en nam toenmalig schoenenverkoper Jacques Vermeire in dienst als luidruchtige, bekkentrekkende conciërge. Je lanceerde de bizarre jongeling Niels William die later K3 zou uitvinden en aan de verkoop van de rosse, de blonde en de zwarte een vroeg en comfortabel renteniersbestaan overhield. Zouden ze, nu ze zelf succesvol zijn, af en toe eens achterom kijken in dankbaarheid? Ik vrees van niet. Anders hadden ze hun mentor wel een televisioneel onderkomen bezorgd in plaats van hem eenzaam en verongelijkt te laten verkommeren.

Maar het is nu zo, Frank. Ondankbaarheid is 's werelds loon. We gaan trouwens ver terug, jij en ik. Ik herinner me nog de merkwaardige radiofiguur Frank Dingemans die in Het genootschap van Julien Put zaliger geestig de draak kwam steken met de dingen des levens, en het wat merkwaardige maar vernieuwende jongerenprogramma PVBA Elektron. Ik herkende je stem in het legendarische Liegebeest waarvoor je ook de scenario's schreef en kreeg steeds meer respect voor de gewezen brillenverkoper en magazijnier die via talentenjachten een uitlaatklep zocht voor zijn artistieke aspiraties. Als kijker was ik er getuige van hoe je een nieuwe wind liet waaien door de gescleroseerde 'Dienst Jeugd' van de toenmalige BRT. Ik volgde je trouw toen je, zoals iedereen die meer wilde verdienen, overstapte naar vtm. Toptransfer van een vlot scorende spits met een cultstatus die moeiteloos verlengd en verzilverd werd bij de 'commerciëlen'.

Meester werd gerecycleerd met wat nieuwe gezichten en de wulpse schooldirectrice Wendy Van Wanten als pikant extraatje. Je durfde - "een doorsnee homo is geen janet maar een heel gewoon iemand" - uit de kast te komen. Kortom: je carrière liep als een trein die zonder problemen naar het pensioen leek te sporen. En toen was het ineens over en bleek er voor jou geen plaats meer in de herberg. "Niemand ziet me nog staan", jammerde je wanhopig in 'de boekskes'. Tot je ook daaruit verdween.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Een paar keer zag ik je in de schaduw van mijn toenmalige werkplek bij krant en koffie in de fijne taverne De Tinnen Pot op het Schaarbeekse Daillyplein. Uitgeblust en mistroostig met in de ogen de tristesse van een chronisch onbegrepene. Ik durfde je niet aan te spreken, maar het bedroefde me zeer je zo te zien. Medelijden gemengd met ontzag voor een vroeger idool dat ik ooit wuivend voorbij zag trekken op een praalwagen tijdens de vtm-sterrenparade. Gevallen en gekneusde ster. Het deed me denken aan 'Een wonderkind van 50' van Bou- dewijn de Groot. Ook in het café in dat liedje werd de vergankelijkheid van de roem treffend uitgebeeld.

Vroeger samen met De welriekende dreefjes vaste klant in de hitlijsten met krakers als 'Liever Armand Pien', 'Samen in de file' of 'Allez Maurice' en wereldberoemd in Vlaanderen dankzij talloze leuke sketches. Nu vooral te bezichtigen in belegen archiefprogramma's. Harde, ongenadige en respectloze mediawereld. Ik vernam dat je het financieel niet breed had, meer dronk dan goed voor je was, van de ene depressie in de andere sukkelde en geveld werd door een stevige hartaanval.

Toen al had ik je moeten schrijven, Frank. Maar ik las ergens dat je was opgeraapt door Bert Anciaux en geloofde in een herstart als politiek medewerker. Ook daar na een tijdje wandelen gestuurd. Met de moed der wanhoop nieuwe formats bedenkend waar geen hond brood van lustte. Afgeschreven maar als zestiger nog steeds rotsvast overtuigd van een comeback. Enkele jaren geleden kwam ik je tegen in Thuis als inspecteur Monard en pas nog als André Beynens in Familie. Wielertoerist en pantoffelheld die slaag kreeg van zijn vrouw. Simpele schnabbelaar in soaps. Laat het toch rusten, Frank. Die glorietijd komt nooit meer terug en het is tijd om je neer te leggen bij de harde en onrechtvaardige wetten van medialand. Het leven is veel meer dan televisie alleen. Je hebt huidkanker en een hartaanval overwonnen. Je bent er nog steeds. Gelukkig. Vecht niet langer tegen de bierkaai. Ban somberheid en zwarte gedachten. Profiteer van het leven en weet dat je voor mij, dankzij 'de meester', altijd een grote meneer zult blijven.