Eén flits is genoeg voor Carrasco en co.
Less is more bij Atlético Madrid. Coach Diego Simeone kickt niet op een doelpuntenfestival. 1-0 is perfect. Yannick Carrasco kan over een week in Leicester speculeren op de counter. Hij en zijn maats doen niets liever.
Estadio Vicente Calderón. Geopend in 1966, binnenkort onherroepelijk tegen de vlakte. Doodzonde. Het beton mag dan bijna rot zijn, het weegt niet op tegen de charme en de historie die er in de lucht hangt. Uniek in zijn ouderdom.
Vooreerst dit: je kunt al eens pech hebben als je naar Atlético Madrid gaat kijken. Zeker tegen mindere ploegen, wanneer de armada van Diego Simeone tegen haar zin verplicht is het spel te maken. Als je dan weet dat ook Leicester het liefst de bal niet heeft... Onze vrees was onterecht.
Carrasco was zijn avond nog nonchalant onderuitgezakt in de dug-out begonnen - zo'n anderhalf uur voor de match. iPhone in de hand, kijkend naar de Champions League-match van zijn ex-club Monaco. Uit het oog is niet uit het hart bij Carrasco.
In diezelfde dug-out, later op de avond, een uitzinnige Simeone - rebel in a suit. Het zweepte Atlético nog wat meer op. Verschroeiend begin. Koke tegen de paal, een volley van Carrasco naast en twee afstandspogingen van Griezmann en Saúl Niguez net over. Leicester kreunde en wist zich vooral geen raad met Antoine Griezmann. Niet langer spits, maar rondreizende spelverdeler. Slim uitzakkend naar het middenveld of de flanken, om van daar de acties op te zetten. Het centrale verdedigingsduo van Leicester stond te koekeloeren.
Een swingend geheel was het, voor rust. Met Carrasco de ene keer op rechts, dan weer op links - nog steeds zijn favoriete positie. Zijn acties waren soortgelijk: de ene geslaagd, de volgende onzuiver. De 17-voudige Rode Duivel heeft al betere avonden gekend. Net na het uur moest Carrasco naar de kant, voetjes omhoog, daar waar zijn avond in Estadio Vicente Calderón van start was gegaan.
Bambi on Ice
Het vooropgesteld doel stond dan al een tijd op het scorebord: 1-0. Geen goal incasseren, het is al jaren de traditie van het huis. Atlético slikte voor de negende knock-outwedstrijd op rij geen doelpunt op eigen veld. Straffer nog: in zijn laatste 22 Champions League-matchen in Madrid hield het 18 keer de nul. Verbluffende cijfers.
Het is dankzij zo'n muur dat je aan één beslissende actie genoeg hebt om een stevige stap richting de halve finales te zetten. Een actie die gisteravond begon met een inworp van Leicester, ter hoogte van de zestien van Atlético. Wat volgde was een razendsnelle omschakeling, met een sprint van een slordige 70 meter van Griezmann. Albrighton kon het niet meer aanzien en liep de Fransman pardoes omver. Net vóór het strafschopgebied weliswaar, maar Griezmann kreeg toch een strafschop. Zulke kansen moet je hem niet geven.
Torres had er in een teleurstellende tweede helft altijd 2-0 van moeten maken, maar in plaats van te scoren, gleed hij weg zoals Bambi on Ice. 'El Niño' heeft zijn beste tijd gehad - hij doet denken aan de verouderde tempel waarin hij speelt. Simeone applaudisseerde toch. De flamboyante Argentijn heeft wat hij wilde.