Feelgood-serie over moordzuchtige vrouwen

Vier zussen hebben het niet zo begrepen op de man van zus nummer vijf. De naam van hun schoonbroer Jean-Claude - maakt al een beetje duidelijk wat voor een man hij is: een man die zijn vrouw het leven onmogelijk maakt, onuitstaanbaar en arrogant als hij is. Een onmens. Scheiden zou de makkelijkste oplossing zijn, maar de vier zusjes hebben een andere oplossing in gedachten: de man vermoorden. Alleen blijkt de perfecte moord beramen in de praktijk niet altijd even makkelijk. Uiteindelijk lukt het na veel proberen toch, al ruiken de verzekeringsagenten snel onraad en beginnen ze in de familiegeschiedenis te graven om toch maar geen premie te hoeven betalen.

Een whodunit is Clan niet: schoonbroer Jean-Claude wordt al in de eerste aflevering vermoord en meteen is ook duidelijk door wie. "Het is eerder een whydunit en een howdunit", zegt bedenkster en scenariste Malin-Sarah Gozin op de set in Schilde, waar de ploeg in een typisch Vlaamse villa aan het filmen is. "De kijker weet niet hoe de moord gebeurd is en ook niet waarom de zussen Jean-Claude vermoord hebben. Alle vier hebben ze nog een persoonlijk motief, maar welk dat is, wordt pas in de loop van de serie duidelijk."

Daarnaast zit er vooral ook flink wat humor, geeft Kaat Beels aan, die samen met Nathalie Basteyns Clan regisseert. Beels en Basteyns werkten eerder al samen voor de vtm-serie Jes. "De vrouwen bedenken bijvoorbeeld nogal eigenzinnige methodes om Jean-Claude te vermoorden, methodes waar ook flink wat collateral damage bij komt kijken. Die grappen vormen een mix met de ergere dingen des levens." "Het moet ook nog amusant blijven", vult Maling-Sarah Gozin aan. "De kijkers moeten met een goed gevoel in bed kruipen na het zien van Clan. Er mag dan redelijk wat drama in Clan zitten, we brengen het op een feel good-manier. Maar Clan is toch te gelaagd om dit nu een komische serie te gaan noemen."

Vier zussen

Het idee voor Clan kreeg Gozin 's nachts, in bed. Een autobiografisch kantje moet er niet achter gezocht worden, zegt ze. "Tenzij misschien onbewust, want mijn moeder heeft ook vier zussen. Maar ik vond het gewoon een fascinerend uitgangspunt waar je veel mee kunt doen. Wat voor man is die schoonbroer? Wat zijn de motieven van de vrouwen? Hoe vermoorden ze hem? In dat laatste is bijvoorbeeld flink wat research gekropen omdat de vrouwen toch verschillende pogingen moeten ondernemen vooraleer ze Jean-Claude van kant kunnen maken."

Vtm verwacht dit najaar veel van Clan. Dit is immers geen serie die er zomaar eventjes tussendoor komt. Voor de hoofdrollen trok men het blik bekende acteurs open, met onder meer Barbara Sarafian, Maaike Neuville, Inge Paulussen, Kristine Van Pellicom en Dirk Roofthooft. Ook de middelen liggen een pak hoger, mede dankzij het Mediafonds van het Vlaams Audiovisueel Fonds dat de serie een miljoen euro productiesteun gaf. Daardoor kan er wat meer en telt Clan bijvoorbeeld 102 draaidagen, bijna een unicum in het Vlaamse medialandschap. Terwijl veel series het met zes of zeven draaidagen per aflevering moeten stellen, kunnen Beels en co daar tien dagen voor uittrekken.

Nochtans is dat allesbehalve een luxe, legt Beels uit. "Clan heeft een complex en gedetailleerd scenario. Dit is geen serie met veel dialogen die elkaar opvolgen. Zoiets kun je sneller opnemen. Hier wordt veel verteld met blikken, de verhalen worden subtieler aangebracht. Daardoor heb je voor sommige scènes erg veel shots nodig. Zoiets verfilmen duurt nu eenmaal langer. 102 dagen zijn gewoon broodnodig. Zelfs nu heb ik nog vaak het gevoel: als ik wat meer tijd zou hebben, dan zou dit nog beter kunnen worden."

Een scenariste, twee regisseuses, vijf actrices in de hoofdrol... Is Clan dan een vrouwenserie? Spaar me daarvan, zegt Malin-Sarah Gozin met klem. "Het hadden evengoed vier mannen kunnen zijn die hun schoonmoeder van kant maken. Nu zijn het toevallig vier vrouwen. Dat Kaat en Nathalie regisseren, komt vooral omdat ik hen al heel lang ken en we altijd al eens hebben willen samenwerken. Ze hebben de job niet gekregen omdat ze vrouw zijn. Bovendien zijn er ook nog verschillende mannelijke hoofdrollen. Er zit echt een schoon evenwicht in Clan, dit is geen zwart-witverhaal."

"Onlangs kreeg ik van een radiozender de vraag wat mannelijke en vrouwelijke muziek is", zucht Barbara Sarafian, die de rol speelt van een van de moordende zusjes. "Zo kun je alles opdelen in twee kampen, zonder dat het ergens op slaat. Het enige wat telt is dat het goed gemaakt is en dat de kijker aangetrokken wordt door de premisse. Als dat zo is, zul je kijken, of je nu een man of vrouw, hond of kat bent." Al is het feit dat vijf vrouwen de hoofdrol spelen een troef, meent Sarafian. "Vrouwen zijn nooit hetzelfde hé. Als je dat gegeven van vijf vrouwen dus openvouwt, krijg je erg veel mogelijkheden en schoon materiaal. Neem daarbij nog de plot rond de moord die ze beramen en je krijgt een dubbele rijkdom."