'Stijl heb je of heb je niet. En ik heb het'

Sukkelen met blessures, falen op de grasmat, door de Chelsea-fans beladen worden met alle zonden van Israël: het is geen topjaar voor Eden Hazard. Maar, zo weet ik sinds ik hem de hand heb mogen schudden, dat kan hem nauwelijks uit zijn humeur brengen. Hij was in Londen om de nieuwe sportschoen van Nike, de Free Mercurial Superfly, te promoten én om aan ons uit te leggen in hoeverre hij beantwoordt aan het stereotiepe beeld van de moderne voetballer.

Maar eerst moet het er even uit: ik ben fan van Eden Hazard. Dit seizoen mag dan één lange ontgoocheling zijn geweest - zijn doelpuntenteller in de Premier League staat nog altijd op nul - maar als hij even een flits van genialiteit bovenhaalt, dan is dat nog altijd het mooiste dat er op een voetbalveld te zien is. Om maar te zeggen: ik hou van mijn vriendin, maar het verliefdst kijk ik naar Eden Hazard wanneer hij zijn poep richting tegenstander zwiert en zijn voeten tijdens de daaropvolgende versnelling tien keer per seconde de grasmat laat likken.

En nu zit ik in Londen een half uur met hem aan tafel. Tijd dus om de checklist te overlopen: is Hazard een wandelend voetbalcliché of een fijnbesnaard buitenbeentje?

Feesten en drinken

De losbandigheid van de jeugd heeft er vast mee te maken, maar toch valt het op hoeveel jonge voetballers elk weekend worden betrapt op een al te zware voet, een buitenechtelijk avontuur of een ongeoorloofd avondje stappen. Een swingend thema om mee te beginnen, me dunkt. Hazard zet zich comfortabel - hij zit er casual bij in zijn korte broek - en steekt van wal.

"Van de voetballers die ik ken, zijn er wel een aantal die een bepaalde levensstijl aanhangen, ja. Maar dat is uiteindelijk een keuze die je maakt, en het is niet de mijne. Ik heb ervoor gekozen om op jonge leeftijd vader te worden (zijn drie zonen heten Yanis, Leo en Samy, red.) en van zodra er kinderen zijn, moet je voor hen zorgen. Dan kun je niet meer uitgaan. Ik ben daar ook heel gelukkig mee. Het belangrijkste blijft: wat kun je op de mat leggen? Als mijn ploegmaat graag een stapje in de wereld zet, en ik merk dat niet op het veld, dan heb ik daar totaal geen problemen mee."

Hazard wordt weleens een zekere frivoliteit aangewreven. Het is een belangrijke reden waarom de Chelsea-fans hem (op zijn minst gedeeltelijk) uitspuwden na het ontslag van coach José 'The Special One' Mourinho: hij ziet er altijd nét iets te relaxed uit, ook als het minder gaat. "Eigenlijk interesseert het me maar matig wat mensen van me denken. Ik ben mezelf. Ik probeer me altijd maximaal in te zetten: dat is wat telt."

Dat relativeren kenmerkt hem tijdens het interview meer dan zijn frivoliteit. En naast het veld is Hazard eigenlijk ook altijd een brave jongen geweest. Hij is nooit in de boekjes te zien met allerhande WAG's aan zijn arm ("dat is niet mijn stijl") en snelle auto's heeft hij sinds enkele jaren ook grotendeels afgezworen. "Ik heb dikke wagens gehad, maar van zodra er kinderen zijn, word je vanzelf voorzichtiger. Ik heb nu vooral, euh, verantwoordelijke auto's in de garage staan." (lacht)

Voor wie Hazard altijd een losbol vond: gekker dan vervangen worden en vervolgens nog tijdens de wedstrijd van de Rode Duivels het stadion uitgaan om een hamburger te schrokken, is het nooit geworden.

Hobby's en passies

Van voetballers is bekend dat ze nogal monomaan met hun sport bezig zijn. Wanneer blijkt dat een enkeling bijvoorbeeld al eens een intelligente mening verkondigt (Nicholas Lombaerts is een slimme gast) of een boek blijkt te hebben gelezen (Alexander Scholz van Standard heeft verdorie Sartre in de kast staan), dan is dat altijd even schrikken.

Eden Hazard is wat dat betreft meer een gemiddelde werkmens dan een echte voetballer. Hij is allesbehalve wereldvreemd ("ik doe wat alle mensen graag doen: een restaurant ontdekken, nu en dan eens winkelen, naar de cinema gaan"), maar verdeelt zijn leven wel simpel onder in twee facetten. Er is zijn werk en er is zijn gezin. "Als ik niet voetbal, ben ik bij hen. Er kruipt enorm veel tijd in de sport. Daardoor gebeurt het soms dat ik mijn gezin gedurende een week of twee amper zie. Als ik dan eens een dag vrij heb, dan is die tijd voor hen. Tout simplement."

Andere hobby's staan op een laag pitje. De cultuurtak die het grootste deel van zijn tijd opslorpt, is muziek. "Ik luister naar alles. Het genre hangt erg af van de periode en van het gezelschap - de muziek waar ik alleen naar luister, is niet de muziek die opstaat wanneer ik bezig ben met de kinderen. Ik hou van hiphop, maar ook van het Franse chanson: Jean-Jacques Goldman en Johnny Hallyday vind ik heel goed." Eden Hazard die naar Johnny Hallyday luistert: om de een of andere reden een grappige mental picture.

De moeilijkste vraag die ik hem vandaag voor de voeten werp: het gelukkigst op of naast het veld? Na even twijfelen: "Ik ben gelukkig als ik op het veld sta én ernaast... Al is het geluk naast het veld van een lagere intensiteit. C'est pas la même force. Het zijn andere sensaties, en helften van mijn leven waar ik allebei heel tevreden mee ben. 't Is goed dat ze er alle twee zijn."

Ik zie Hazard na zijn carrière niet, zoals veel collega's, in een zwart gat vallen. En ik denk ook niet dat hij in de voetballerij zal blijven hangen. Volgens mij zit hij over tien jaar gewoon thuis, bij zijn gezin - wie weet met hoeveel ze daar tegen dan rondlopen.

Stijl en mode

Voetbalmode zal altijd wel een van de grote mysteries des levens blijven. Enkele vragen: wat had speler Samir Nasri precies in gedachten toen hij voor felgele lokken koos? Met zijn lichtblauwe Manchester City-shirt ziet hij er als een soort drugsverslaafd Jommeke uit. En wat hangt er toch allemaal aan het lijf van Radja Nainggolan, de Rode Duivel met tattoos en hanenkam? En nu ik toch bezig ben: wat is ook alweer de aantrekkingskracht van een Louis Vuitton-tas? Het is alvast het favoriete accessoire in de kleedkamer van topclubs.

Eden Hazard is formeel: hij is een volger, geen hippe vogel. Iemand die lichtjes geïnteresseerd is in de populaire trends, maar meer ook niet. In tegenstelling tot veel andere voetballers - zoals een paar collega-Rode Duivels - heeft hij geen stilist, en er is ook niet één merk dat hij te allen tijde in zijn kast moet hebben. Maar: "Stijl is in zekere mate wel belangrijk. Het bepaalt hoe anderen je zien. Je zult jezelf nooit mooi opkleden voor het plezier, toch? Dus ja, ik geniet ervan om een mooi kostuum aan te trekken. C'est la classe, quoi. Nu ja, klasse heb je of heb je niet. En ik heb het." (knipoogt) Een knipoog van Eden Hazard: ik kan in vrede sterven.

Nog voetbalmode: tatoeages. Maar die doen Hazard weinig. "Ik heb er wel, maar dat is gewoon een trend. Over een paar jaar zal niemand er nog in geïnteresseerd zijn. Je zet er eentje en je bent het zo weer vergeten." Beetje weird om er dan te laten zetten, maar hup. Over de manbags van Louis Vuitton is hij beduidend enthousiaster. Wanneer ik vraag of iemand met zo'n tas al eens wordt uitgelachen in de kleedkamer, reageert hij vol ongeloof: "Maar neen! Iedereen heeft er een. (lacht) Ha ja, da's toch mooi? Waarom Louis Vuitton, dat weet ik ook niet. Net als bij tattoos is dat een trend: gegarandeerd dat het binnen afzienbare tijd alweer iets anders is."

De enige voetballersobsessie waaraan hij niet meedoet, is de fascinatie voor sneakers; sommige sporters vullen hele kamers met sportschoenen. "Zelf heb ik maar één paar: de nieuwe Nike Free Mercurial Superfly, haha." Qua mode is Hazard zoals wij allemaal: hij ziet wat er rond hem populair is, en hij gaat mee met de dingen die hem aanstaan. Hij heeft alleen de pech dat zijn directe omgeving vol Louis Vuitton-tassen staat.

Mediatraining en roem

Probeer in het moderne voetbal maar eens een eerlijke, spontane of onverwachte uitspraak te ontlokken aan een voetballer: tenzij u Benito Raman voor u hebt, is dat onbegonnen werk. Voetballers zijn zo getraind in interviews geven - het wordt er van bij de jeugd ingehamerd - dat ze altijd op safe zullen spelen en antwoorden als gehaaide politici. En dat is toch een klein beetje jammer. Maar hoe komt dat eigenlijk: het is toch maar voetbal?

Eden Hazard: "Je moet begrijpen: er zijn veel mensen die ons nauwgezet volgen en die naar ons luisteren. We zijn de idolen van zoveel jongeren, ze zitten altijd met een vergrootglas op ons. Maar het is niet zo dat ik bij een interview of een persconferentie restricties krijg opgelegd: als je al dan niet ergens over wil praten, dan beslis je dat zelf. Ik let niet voortdurend op mijn woorden." Fair enough: als Hazard veel relativeert na een middelmatig resultaat, dan wil dat misschien gewoon zeggen dat hij makkelijk relativeert - niet dat hij zijn cursus mediatraining in de praktijk brengt.

Het heeft er ook mee te maken dat het in het voetbal moeilijk is om een eind weg te filosoferen: de materie is nogal beperkend. Aan het einde van mijn bezoek hebben we het nog vijf minuten over het nakende EK voetbal in Frankrijk. Zijn inzichten daarover zijn verre van wereldschokkend ("we hebben nu meer ervaring dan op het WK"; "ons elftal is uitgebreider"; "mijn hoop en verwachting is dat we de finale halen"), maar hoe kan het anders? Ik weet ook nog niet hoe het EK gaat lopen en vooruitblikken op wedstrijden is zonder uitzondering tijdverlies. Leuk tijdverlies, maar toch.

Alleszins is Hazard toegankelijker dan de gemiddelde voetballende wereldster. "Ergens moet je waakzaam zijn: je moet goed kunnen uitmaken wie je échte vrienden zijn, want er zullen altijd wel mensen tussen zitten die iets van je gedaan willen krijgen. Maar toch vertrouw ik de mensen redelijk snel. Ik ga erg op mijn gevoel af, hoe bouw je anders relaties op? Respect is het belangrijkste: behandel iedereen gewoon op een goede manier - zo moeilijk is dat niet."

Eden Hazard is een kerel die door het leven fladdert en die eigenlijk nooit grote obstakels is tegengekomen. Hij is met weinig tevreden - voetbal en gezin zijn de heilige ijkpunten van zijn bestaan - en laat zich niet uit zijn lood slaan. Hij is tevreden met zichzelf en stelt zich daarover niet te veel vragen. Op een bepaalde manier is hij een van de meest nonchalante mensen die een mens kan tegenkomen, én een van de meest eenvoudige. Gewoon: een goeie gast.

Is hij daarmee een typische clichévoetballer? Nee, maar zo lopen er natuurlijk ook niet veel rond. Om het met Hazard te zeggen: "De gemiddelde voetballer bestaat niet. Iedereen is verschillend." Een uitspraak met een hoog Bond Zonder Naam-gehalte, maar wel één die klopt als een bus. Wanneer ik opsta om te vertrekken, krijg ik nog een hand en een knipoog. Hé, een kleine gedachte: misschien zíjn voetballers ook maar mensen. Zelfs een halfgod als hij.

De Free Mercurial Superfly uit de Nike F.C.-collectie is beschikbaar op nike.com/nikefc