Column Kansrekenen

Hoe ongelooflijk wat er allemaal niet gebeurd is, dacht ik gisteren nadat ik niet tegen de vangrail was geplakt, mijn airbag niet had zien afgaan en niet geflitst was (denk ik). Dat gevoel waar niet eens een woord voor uitgevonden is, overvalt me wel vaker in druk verkeer, als de dokter zegt: "Het is een muggenbeet", of in een relatiestorm. Het is een gevoel van verwondering dat wij ondanks alles niet voortdurend als botsauto's op elkaar knallen, dat een bult niet altijd tumor is, dat wij onder een rotsblok hartzeer niet fataal verpletterd worden als krabben.

In een parallel universum of met een iets hogere versnelling kan het wel: botsen met je lot. Wie weet hang je in een parallelle wereld met een hartaanval boven je krant, spoelt plotse noodregen rond je enkels of stort het dak van je fragiele ziel in. Van alle mogelijkheden wordt er telkens amper eentje per keer benut. De rampen tellen we het meest mee want ze schudden ons het heftigst dooreen. Nochtans houden de mogelijkheden zich aan de wetten van het kansrekenen. Ze schuiven eerlijk aan. Eén na één wachten de mogelijkheden tot ze groen licht krijgen om richting werkelijkheid te gaan en een leven in te rijden.

Zelden is hun bestemming het kruispunt waar het juiste moment en het juiste leven elkaar treffen. Ik las over een Canadese vrouw die jarenlang meedeed aan de lotto en uiteindelijk won. Ze had dertig jaar van haar leven besteed aan het eigenhandig melken van haar koeien omdat ze zich geen machine konden veroorloven en was net met pensioen. Teleurgesteld droomde ze het verleden terug tot leven met een dure melkmachine erbij. "Maar dat doet nog meer pijn", verzuchtte ze. Dus rijdt ze nu naar de toekomst in haar nieuwe pick-uptruck, met een luxe muziekinstallatie. Die heeft ze zichzelf gegund. Als ze naar muziek luistert, kan ze weer dromen dat ze een jonge boerin is die droomt van een melkmachine.

Soms kan het lot zo binnenvallen dat je 's avonds een onherkenbare versie bent van degene die 's morgens water in haar gezicht plensde. Soms gaat het te traag, is het glimmende, gezonde nieuwe jaar al zo vaak aangekondigd dat je je afvraagt of je er nog wel zin in hebt. Soms is het geluk alweer voorbij voor je Pokémon Go kan zeggen. Soms ben je aan het wachten op wat niet mag, een ziekte die dichterbij sluipt en het overneemt, een bende die de kamers van je huis gaat bezetten en alle spullen zal buitenzetten. Soms was je je aan het voorbereiden op het ergste. Of het bijna-allerergste. Soms op een open mogelijkheid. Nooit gebeurt er niets. Soms dat gevoel van verwondering. Wij handhaven ons. Soms.