CocoRosie: 'De illusie van een mannelijke God is giftig'

Wilde vrouwen zijn het, die van CocoRosie. Bianca, de jongste, zit voor me met een overdreven opgemaakte clownsmond, inclusief triest aangezette oogjes. Sierra ligt languit op de bank en toont meer interesse voor haar voeten dan voor het gesprek. Sinds ze tien jaar geleden debuteerden met hun bizarre freakfolk blijft het duo een curiosum. Meisjes, ze zijn toch zo bizar meneer. Op hun laatste worp Tales of a Grass Widow verlaten de Casady's de vreemde fascinaties voor een betoog van primair persoonlijk belang. Feminisme. Het vuur wakkert aan en Bianca pookt er eens stevig in rond. "Elke vrouw die zich niet identificeert als feministe verkeert in een erge staat van ontkenning. Het is een vorm van vrouwenhaat die zichzelf in stand houdt. Iedereen is voor gelijkheid, maar niemand out zich als feminist omdat het woord zo'n negatieve bijklank heeft."

Vanwaar komt volgens jullie die negatieve connotatie vandaan?

Bianca Casady: "De oorsprong is moeilijk te achterhalen, maar religie speelt een belangrijke rol. Vrouwen krijgen al eeuwenlang de schuld voor de val van de man. Zij is tegelijk maagd en hoer en dat schrikt af. Feminisme lijkt tegenwoordig iets om je voor te schamen en dat is een rechtstreekse aanval op de vrouw. Het walgelijke eraan is dat het niet eens alleen uit mannelijke hoek komt, vrouwen doen het zichzelf aan. Maar ik ben optimistisch, ik voel een globale ontnuchtering aankomen. Het bewustzijn dat we vastzitten in een maatschappelijke gevangenis groeit. We zijn te comfortabel geworden in onze opgelegde rol die voortkomt uit de prehistorie, dat de vrouw aantrekkelijk moet zijn om een man aan te trekken die haar zal beschermen."

Je spreekt over bescherming, maar je bedoelt geweldpleging. 'Stop de slachting van onze dochters', klinkt het op jullie plaat.

"Ik hoorde vaag over massaslachtingen van meisjeskinderen en ik hoefde het niet op te zoeken. De idee op zich was afschuwelijk genoeg om persoonlijk betrokken te geraken. Ik voel heel sterk dat dit onze meest emotionele songs zijn, misschien ervaart de luisteraar dat niet zo, maar ik wel. Ik kan de drang deze kinderen een stem te geven niet onderdrukken.

"Een ander thema dat mij diep raakte is het uithuwelijken van kinderen, soms als ze nog maar vijf jaar oud zijn. Ik zie hen als weduwen, zij worden in een leven van rouw gedwongen. Het gaat niet om de dood van de echtgenoot, maar het wegvallen van onschuld, van toekomstig geluk. Dat klinkt heel zwaar, maar ik probeer hoop te halen uit de wetenschap dat ik deze kinderen een stem heb kunnen geven."

Welke rol speelt de vogelverschrikker in jullie teksten?

"Hij is de nieuwste aanvulling van onze familie karikaturen en hult zich voorlopig nog in mysterie. Ik associeer hem met mijn vader. De vogelverschrikker staat stil, hij kan niet bewegen en ik interpreteer dat als het onvermogen van de vader op een genegen manier met zijn dochters om te gaan. Ook de aard van nabootsing spreekt tot mij, hij neemt menselijke vorm aan, maar hij leeft niet echt, hij heeft geen hart. Dat is voor mij het begin van een meer meedogende houding ten opzichte van mannen en vooral de man die niet kan liefhebben."

Hebben jullie zelf een gebrek aan liefde gekend?

"Het hart is nooit vol, niemand kan dat ooit in zijn eentje vullen. Mijn zus en ik hebben een ongebruikelijke opvoeding gekend en de relatie met onze vader verliep moeilijk. Verdere vergelijkingen wil ik daar niet uit trekken, het zijn maar indrukken van beelden van een figuur die zich nog hult in een waas van mysterie. Later komt hij misschien volledig tevoorschijn, maar voorlopig weet ik niet wie hij is en wat zijn bedoelingen zijn."

Hij wekt een macabere impressie, iets dat in jullie vorige platen al terugkwam. Waarom ben je zo gefascineerd door de dood?

"Is het geen natuurlijke obsessie, de dood? Het concept gaat me te boven, maar ik kan mijn instinct niet negeren. Ik word er door aangetrokken en tegelijk stoot het me af. Ik kan er niet goed mee omgaan, ik ben slecht voorbereid. Dood schudt je hele leven door elkaar en dat kom je niet zomaar te boven."

Vind je geen rust in religie? Jullie verwijzen zo vaak naar religieuze thema's.

"Religie, dat schrikt me nog meer af dan de dood. Wij zijn niet religieus, dat is een misvatting. Religie speelt een enorme rol in onze opvoeding, maar die proberen we juist te deconstrueren. Mensen beseffen niet welk effect religie heeft op je waarneming. De illusie van een mannelijke spirituele superioriteit is giftig."

Startte je daarom het Girls Against God-project?

"Dat was een belangrijke beweegreden. Het is hard werken om te zeggen dat je niet in God gelooft en het werkelijk menen. Het gaat zo diep, het zit verankerd in je binnenste. Er is zo veel om in te geloven, er moet een nieuwe invulling komen van het begrip spiritualiteit."

"Voor mij zijn religie en spiritualiteit twee heel verschillende dingen. Ik wil weg van de structuur van religie want die laat geen persoonlijke relatie met God toe. Zo zei ik dat vroeger altijd, maar de waarheid is dat ik op zoek ben. Ik ben zoekende naar iets om die leegte te vullen. Ik verlang naar iets om tot te bidden en ik zie het niet. Het is zo moeilijk een godin voor te stellen wanneer je gedwongen wordt aan een man te denken. Ik hoop dat ik ooit op het punt kom waar ik werkelijk een vrouw kan verbeelden."

Tales from a GrassWidow verschijnt op 27 mei. Nu zondag live in het Koninklijk Circus. www.botanique.be