De 6 venten in Sean Dhondt

Als interviewer kom je verschillende categorieën BV's tegen. Je hebt de ego's die zichzelf graag horen praten en niet vies zijn van allures. Je hebt de marketeers, die overal hun voorgekauwde promopraatje en ingestudeerde oneliners debiteren als ze een plaat, programma of boek te verpatsen hebben. Er is de suf geïnterviewde vedette die zijn wantrouwen voor journalisten nauwelijks kan verbergen en er een defensief schaakspel van maakt. En er zijn de sympathieke luitjes die onbevangen tegenover je plaatsnemen voor een boeiend gesprek in twee richtingen, alsof je samen op een langeafstandsvlucht zit. Sean Dhondt zit gezellig in dat laatste vakje. Hij vertelt enthousiast over leven en werken (hoe hij voor het Q2-programma Festivalitis de zangeres van de band Oh Wonder over de modderige wei van Werchter droeg, omdat ze haar hakjes niet wilde vuilmaken. En hoe hij haast een interview miste met singer-songwriter Courtney Barnett, omdat hij dringend naar de pot moest). En hij kaatst regelmatig een balletje terug. "Heb jij zelf tattoos?" "Speel jij ook muziek?" "Heb jij ook ooit een latrelatie gehad?" Wees gerust, we gaan ons beperken tot de ontboezemingen van de heer Dhondt Sean.

Zoals deze losse flodder.

"Een van de leukste interviews die ik ooit deed voor Festivalitis, was met Richard Kruspe, de gitarist van Rammstein. Vooraf was ik er niet gerust in. Die mannen hebben geen poeslief imago. Maar het bleek een toffe gast. Ik mocht hem in zijn kleedkamer interviewen. Hij had een grote kleerkast vol uniformen waaruit hij kon kiezen. Er stond ook een hele kist vol dildo's. Alle bandleden hadden replica's van hun penis laten maken. Wellicht hebben de Callboys dat idee van hen gepikt. (lacht) Die gast wou er me een paar meegeven. Maar ik zag me daar thuis niet meteen mee afkomen 'Hier schat, zes replica's van de penissen van andere mannen. Zeg nu nog eens dat ik u niet graag zie!'"

DE ROCKER

Met je nieuwe band Manoeuvres mocht je deze zomer Pukkelpop op gang trappen. Beschouwde je dat als een cadeau of een vergiftigd geschenk?

"Ik vond dat een hele eer. Eppo Janssen (programmamaker, red.) had voorspeld dat de tent zou vol staan. En effectief: na twee nummers liep de Castello helemaal vol."

In het begin stond er maar 200 man. Begin je dan even te twijfelen?

"Nee. Ik ben altijd ambitieus geweest in mijn muziek, maar elk nieuw project heeft tijd nodig. Ik was dus al blij dat we ons live mochten tonen. En toen de rijen voor het podium aangroeiden, kreeg ik vleugels. We hebben fans bijgewonnen. Optreden is vergelijkbaar met seks, net zoals een nummer schrijven iets wegheeft van verliefd worden. Ik hou van dat gevoel. Een nieuw nummer, dat overvalt me, net als verliefdheid. Het komt binnen in stukken en brokken. Pas na een tijd kruip ik in mijn studio om de puzzel te leggen. Dan bouw je die relatie met dat nummer uit. Je komt ermee naar buiten, zoals je een nieuw lief voorstelt aan je ouders en vrienden. En het optreden is de totale euforie, het orgasme."

Je komt uit een rock-'n-rollnest. Je ouders speelden samen in de band Mongoloid en genoten tijdens autoritten graag van Nirvana en The Red Hot Chili Peppers. Was je al van jongs af helemaal mee?

"In de lagere school luisterde ik vooral naar dancemuziek. Mijn ouders hebben me bekeerd door me op mijn twaalfde mee te nemen naar Werchter. Sepultura en Channel Zero traden daar op. Het was meteen mijn eerste ervaring met de moshpit (de volksdans van de metal: tegen elkaar op beuken en springen, red.). Ik ben er meteen ingevlogen, samen met mijn beste vriend. Als we tegen de grond gingen, trokken onze vaders ons weer overeind. Veel mensen vinden zo'n moshpit beangstigend, maar als je erin staat, valt het wel mee. Wat schrammen, blauwe plekken en een stijve nek, meer houd je er niet aan over. Die oorlogswonden waren de maatstaf. Dat stond heel stoer op school. Ach, elke jonge gast moet in zijn leven toch eens stagediven en crowdsurfen?"

Je jogt nog altijd met Killswitch Engage in je oren. Schuilt er een agressief baasje in jou, of is het een misvatting dat metalliefhebbers kwaad zijn op de wereld?

"Ik agressief? Mijn vrienden zouden eens goed lachen als ze dat horen. Ik maak me heel zelden kwaad. En als het gebeurt, zeggen ze: 'Pas op, hij begint met zijn voetje te stampen.' Daardoor moet ik weer lachen en vergeet ik waarom ik kwaad werd.

"Als kind heb ik weleens gevochten, maar alleen als het moest, om te tonen dat ik geen watje was. Ik was ook de eerste om op te komen voor mensen die gepest werden op school. Er zat een licht mentaal gehandicapte jongen in mijn lagere school. Ik kon het niet hebben als ze hem uitlachten. Nog liever een koek op mijn muil krijgen dan daar niks aan doen.

"Soit, metal staat voor mij niet gelijk aan agressie. Ik was gebeten door de kracht en de energie van dat genre. Het is een uitlaatklep, net zoals competitieskiën, basketbal of drummen dat was. En ik vond die moordende drumritmes heel intrigerend. Veel mensen horen alleen lawaai, maar in metal zitten vaak de strafste muzikanten."

Klopt het dat Sean Dhondt vandaag net zo goed een piano spelende apotheker had kunnen zijn?

"Ha! Ja, maar of ik daar gelukkig van was geworden, is een andere zaak. Op mijn zesde stuurden mijn ouders me naar de muziekschool om piano te leren spelen. Sáái! Bach en Chopin, dat was mijn wereld niet. Op Rock Werchter stelde ik vast dat geen enkele van die goeie bands een piano gebruikten. Toen waren de argumenten van mijn ouders op. Ik koos voor drums, omdat dat er het meest imposant uitzag. Niet veel later zat ik samen met enkele vrienden in een bandje. Ons eerste nummer was 'Suck My Energy' van Channel Zero.

"Van mijn ouders mocht ik naar het conservatorium. Mijn vader was tandarts geworden, maar had eigenlijk liever muziek willen studeren. Hij wilde me mijn droom niet ontzeggen. Zelf vond ik dat ik beter voor een échte studie kon opteren. Ik kwam uit de Latijnse en koos voor farmaceutische wetenschappen. Welgeteld een halfjaar heb ik het volgehouden. Tijdens de lessen zat ik alleen maar met mijn vingers op de banken te drummen. Mijn beste maat in die richting was ook drummer. Hij heeft nu een eigen apotheek. Ik koos uiteindelijk toch voor het conservatorium."

DE ANTI-REBEL

Als je zulke coole ouders hebt, waartegen moet je dan nog rebelleren als puber?

"Soms vraag ik me af of ik wel een puberteit heb gehad. Ik heb nooit de nood gevoeld om me af te zetten. We kregen wel onze waarden mee, maar ik mocht alles wat ik wilde doen."

Je eerste tatoeage, was dat ook geen daad van rebellie?

"Nee. Ik wilde dat al lang, omdat de bands waar ik fan van was ook vol stonden. Ik heb gewacht tot ik 22 was; ik wilde geen spijt krijgen van een bevlieging. Mijn eerste was er eentje op mijn bovenarm: een schild met mijn initialen erin. De grote bigband-drummers Buddy Rich en Gene Krupa hadden dat embleem op hun basdrum staan. En ik wist dat mijn liefde voor muziek nooit zou weggaan. Mijn ma was niet bepaald enthousiast. Ze vraagt nu soms nog al lachend: 'Dit is toch de laatste, hè?' Maar ze heeft het me nooit kwalijk genomen. Ik heb al verhalen gehoord van ouders die hun kinderen bijna verstoten vanwege een tattoo of een piercing. Dat kan ik me niet voorstellen. Mijn pa vond het eerder cool."

Je ziet vaak dat liefhebbers van tatoeages niet kunnen stoppen. Hoe verslaafd ben jij?

"Ik geniet van het hele proces waarmee een tattoo tot stand komt. Van het idee tot de eerste schets. Het toeleven naar de afspraak, het ritueel zelf, het babbeltje, de nazorg... Dat is wel een beetje verslavend. Maar ik vind tatoeages vooral mooi. In de nek is één van mijn favoriete plekken, maar dat ga ik niet meteen doen. Ik besef dat het er lichtjes agressief uitziet en dat strookt niet met mijn werk voor een familiezender. Al hebben ze bij VTM nooit moeilijk gedaan over mijn tattoos."

Word je als drager van opzichtige tattoos door sommige mensen nog altijd beschouwd als uitschot?

"Het misleidt soms, ja. Maar bij mij merken ze snel dat ik geen agressieve pipo ben. Bij het VTM-programma Beat Da Bompaz maakten we op de bus kennis met onze bejaarde tegenstanders. Een van die dames keek verschrikt naar mijn tattoos, toen ik naast haar ging zitten. Ze zei dat ze 'al die schilderijen' maar raar vond en vroeg waarom ik ze had. Na vijf minuten bekende ze al dat ze niet had gedacht dat ik zo vriendelijk zou zijn. De rest van dat weekend was ze mijn beste vriendin. (lacht)

"Ach, we doen het allemaal, oordelen vellen op basis van andermans uiterlijk. Maar het is leuk als je dat kunt counteren. Mijn vrouw, Allison, dacht eerst ook dat ik ruiger was. Ze heeft het eens mooi samengevat: 'Je ziet eruit als een rebel, maar eigenlijk ben je een softie.' Die combinatie beviel haar wel. Ik wil me ook helemaal niet ruig voordoen. Ik zie gewoon graag tattoos, en ik laat mijn baard staan, om mijn babyface te verbergen."

DE VROUWENMAGNEET

Allison is Amerikaanse. Hoe leerden jullie elkaar kennen?

"In een nachtclub in Las Vegas. Ik was op roadtrip met een vriend. Ik heb eerst een halfuur vanaf afstand toegekeken hoe ze stond te dansen. Toen ze voorbijkwam, en ik haar gezicht zag, wist ik genoeg. Ik ben haar gevolgd naar de bar en heb gevraagd of ze iets van me wilde drinken. 'Oké', zei ze, 'als je ook mijn vriendinnen trakteert, want ik ging net iets voor hen halen.'"

Zou je in België ook op haar afgestapt zijn?

"Hm, ik ben geen donjuan. In het buitenland is het minder erg om een blauwtje te lopen. Negen kansen op de tien zie je die vrouw toch niet meer. Ik vraag me soms af hoe het nu moet zijn om als achttienjarige vrijgezel vrouwen te versieren. Al die mogelijkheden! Je kunt via Tinder meteen profielen checken en interesses achterhalen, waarop je tijdens het flirten kunt inspelen. Wij moesten het nog op de klassieke manier doen." (lacht)

Veel hoef jij niet te doen, hè. Kürt Rogiers zei in een interview dat de hysterie van de Vlaamse vrouwen nu gericht is op Louis Talpe en Sean Dhondt. Hoe erg is het?

"De meeste mensen gedragen zich heel goed. Ik ben geen Michael Jackson, hè. Toen ik nog bij JIM werkte, kreeg ik vooral jonge meisjes over me heen. Die kunnen hun hormonen het moeilijkst onder controle houden. Toen ik met Allison over straat liep, begon er eens een tienermeisje te krijsen, omdat ze me had herkend. Ze liep op me af en sprong in mijn armen, met haar benen rond mij. Die heb ik vriendelijk, maar kordaat van me afgezet. Dat doe je niet, ik liep hand in hand met mijn vrouw. Maar doorgaans vind ik het niet erg als iemand een foto of handtekening komt vragen. Zolang het met respect gebeurt."

Kreeg je als zanger van Nailpin ook al slipjes naar je hoofd?

"En beha's. In het begin verzamelde ik memorabilia van de festivals waar we speelden. Posters. Toegangspasjes. De eerste beha met een telefoonnummer erin heb ik ook bijgehouden. Maar niet om dat meisje te bellen; de meesten van ons hadden altijd wel een lief."

Dommeriken!

"Ik weet het! Tijdens een signeersessie in Japan schoof een meisje een briefje naar me toe. 'Kamernummer?' stond erop. Ik ben er niet op ingegaan. Maar het gebeurt dus wel."

Krijg je ook naaktfoto's toegestuurd? Dat schijnt hip te zijn.

"Ik heb al berichten gehad met wat bloot erin, ja. En de vraag: wat doe je vanavond? Dat flatteert me, maar sorry, ik ben een sucker for love. Trouw en plichtbewust. Ik fiets al mijn hele leven van de ene relatie in de andere. Een lange periode als vrijgezel om eens goed het varken uit te hangen? Nooit meegemaakt. Ik ben altijd blij als ik 's avonds mijn vrouw eens goed kan vastpakken en haar kan vertellen hoe mijn dag was. Het gras lijkt soms groener aan de andere kant, maar je mag nooit vergeten wat je zelf in huis hebt."

Hoe reageert Allison op al die aandacht voor jou?

"Heel goed. Het enige wat ze lastig vindt, is dat mensen haar vragen om voor fotograaf te spelen, terwijl ze met mij staan te knuffelen. Als ze dat ziet aankomen, is ze weg. Maar ze trekt me niet mee, omdat ze weet dat het een deel van mijn job is. Ik vind het ook moeilijk om nee te zeggen. Je wordt heel snel als arrogant beschouwd. Als ik de teleurgestelde blik in die mensen hun ogen zie, heb ik al spijt."

DE ROMANTICUS

Je hebt met Allison eerst anderhalf jaar een latrelatie gehad.

"Het was vervelend dat er een oceaan tussen ons in lag. Maanden na onze eerste ontmoeting is zij voor het eerst een week naar hier gekomen. Daarna ben ik een maand naar daar gegaan om haar familie te leren kennen. Tussendoor chatten en skypeten we. Ik vond het verfrissend om haar zo te leren kennen. Je zit niet fysiek bij elkaar, waardoor je jezelf veel sneller blootgeeft. Je krijgt de kans om elkaar te missen, waardoor je die relatie niet te snel consumeert.

"Ik vertrek nu voor een maand naar het buitenland voor Peking Express. Ik weet dat we elkaar keihard gaan missen, maar daarna voelt dat telkens als een nieuw begin. Dan zijn die eerste vlinders daar weer. Ik herinner me nog de keren dat ik haar ging ophalen. Met luide muziek naar de luchthaven, feest in de auto. Om daar met bonzend hart staan te wachten. En dan die opluchting als ze uit de gate kwam. Toen ze naar België verhuisde, had ik een bord bij: 'Allison Scott, hier!' Met zo'n pijltje naar onder. Net als in de film."

Eek! Romantiek-alarm! In ons mannenpanel van vorige week adviseerde een rijpe veertiger dat je romantiek vooral moet buiten houden. 'Je kunt een vrouw maar beter meteen duidelijk maken dat een relatie geen sprookje is.'

"Dat zie ik toch anders. We lachen er vaak om dat ik romantischer ben dan Allison. Voor haar moet een romantische komedie meteen af, als het te klef wordt. Maar een bos bloemen kan ze wel appreciëren.

"Voor een huwelijksverjaardag ben ik met haar eens naar een afgelegen meer gereden. De week voordien was ik op prospectie geweest. Ik had matrassen in de auto gelegd, een goede film gedownload op de laptop en soep gemaakt die we op een gasvuurtje konden opwarmen. We hebben aan het water gekampeerd, met de autoradio op, en geslapen in de kofferbak. Alleen jammer dat het er stikte van de muggen. Maar ik genoot van die stiekeme voorbereiding. Het is toch mooi dat je dingen voor de ander kunt doen? Dat houdt het vuur in je relatie."

Je zei ooit dat zij de coolheid in jullie relatie brengt. Wat bedoel je daarmee?

"Allison is de verpersoonlijking van iemand die niet cool probeert te zijn, maar het gewoon is. Ze heeft iets jongensachtig, waardoor ze perfect met mijn vrienden op café kan. Schunnige praat? No problem! Dat ze niet zo'n meisjes-meisje is, trok me meteen aan. Ze heeft ook die typische Californische nonchalance. Living in the moment. Plannen doet ze niet graag. Als ik haar een etentje met vrienden voorstel, zegt ze: hoe kan ik nu weten of ik over een maand zin heb om op restaurant te gaan? Kunnen we dat die avond niet beslissen? Dat botst weleens. Maar ik leer ook veel van haar op dat vlak. Als ik stress heb, kan zij dat heel goed benoemen. Ze heeft een heel nuchtere kijk op het leven."

Zie je jezelf ooit in Amerika wonen?

"Graag! Zonder mijn werk zaten we al daar. Na anderhalf jaar vonden we allebei dat iémand de stap moest zetten. En aangezien zij haar studies hier kon voortzetten... Het alternatief was dat ik naar daar ging en we beiden geen job hadden. Maar ooit verhuizen we naar daar of kopen we er iets, zodat zij op z'n minst wat vaker bij haar familie kan zijn. Haar zus is altijd haar beste vriendin geweest, dat gemis speelt soms op. En dan voel ik me schuldig."

DE POSITIVO

Je omschrijft jezelf vaak als een zondagskind. Heb je al tegenslag gehad in het leven?

"Mijn bonneke is vrij jong gestorven aan de gevolgen van borstkanker. Het was de eerste keer dat ik iemand verloor die dicht bij me stond. Dat hakt erin. Maar na een tijd kon ik dat ook wel plaatsen. Een goede vriend van me is enkele jaren geleden plots overleden aan een hartaanval. Dat was moeilijker te relativeren. Ik heb nog gespeeld op die begrafenis. Dat vragen jongere mensen me wel vaker. Een vreemde eer. Zoiets weiger je niet. Maar probeer maar eens te zingen met een krop in de keel. Ik heb op die begrafenis twee keer een nummer moeten onderbreken om diep te ademen en me te herpakken."

Heeft scheiden van An Lemmens sporen nagelaten?

"Dat was even een donkere periode. Ik wilde, zoals mijn ouders, één keer trouwen en voor de rest van mijn leven samenblijven. Die scheiding gaf me het gevoel dat ik had gefaald. Ik heb mezelf afgevraagd wat ik beter had kunnen doen. Maar blijkbaar moest het zo lopen."

Voelde je een vorm van schaamte omdat dat huwelijk al na een halfjaar over was?

"Dat kwam erbij. We waren voordien al meer dan zes jaar samen geweest. Dat huwelijk was geen bevlieging, maar misschien wel het begin van het einde. Dat je allebei een bekende kop hebt, maakt het nog vervelender. Het is al niet leuk om dat aan je vrienden en familie te moeten uitleggen, laat staan dat het ook nog in de boekskes wordt uitgesmeerd. Gelukkig was ik daar voordien uit weggebleven, waardoor ik ook consequent alle commentaar kon weigeren toen het fout ging. Ik weet nog dat ik wakker werd gebeld door een journaliste die vroeg hoe het ging, alsof ze mijn beste vriendin was."

Stootte je op scepsis bij je omgeving, toen je met Allison kwam aandraven?

"Natuurlijk waren sommige mensen een beetje bezorgd. Ik heb mezelf ook afgevraagd of het nu wel zou lukken. Als je al eens gescheiden bent, word je toch iets berekender. Maar Allison en ik moesten trouwen, anders kon zij hier niet komen wonen. Dat is intussen zes jaar geleden en ik heb daar nog geen seconde spijt van gehad."

Lig je soms wakker van kritiek? Een weekblad schreef ooit dat je 'Sean Dhondt niet van veel talent kunt verdenken'.

"Ik probeer zo weinig mogelijk energie te verspillen aan negativiteit. Ik relativeer veel, mezelf in de eerste plaats. Als iets me ergert, maak ik snel de klik: dit is het niet waard, focus op het positieve.

"Soms zou ik weleens graag de kans krijgen om te praten met de mens die zoiets schrijft. Om te tonen wie ik ben. Als hij me dan nog altijd een talentloze eikel vindt, moet hij dat maar schrijven. Het is jammer dat mensen soms niet verder kijken dan het programma dat je presenteert of de zender die het uitzendt. Het gaat tenslotte maar om een rol die je invult. Gelukkig mag ik steeds vaker zelf kiezen welke programma's ik doe. Mij moet je geen K3 zoekt K3 laten presenteren: het zou van mijn gezicht afdruipen dat dat niet mijn ding is. Maar jaren geleden had ik de luxe niet om zoiets te weigeren."

DE AVONTURIER

"Ik vind mezelf een dikke gelukzak, omdat ik mijn boterham kan verdienen met mijn grootste passies. Een radioprogramma als The BSMNT, waarin ik bands mag ontvangen die live hun ding doen, dat is mijn leefwereld. Net als Peking Express. Zo'n avonturen- en reisprogramma wilde ik al heel lang doen."

Op de persconferentie zei je dat je zelfs als kandidaat had willen meedoen.

"Ik heb met Nailpin ooit een road rally door Amerika gedaan voor MTV. We moesten met een tourbus zo snel mogelijk van L.A. in New York geraken. Zonder geld of telefoon. Onze tegenstanders van de Nederlandse band Direct vertrokken vanuit San Francisco. Onderweg moesten we concerten arrangeren om aan geld te komen. Daarvan kochten we benzine of eten. Slapen deden we meestal in dat busje of bij mensen thuis. We werden meermaals bijna uitgehuwelijkt door vaders die het wel cool vonden om Europese muzikanten over de vloer te krijgen. Die probeerden ons naar hun feestjes te lokken met de mededeling dat hun dochters nog vrijgezel waren.

"Op een avond strandden we in Black Canyon City, een hillbillydorpje met één café. De lokale band zou er die avond optreden en wij mochten het voorprogramma spelen. Tenminste: als we inkom betaalden. Maar wij hadden geen rotte frank. We zijn buiten gaan bedelen bij het publiek. Zo konden we genoeg geld bij elkaar harken om te mogen spelen. Dat optreden was geweldig. Ik heb nog een AC/DC-cover mee gedrumd met die band, als tiende bisnummer.

Daarna ontaardde het in een wet T-shirt contest, waar alle vrouwen uit het dorp aan meededen, ook moeders en oma's. Plots waren we omsingeld door boobies in witte, natte T-shirts, van heel strak tot bijna op de knieën. De volgende dag gingen we met een kater ontbijten in de enige diner van het dorp. Daar zaten diezelfde vrouwen van wie we de avond voordien nog gezellig de tepels cadeau hadden gekregen. Zoiets maak je tijdens een reguliere tour niet mee.

"Ik zou dat meteen opnieuw doen. Drie dagen niet kunnen douchen. Bij fastfoodketens gaan smeken of je een liedje mag spelen voor een gratis hamburger. Dan kregen we zes keer het deksel op de neus, maar de zevende keer hadden we prijs. Zo geraakten we op een middag aan de praat met mensen die ons uitnodigden bij hen thuis. Die woonden in een chique villa in een gated community. Ze gaven ons eten, een bed en regelden een show voor ons in Washington. Daar hebben we opgetreden ná de laatste band. Iedereen was al naar huis. Alleen de geluidsman hing er nog rond. Om het vereiste minimum aantal optredens te halen, hebben we toch maar gespeeld. De dag nadien wonnen we de rally."

Dat klinkt allemaal cooler dan hotelkamers afbreken.

"Heb ik nooit gedaan. Dat is zo jaren 80, hè. Als je dat nu doet, moet je dat allemaal zelf betalen. Dan is de fun eraf." (lacht)

Sean Dhondt

Geboren in Sint-Niklaas/ Dook voor het eerst op als drummer-zanger van de Waaslandse poppunkband Nailpin./ Zette zijn prilste tv-pasjes bij jongerenzenders TMF en JIM./ Brak daarna door bij het grote publiek als jurylid in The Voice Kids en copresentator van The Voice en The Ultimate Dance Battle./ Heeft op Qmusic met TheBSMNT een alternatief avondprogramma voor livebands. / Mocht afgelopen zomer Pukkelpop openen met zijn nieuwe groep Manoeuvres./ Zal begin 2017 te zien zijn als presentator van Peking Express./ Is gescheiden van An Lemmens, en hertrouwd met de Amerikaanse Allison Scott.