Georges Leekens, een gemiddelde bondscoach
Met Georges Leekens zal het gaan zoals met eenieder van zijn voorgangers. Straks, op het einde van de rit, zal hij worden afgerekend op de resultaten. Voorlopig zijn die middelmatig: beter dan René Vandereycken, slechter dan Robert Waseige. En haast identiek aan die in zijn eerste ambtstermijn.
DOOR JAN-PIETER DE VLIEGER
Een cijfermatige analyse van 'Georges Leekens, de bondscoach' bevestigt een reputatie: hij is een coach met als specialisatie het gelijke spel. Een statistiekje waar bij Sporting Lokeren alvast niemand van zal opkijken. In de hoedanigheid van selectieheer heeft Leekens in twee verzamelde ambtstermijnen nu precies even vaak gelijkgespeeld als gewonnen. Vijftien keer in tweeënveertig wedstrijden als grote baas van de Rode Duivels, inclusief vriendschappelijke wedstrijden. Van zijn voorgangers (en opvolgers) komt alleen Robert Waseige in de buurt, maar de puntendelingen van Waseige kwamen er tegen teams die gemiddeld hoger aangeschreven stonden. (zie grafiek)
Bij uitbreiding is Waseige met voorsprong de beste bondscoach van het voorbije decennium. Net niet de helft van zijn wedstrijden gewonnen, tegen opponenten die gemiddeld rond plaats 38 stonden op de FIFA-ranglijst. Leekens, Vandereycken en Anthuenis trotseerden zwakkere tegenstanders en haalden desondanks mindere resultaten. Interim-coaches Dick Advocaat en Frank Vercauteren vallen wegens te beperkte steekproef buiten het bestek van deze bescheiden analyse.
De cijfers bevestigen verder wat u wellicht al wist: René Vandereycken heeft het slechtste rapport. Hij won weliswaar tien wedstrijden, maar enkel tegen een tegenstander die - alweer gemiddeld - op plaats 91 stond op het bewuste lijstje van de FIFA. Om u een idee te geven: vandaag wordt die plaats bezet door Trinidad en Tobago. Gelijkspelen met bondscoach Vandereycken lukte tegen tegenstanders rond plaats 71 (vandaag: Armenië).
De FIFA-ranglijst als graadmeter voor het gewicht van de tegenstand heeft zijn beperkingen. Eén: na het WK van 2006 veranderde de wereldvoetbalbond bijvoorbeeld de formule voor de samenstelling. Voorheen kregen clubs een ranking op basis van de laatste acht jaar, na het WK werd dat terug gebracht tot resultaten van de laatste vier jaar. Leekens I is zo bijvoorbeeld geëvalueerd met een licht ander meetinstrument dan Leekens II. Desondanks valt het op dat Leekens II voorlopig heel erg lijkt op Leekens I: procentueel wint hij net iets vaker, weliswaar tegen tegenstanders die gemiddeld minder sterk zijn. Alles bij elkaar: ook tussen Leekens I en II is het een gelijkspel. Andere bedenking: de FIFA houdt bij de samenstelling van de lijst geen rekening met thuis- of uitwedstrijd.
De absolute cijfers dan: de grootste stunt realiseerde ook al Robert Waseige: hij won op 18 mei 2002 met 1-2 van Frankrijk, als Europees en wereldkampioen op dat moment nummer één op de FIFA-ranglijst. Leekens I kende zijn cijfermatige hoogtepunt op 3 juni 1998, met 2-0-winst tegen Colombia, toen nummer tien op de ranglijst. Anthuenis won op 29 mei 2004 van nummer vijf Nederland, Vandereycken hield het op 22 augustus 2007 bij 3-2 tegen nummer achttien Servië. Voor Leekens II is de recente 0-2 op Rusland (plaats dertien) het visitekaartje.
Uiteraard zijn er ook dieptepunten: Leekens I speelde 0-0 gelijk tegen Luxemburg (plaats 147). Ook Waseige liet thuis tegen nummer 79 Algerije de brilscore optekenen. Van Anthuenis blijft de dubbele 1-1 tegen Litouwen (plaats 118) hangen. En Vandereycken leidde de Duivels naar een 2-2 in Kazachstan (plaats 120). De slechtste van Leekens II is die van afgelopen vrijdag: 1-1 in Azerbeidzjan, fier op plaats 112 op FIFA's lijstje.