"West-Vlamingen passen zich overal aan"

Geboren als Arthur Blanckaert op 2 augustus 1940 in Veurne, als vierde van vijf kinderen.

Tekent zijn eerste platencontract in 1957, nog voordat er sprake is van The Beatles.

Huwt in 1973 met Jenny Swinnen. Samen krijgen ze twee kinderen, David (1974) en Sandy (1975).

Scoort in zijn hele carrière ruim 100 hits. Je kan stellen dat Tura meer dan 10 jaar onafgebroken op nummer één staat in de hitparade.

Ruim 80% van zijn muzikale oeuvre heeft hij zelf gecomponeerd.

Het jubileumconcert in Veurne was fantastisch. Een geweldig succes!" Will Tura geniet nog altijd na van zijn triomftocht door zijn geboortestad. Meer dan 8.000 toeschouwers zagen op 2 augustus hoe de zanger zijn grootste hits uit de kast haalde tijdens een groots opgezette afscheidsshow, die live op Eén en Radio 2 werd uitgezonden. Het optreden luidde een welverdiende time-out in, want hoe onsterfelijk Will Tura ook mag zijn: een beetje rust was meer dan welkom.

Alleen voor Goesting wou de Vlaamse zanger een laatste keer zijn agenda vrijmaken. Hij ontvangt ons bij hem thuis in Brussel. De thermometer wijst een zomerse 28 graden aan, de ontvangst is minstens even warm. Tura's lieve echtgenote Jenny laat taartjes, koffie en zelfs champagne aanrukken. De zanger haalt in een nostalgische bui de ene herinnering na de andere op.

In je carrière nam je nooit meer dan tien dagen onafgebroken verlof. En nu, opeens, een zee van tijd! Hoe voelt dat?

Will Tura: "Ik kom stilaan een beetje tot rust. Het is een enorm hectische periode geweest, zeker in de laatste weken voor het verjaardagsconcert. Ik moet nog wat wennen aan de stilte. (glimlacht) Maar het is goed zo. Ik voel echt dat ik een verstandige beslissing heb genomen. Het werd tijd dat ik eens kon zeggen: stop. (met blinkende ogen) Ik ben alweer volop muziek aan het schrijven. Gisteren heb ik aan twee nieuwe songs gewerkt. Er was al een melodietje, ik heb snel mijn gitaar genomen en ben hier in de tuin beginnen tokkelen. De juiste toonaard zoeken, zachtjes de noten neuriën, en zo aan nieuwe liedjes schaven: er is weinig dat ik liever doe."

Eind deze maand breng je een nieuw album uit.

"Ja, met twaalf nieuwe nummers. Er is dus nog werk aan de winkel. Ik zal verschillende stijlen brengen, maar het moet altijd Tura blijven. Ik ben ervan overtuigd dat er nog steeds nieuwe muzikale dingen op mijn pad zullen komen. Dat is juist het mooie aan mijn vak: je kan de volgende stap nooit voorspellen. Volgend jaar staan er ook een vijftal optredens op het programma."

Jenny: "Een luilekker leventje zou Arthur maar niets vinden. Je moet bezig blijven, dat vind ik zelf ook. Als je niets meer omhanden hebt... dat zou maar erg zijn."

Will: "Jenny kent me goed, hé. De muziek zal ik nooit kunnen loslaten. Ik wil componeren tot mijn laatste snik. Zingen, dat is iets anders. Ik ben zeer kritisch voor mezelf, elke noot moet goed zitten. Ik zou het niet kunnen verdragen mijn stem achteruit te horen gaan. In dat geval zou ik zeker het karakter hebben om te zeggen: vandaag stop ik met zingen. Ik blijf mezelf en mijn stem goed verzorgen. Ik ga nog steeds elke dag 30 minuten joggen, en alcohol drink ik zelden of nooit."

Waar blijf je die drive halen?

"Het zit niet in mij om stil te staan. Bij elk concert wil ik nog beter doen dan de vorige keer, ook op mijn 75ste. Dat is de rode draad in mijn carrière. Natuurlijk heb ik vroeger momenten gehad waarop ik dacht: ik heb alles al eens gezien, wat valt er nog te doen? Maar dat duurde nooit lang. Dit is anders: nu sta ik voor de eerste keer echt stil. Zelfs mijn vrienden zeiden me: we gaan je eerst een tijdje met rust laten. We bellen je later wel. Ja, deze sabbat doet me deugd."

BYE BYE LOVE

Eenzaam zonder jou is door Radio 2 uitgeroepen tot het beste Vlaamse lied. Welk Vlaams nummer had je zelf graag op je palmares gezet?

"Hm, goeie vraag. Daar heb ik nog niet bij stilgestaan. (denkt na) Ik vond Louis Neefs altijd een bijzonder goede zanger. Hij had zo'n geweldige croonerstem. Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb had ik wel graag geschreven."

Toen ik hier en daar liet vallen dat ik je zou interviewen, waren de reacties unaniem enthousiast. Iedereen houdt van Will Tura: jong of oud, Triggerfinger of Christoff.

"Dat is fijn om te horen. Toen ik zelf een jonge gast was, bereikte ik vooral jongeren met mijn muziek. Jaren later kwamen zij met hun kinderen naar mijn optredens. Tot op vandaag zijn er best wel wat jonge mensen die naar mijn optredens komen. Op mijn leeftijd word je nochtans verondersteld om te zingen voor 'de ouden van dagen', zoals dat heet. Maar wees gerust: van hart ben ik nog jong." (lacht)

Fysiek ook: kijk maar hoe je in Veurne rondcrosste.

"Ja, misschien wel. (op fluistertoon) Ik had wel stress, hoor. Nooit eerder heb ik een optreden gegeven dat live op televisie werd uitgezonden. Ik ben de VRT heel dankbaar dat ik dat op mijn 75ste nog mag meemaken! Ik ben een gelukkig man. Ach, ik heb zoveel mogen doen. Als tiener zong ik op de NIR mijn debuutsingle Bye Bye Love. Ik dacht dat de televisieploeg twee muzikanten zou voorzien om me te begeleiden, maar opeens stond daar een bigband onder leiding van Francis Bay. (lacht)"

Verschilt Arthur veel van Tura?

"Eigenlijk niet. Mijn vrienden noemen me Will. Jenny is een van de weinige mensen die 'Arthur' zegt. Tenzij ik iets heb uitgespookt, dan roept ze: 'Will!' (trekt een gekke bek) Nee, ik lach ermee. Wist je trouwens dat ik bijna acteur was geworden? Ik heb in de jaren 60 zelfs een hoofdrol mooie rol in een film vertolkt, de verfilming van het boek De Lange Nacht van Marnix Gijsen. Maar de producent ging failliet nog voor de prent was afgewerkt."

BACK TO THE ROOTS

je postcode is 1000 Brussel, en dat al 38 jaar lang. Maar veel mensen associëren je nog altijd sterk met West-Vlaanderen.

"Ja, terwijl ik al rond mijn twintigste naar de regio rond Brussel ben verhuisd: eerst naar Kampenhout, daarna naar Steenokkerzeel, en sinds de jaren 70 wonen we in de stad zelf. De charme van Brussel schuilt voor mij in de rust, hoe contradictorisch dat ook mag klinken. Ik kan hier ook een beetje anoniem zijn, want de Franstaligen kennen Will Tura niet."

Kon je makkelijk aarden in Brussel?

"Toch wel. Ik denk dat een echte West-Vlaming zich overal kan aanpassen. Hij heeft zo'n resolute houding van: 'Ik trek mijn plan en dan zien we wel.' Dat gevoel herken ik zelf ook: ik heb er altijd vertrouwen in dat het goed komt. Ik zal ervoor vechten als het moet, maar ik zal er wel komen."

Trek je nog regelmatig naar je geboortestreek?

"Mijn broer en zus wonen daar nog en ik heb er vrienden. Veurne is een zeer mooie, pittoreske plaats. Ik ben fier dat ik ereburger mag zijn van de stad. Ook met een dagje zee kan je mij niet straffen. Ik heb zoveel goede herinneringen aan de kust. In De Panne heb ik nog als jonge gast gewoond, in Oostende studeerde ik piano."

Je 50ste, 55ste, 60ste en 75ste verjaardag heb je telkens in Veurne gevierd. Hoe komt het dat die banden met je geboortestad nog zo sterk zijn?

"De plek waar je wortels liggen heeft toch altijd een speciale betekenis. Veurne is voor mij echt back to the roots. Ik heb daar mijn artiestennaam gekregen, Will Tura. Ik was twaalf en mocht mijn eerste optreden geven op de jaarlijkse revue van Veurne. Alleen wilden ze niet mijn echte naam op de affiche zetten. 'Arthur Blanckaert, daar kunnen we niets mee doen', klonk het droog. Even later kwam de organisator aanzetten met de naam Will Tura, en die is het altijd gebleven."

Will Tura's laatste single Viva La Vida is verkrijgbaar via iTunes.

"Vandaag bestaat Het Witte Paard enkel nog in Blankenberge, maar in mijn jeugd liepen de revues ook in Oostende en Knokke. Het Witte Paard weekt veel jeugdherinneringen los bij mij. Als 15-jarige sloot ik me aan bij het dansorkest van Het Witte Paard in Oostende. Daar legde ik de basis voor mijn latere zangcarrière."

Het Witte Paard, Vissersstraat 53,

8370 Blankenberge. www.witte-paard.be.

"Eclairs zijn mijn zoete zonde. Toen ik klein was zei mijn moeder eenmaal per week: 'Allez, 't is goed. Ga maar een eclair halen.' (lacht) Dan reed ik pijlsnel op mijn fietsje naar patisserie Dedrie, die tot op vandaag een vaste waarde is in Veurne. Naar aanleiding van mijn verjaardagsconcert hebben ze zelfs speciale Will Tura-eclairs gemaakt."

Patisserie Dedrie, Boterweegschaalstraat 1, 8630 Veurne. www.patisseriededrie.be.

"De laatste plaat van Triggerfinger speel ik dikwijls af, By Absence of the Sun. Niet alleen vind ik hen geweldig als band, ook apart zijn Ruben, Paul en Mario drie enorm getalenteerde artiesten. Ze toeren ook in het buitenland en dat volg ik wel een beetje. Reuzegasten."

www.triggerfinger.net.