Vlaanderen glimt

Even had ik het idee dat Pipo Pozzato de karretjes van alle Belgen in de poep zou rijden, maar de Italiaanse coureur was zo slim tweede te worden. De omhelzing tussen beide mannen na afloop was hartelijk en zette de verhouding in perspectief: Boonen de beste renner, Pozzato, de meest charmante aanklamper. Hij mag de sprint nog 639 maal overdoen, hij zal niet winnen.

Boonens triomf deed de kurk uit de gigantisch grote champagnefles knallen die de vorm van gans Vlaanderen had aangenomen. Recht tegenover mijn commentaarpositie, waar de internationale wielerbabbelaars hun domicilie hadden, juichten, sprongen, dansten, schreeuwden en huilden alle hoge vips van Vlamingen in de maat, strak gedirigeerd door een duivels ogende Wouter Vandenhaute, die zichtbaar met de strakke billen tegen elkaar liep.

Hij mocht Pozzato wel even een vochtige nekzoen gaan geven, bedacht ik. Wouters vrouw, tot stomme verbazing van vele buitenlanders, over bijna twee pagina's opgevoerd in Het Nieuwsblad, daags voor de koers, zou daar geen bezwaar tegen hebben gehad. Komen volgend jaar ook VdH's tuinman en kok aan de beurt?

Mensen, maar toch. Het betrof hier een gewone wielerwedstrijd, de 96ste uitgave nog wel, maar het kreeg de verpakking van Het Laatste Avondmaal. Als je Bekende Vlaming was en afgelopen zondag niet binnen een straal van 47 meter van de streep danste, dan telde je niet meer mee. Het leek een jubileumuitgave van de Pfaffjes...

Nationale trots

Dit had veel weg van een niet meer op te houden ejaculatie van nationale trots. Ik denk dat premier Di Rupo hier toch niet helemaal alles van meegekregen heeft, hier moest je wel geboren Vlaming voor zijn om dit alles te begrijpen. Misschien had hij het ook wel leuk gevonden als een taalgenoot had gewonnen, dacht ik duivels.

Ik verbleef bijna de hele zondag op jullie grondgebied en voelde de aarde, omgespit nog door Stijn Streuvels, trillen toen Boonen eerst aanzette voor de beslissende kopgroep en later die twee spaghettivreters koeltjes en professioneel op slot deed. Klasse. Boonen is volwassen geworden en gaf het land Vlaanderen een mooi en passend cadeau: een kilo of zeven trots, zalig smakend, prettig riekend.

Ja, ik wilde wel (voor even) Vlaming zijn om misschien dat gevoel, die smaak en die reuk mee te kunnen beleven, maar ik was slechts objectief journalist ter plekke en constateerde dat een klein, zichzelf toch zo vaak wegcijferend volk de koers wist aan te grijpen om de leegheid van het crisisbestaan in een klap op te poetsen.

Muur of geen Muur, wat maakte het uit? Er lag een Zwitser in vier stukken schouder ergens te bloeden, een Ollander werd vakkundig door een sukkel uit het publiek koud op de stoep gelegd... de koers was onrustig, chaotisch ook, maar dat was niet nieuws. Dat komt ervan als je over dat soort weggetjes gaat koersen met 199 stukken opgepompt adrenaline of hoe het heten mag.

Die nieuwe lussen in het parkoers? Ach, het bleef een lauwe finale van de ultieme 10 kilometer, maar de uitkomst kon niet beter. Boonen doofde protesten, sloeg condoleanceregisters met een klap dicht en stak de feestkaarsen aan. De bierkranen gingen open en Vlaanderen werd door Onze Lieve Heer op 1 april tot een ontzettend leuke vrijzone gebombardeerd. En neem van mij aan, het was niet vervelend, wel zeldzaam chauvinistisch, maar wat maakte dat uit? Voor mij helemaal niets.

Het zou echter wel een rustige gedachte zijn als zondag a.s., in de Hel, iemand uit Wit Rusland of desnoods de VS mag gaan winnen. Voor de broodnodige rust, bedoel ik. Anders wordt Roubaix weer Robeke. Of Robaais. Of moeten we dat ook aan VdH gaan vragen; wat de juiste naam is? Is hij nu het Nationale Geweten?

Op naar de stenen.

Mart Smeets is sportcommentator voor de Nederlandse NOS