'Rust in vrede, lief en zacht'
De ouders van de verongelukte kinderen van de basisschool uit Lommel wilden geen zwartgallige ceremonie. Hun kinderen waren vrolijke kinderen. Belhamels. Zo kwam het dat een jong meisje danste voor al die witte kistjes. En dat luidkeels 'Vrolijke vrienden' weerklonk.
Eén bruine kist en veertien witte kistjes: meester Raymond en zijn kinderen van het zesde leerjaar van basisschool 't Stekske. Samen vijftien doden. Terwijl er eigenlijk vijftien leerlingen en twee begeleiders van de school uit Lommel omkwamen in die Zwitserse tunnel. Zeventien doden dus. Maar de familie van één jongen en een begeleider kozen elk voor een afzonderlijke plechtigheid. Toch waren juf Veerle en Bart er gisteren ook bij. Na de kistjes, droegen militairen ook een grote foto van Veerle en Bart naar voor.
"Het hele land is triest, het hele land treurt mee", opende Bart Peeters, ceremoniemeester van dienst. Met zesduizend waren ze naar schatting, de mensen die naar Lommel afzakten voor de plechtigheid, die ook live op tv te volgen was. Onder de aanwezigen veel prominenten zoals de duidelijk geëmotioneerde koning Albert en koningin Paola, het Nederlandse kroonprinselijk paar, premier Di Rupo, de Zwitserse presidente Eveline Widmer-Schlumpf en Europees president, Herman Van Rompuy.
"En toen werd het donker", sprak de Lommelse burgemeester Peter Vanvelthoven. "Eigenlijk zou de lente nu haar neus aan het venster moeten steken. Maar vandaag is er nog geen plaats voor een nieuw begin. We zijn te veel toekomst ontnomen. Het sneeuwt in ons hart. Kunnen we ons iets ergers voorstellen? Iets erger dan onherroepelijk afscheid nemen van iets wat zo dierbaar is als een kind?" Vanvelthoven stond op breken toen hij uit een song van Bram Vermeulen citeerde: "En als ik doodga, huil maar niet. Dood ben ik pas als jij dat bent vergeten." En toen stamelend: "Wij zullen jullie nooit vergeten."
Al snel werd de klemtoon verlegd naar de gelukkige tijd die de kinderen nog hadden gehad in Zwitserland. Marina Claes, hoofd van de skimonitoren, had de jongens en meisjes vorige week nog gezien tijdens een werkbezoek in Zwitserland. "Ik zag daar blije en lachende kinderen." Ze vertelde dat ze een 'Muppet-show' hadden opgevoerd. En dat de kinderen die maandagavond - hun laatste maandagavond - toch zo blij waren geweest met een verrassingsfeestje. Er was ook veel aandacht voor een kleurrijk werkje dat geprojecteerd werd op enkele grote schermen. "Op de skireis maakten de kinderen een schilderwerkje met handafdrukken. Ze noemden hun werk Samen Sterk. Ze waren samen sterk. Nu moeten wij dat ook zijn."
Bart Peeters noemde het verder moedig dat sommige ouders en familieleden hun gevoelens op papier hadden gezet. De ene las deze gisteren zelf voor, de andere liet dat doen. De mama van Nicolas sprak over haar kleine knuffelbeer die vanaf september naar de sportschool zou gaan. De vrouw zei dat ze de voorbije dagen veel had gedacht aan kleine dingen. Bijvoorbeeld over hoe dankbaar Nicolas wel kon zijn voor de kippensoep van oma. Het zusje van de 11-jarige Ilana rakelde herinneringen op. "Kan ik je nu nooit meer in het zwembad in Kroatië duwen?", vroeg ze. Hun wenende vader nam het woord over. "Ilana, we zien elkaar ooit terug. En die dag zal de beste van mijn leven worden."
Er waren ook mooie woorden voor Geert en Pol, de twee omgekomen buschauffeurs. Geerts vriendin Evi verklapte tijdens de plechtigheid dat ze in september stiekem waren getrouwd. "Op 9 juni zouden we het grote nieuws bekendmaken op een feest..." Evi zei ook dat Geert eigenlijk eind deze maand wilde stoppen met zijn werk als buschauffeur. "Omdat je wist dat ik doodongerust was. Van dan af zouden we samen naar al die fijne plekjes kunnen trekken."
De zoon van meester Raymond, Jan, zei dat hij zich vorige week woensdag nog kwaad had gemaakt op zijn vader. "Om zes uur 's ochtends ging de telefoon. Ik vloekte. Waarom belde je niet op de gsm van mama? Nu was ik wakker. Snel werd duidelijk dat jij het niet was... Als ik vertrok naar het voetbal zei ik altijd 'tot straks'. Dan antwoordde jij telkens van in de zetel: 'Ja, tot seffens'. Nu willen we allemaal heel graag bij je zijn, papa. Maar we weten: dat is helaas niet voor seffens." De ceremoniemeester noemde Raymond de motor en het hart van de sneeuwklassen. "Voor de ouders is het een geruststelling: dat Raymond en Veerle daar nu ook bij de kinderen zijn. Er is iemand die voor hen zorgt."
Op vraag van de ouders zong Bart Peeters met de kinderraad van Lommel ook 'Vrolijke vrienden'. Verder was er pianomuziek door Jean-Marie Van Broeckhoven, muziek van Scala en de broers Kris en Koen Wauters. "We slaan er ons doorheen. Zij aan zij gaan we door de storm", zong de Clouseau-zanger. Velen hadden intussen veel meer nodig dan een arm. Bart Peeters verwoordde het mooi na een dienst van tweeënhalf uur: "Rust in vrede, lief en zacht."
De families van de slachtoffers nemen de komende dagen nog in intieme kring afscheid van hun zoon of dochter.