Masterclass muziekindustrie: geslaagd
Wanneer de twee grootste monarchen van de hiphop hun bling blings in mekaar vlechten, mag je er prat op gaan dat er internetpiraten op de loer liggen. En toch sloegen Jay-Z en Kanye West er in, in tegenstelling tot zoveel andere grote releases, hun jongste samenwerking lekvrij te houden. Of hoe minutieuze voorzichtigheid en scherpe beveiliging de norm zullen gaan uitmaken in de veranderende muziekindustrie.
Naast het feit dat Watch The Throne een uitstekende plaat is geworden met naast de twee rap royalties ook nog gastrollen voor Beyoncé, Quincy Jones, Otis Redding en Bon Ivers Justin Vernon, mag het in deze digitale tijden op zijn zachtst gezegd opvallend worden genoemd dat geen noot van het album gelekt werd voor de officiële voorstelling op iTunes.
Zowat elke grote artiest, van Lady Gaga tot U2, zag de jongste jaren zijn nieuwe releases gelekt in YouTubefragmenten of gewoon integraal zwermend over het web. Die lekken komen van journalisten die hun promokopietje online gooien, platenpersers die nog een graantje meer willen meepikken of (uitzonderlijk) een labelafgevaardigde van twijfelachtige loyauteit. De grootste boosdoeners echter, zijn hackers en internetwizards die schaamteloos en haast onoverkomelijk binnenbreken in de computers waar de mastertapes op opgeslaan staan.
Hoe zijn Kanye en Jay-Z er dan in godsnaam in geslaagd om hun plaat achter slot en grendel te houden? BBC-journalist Ian Young reconstrueerde de enorme veiligheidsmaatregelen die bij de opname van de plaat in acht genomen werden. Tikje paranoïde, maar blijkbaar wel efficiënt. Het lekvrije Watch the Throne is de snelst verkopende download uit de geschiedenis van iTunes.
Dat Kanye nog een appeltje te schillen had met de internetpiraten nadat passages van 'Lost in The World' en 'Power' uit zijn jongste My Beautiful Dark Twisted Fantasy op het web te grabbel werden gegooid, mag duidelijk zijn. Maar om hun materiaal af te schermen, zijn de twee rappers alvast erg ver moeten gaan. Gaande van externe harde schijven met vingerafdruk-beveiliging tot de producers verplichten alle draadloze netwerken op hun computers uit te schakelen. Er werd geen enkel detail over het hoofd gezien.
Daarenboven werd de plaat opgenomen in geïmproviseerde studios in hotelkamers van Parijs tot Sydney. De meewerkende artiesten werden door het duo verboden ook maar het kleinste fragment per e-mail door te sturen. Elke muzikant zou zijn stuk persoonlijk zijn komen inspelen. Wat nog meer is: artdirector Virgil Abloh liet zelfs via Twitter - een grapje of niet? - weten dat producer Noah Goldstein "tien maanden lang de harde schijven mee naar bed nam".
Slechts een klein aantal mensen had toegang tot de plaat voor ze afgelopen maandag op iTunes op de wereld werd losgelaten, maar het triumviraat labels dat de plaat uitbracht (Roc-A-Fella, Def Jam en Roc Nation) blijft volhouden dat hun voornaamste zorg niet het tegengaan van piraterij was. "De anti-lekkagestrategie kwam vooral voort uit de wens dat alle fans het album terzelfdertijd zouden te horen krijgen. Als een soort nostalgische poging het pre-internet tijdperk kortstondig te laten heropleven", laat een woordvoerder van Roc Nation weten.
Hoewel deze vorm van strenge beveiliging duidelijk zijn doel niet heeft gemist, ziet het er niet naar uit dat het de norm zal worden. Zowel labels als artiesten onderschatten de publiciteitswaarde van lekken allesbehalve.