Amper te vinden: huis voor eenoudergezin

"Bij een nieuw jaar hoort een nieuwe start." Steve Heinderson (31) zegt het opgetogen. Hij heeft dan ook redenen om opgetogen te zijn. Twee om precies te zijn. Dit jaar heeft hij én een nieuwe job én een nieuw appartement gevonden. "Het gaat de goede richting uit."

Dat was een jaar geleden niet zo. Zijn ex bleek toen met zoveel problemen te kampen, dat de zorg voor haar dochtertje niet meer lukte. En dus was het alleen aan Steve om voor Yanaïka in te staan. "Dat was lastig", weet hij. Fulltime papa zijn bleek nogal moeilijk te combineren was met een fulltime verantwoordelijkheid in een industriële bakkerij. Hij moest nieuw werk vinden, waarbij hij niet meer 's nachts van huis was. "Ik ben klusjesman nu. Al betekent dat ook: het loon hebben van een klusjesman. Ik heb lang moeten zoeken naar een appartement dat ik mij kan permitteren." En dan moest hij ook nog geluk hebben met de huurbaas. "Niet iedereen is even tuk op een single met een kind."

In Oostende zijn er nog wel meer mensen in de situatie van Steve. Uit de demografische gegevens van de kuststad blijkt dat een op de vier gezinnen maar één mama of één papa telt. "Met dat cijfer zitten we ver boven het Vlaams gemiddelde", aldus schepen voor huisvesting Nancy Bourgoignie (sp.a).

Volgens haar is het voor heel wat van die gezinnen, met één inkomen dus, niet vanzelfsprekend om een woning te vinden. Dus schaarde ze zich achter een nieuw project, een cohousingproject, dat voor 40 appartementen in de Torhoutsesteenweg en Kaaistraat moet zorgen. Al die appartementen zullen via het Sociaal verhuurkantoor aan eenoudergezinnen toekomen. Het Lokaaltoewijzingsregelement, dat dit soort van voorrangsregels mogelijk maakt, is door minister van Wonen Liesbeth Homans (N-VA) goedgekeurd. Nu is het wachten op de bouwvergunning.

Haar cohousingproject, dat uniek is in Vlaanderen, wil niet alleen inspelen op de financiële moeilijkheden waarmee eenoudergezinnen geconfronteerd worden, ook wil het hun sociale netwerk versterken. De contacten van een single mama of papa zijn beperkt. Ze zijn vooral bezig met hun werk, hun kinderen, hun huishouden. Daar komt ook nog eens bij dat ze meestal ook maar op één kant van de familie een beroep kunnen doen. Bourgougnie: "Om die reden zullen in de appartementsblokken gemeenschappelijke ruimtes zijn, zodat zowel ouders als kinderen elkaar kunnen ontmoeten."

Er zal overdag ook een begeleider aanwezig zijn. "Bedoeling is dat hij of zij de gezinnen opvolgt en bijstaat. Denk aan: een jonge vader helpen zoeken naar crèche of een weduwe helpen met administratieve taken die nieuw zijn voor haar."

Het is volgens de schepen belangrijk dat die begeleider een vertrouwensband met de bewoners opbouwt. "Zo zal ook duidelijk worden wanneer ze een nieuwe relatie hebben. In dat geval kan het gezin begeleid worden naar een andere, aangepaste sociale woning", klinkt het.

Het project moet écht voor eenoudergezinnen voorbehouden worden. "Sowieso staat er een maximumduur op het verblijf van twee à drie jaar. Zo kunnen zo veel mogelijk gezinnen extra ademruimte en ondersteuning krijgen."

Steve is er alvast voor gewonnen. Zodra er een wachtlijst komt, wil hij zijn naam erop. "Het lijkt mij fijn om onder lotgenoten te wonen. Mijn dichtstbijzijnde familie woont vijftig kilometer verder, en mijn vrienden zie ik vooral op Facebook." Als je mensen in dezelfde situatie kent, dan schept dat een band, en dan is de drempel om hulp te vragen lager, meent hij. "Dan kun je al eens vragen hoe je pijnloos een staartje maakt in de haren van je kind." (lacht)