'Mijn band is mijn redding'

Debuteren na je pensioen - hoop doet leven. En geloven in God, dat helpt ook. Charles Bradley is vierenzestig en weldra komt zijn tweede plaat Victim of Love uit. Jarenlang zwierf hij rond zonder veel betekenis in zijn leven. De ene onbenullige job volgde de andere, hij sliep op straat of in metrostations, overleefde enkele hachelijke situaties waarin hij evengoed had kunnen sterven en beseft daardoor hoe goed hij het getroffen heeft. De donkere periodes met gedachten die nog veel duisterder waren zong hij van zich af op zijn eerste langspeler No Time for Dreaming. Na de loutering had hij nood aan dankbetuiging.

"Ik dank God elke dag", begint hij. "En Tom, om mijn leven te redden." Thomas Brenneck, dat is zijn gitarist, songschrijver, mentor, therapeut en - zo zegt Bradley - zijn zoon. Brenneck leidde Bradley naar het New Yorkse Daptone Records, een platenlabel met een neus voor soul waar ook Sharon Jones & the Dap-Kings en Lee Fields getekend zijn. Na jaren als James Brown-imitator mocht hij zijn eigen verhaal brengen.

Afscheid

In de bar van een Amsterdams hotel spreekt hij zo openhartig, op het overweldigende af, dat er meer dan eens tranen vloeien. "Sinds ik bij de band zit, heb ik eindelijk iets om voor te leven. Ik heb meermaals gedacht er een einde aan te maken, maar dat durfde ik niet, die keuze is niet aan mij. Nu weet ik waarom God mij niet liet gaan, hij wist wat me te wachten stond."

Zijn geloof is Bradleys meest waardevolle bezit, maar hij is geen prediker. Hij draagt gewoon liefde uit, hoewel het een moeilijk concept blijft voor de zanger. "De titel van de nieuwe plaat, dat slachtoffer van de liefde, dat ben ik. Iemand graag zien is tegelijk het mooiste en het zwaarste dat er is. Er zijn zoveel mensen van me afgenomen, die pijn is haast ondraaglijk. Maar ik moet verder, voor mijn moeder en voor mijn overleden broer. Joseph en ik waren heel close en op een dag omhelsde hij me. Heel lang. Hij keek in mijn ogen en zei dat ik in zijn hart zat. Het voelde vreemd, alsof hij al wist wat er komen zou." Later op de avond was zijn hele straat afgezet met politie en brandweerwagen en toen er een wagen van het lijkenhuis kwam aangereden, is Bradley naar buiten gerend. Als er een ding is waarvan hij spijt heeft, is het dat hij niet naar de politie geluisterd heeft. "Ik ben naar binnen gegaan, mijn broer lag daar maar ik herkende hem niet meer. Hij is neergeknald door een kogel met een holle punt. Zijn hersenen lagen naast hem."

Zijn stem trilt en hij ademt zwaar, maar hij gaat door. "Zelfs toen ben ik mijn geloof niet kwijtgeraakt, het was het enige dat ik nog had en ik klampte me eraan vast. Toen ik dakloos was, dacht ik vaak aan Maria en Jozef en hoe zij rondzwierven op zoek naar onderdak. Niemand wilde hen helpen, tot een oude man hen zijn schuur aanbood. Als zij dat hebben doorstaan, wie ben ik dan om niet te lijden? Wie ben ik dan? Het is simpel, zonder God zat ik hier nu niet met jou te praten. Met alles dat ik heb meegemaakt, had ik al lang dood moeten zijn. Maar hij haalde me uit de duisternis en zorgde ervoor dat ik kon zingen. Hij bracht Tom op mijn pad en redde mij."

Ook zonder het religieuze aspect blijft Bradleys boodschap overeind. Hij weet wat je doormaakt, weet hoe diep je zit want daar zat hij ook. En als hij daar uit kan komen, kun jij dat ook. "Op mijn beperkte manier probeer ik een verschil te maken. Ik heb liefde voor iedereen en wanneer ik zing, is dat het enige wat me overeind houdt."

Niet waardeloos

Op Victim of Love uit Bradley niet alleen zijn dank aan iedereen die hem door de storm hielp maar ook zijn zorgen over de chaos en verwarring in de wereld. "Vind jij dat het goed gaat? Crisis tiert alom en stormen teisteren mijn land, hoe kun je dat niet zien als een teken van God? Amerika krijgt nu de rekening gepresenteerd voor alles wat er afgelopen eeuw is foutgelopen. Waarom hebben wij zoveel wapens? Angst! We laten onze kinderen opgroeien in angst terwijl ze niets anders dan seks en geweld te zien krijgen op tv. Ze moeten weer leren liefhebben en in zichzelf geloven. Na een concert kwam een jongen op me af, zeventien, misschien achttien jaar was hij, compleet ontgoocheld. Hij voelde zich waardeloos en mijn hart brak. Ik wil jonge mensen nooit horen zeggen dat ze niets waard zijn. Dat gevoel duwt je de duisternis in en het is zo moeilijk om daar je weg uit te vinden. Mij is het gelukt, maar het heeft me zestig jaar zwoegen gekost."

Victim of Love komt op 2 april uit op Daptone Records.