'Voor de ben ik in mijn element'

Het is even zoeken naar een geschikte plek voor een rustig gesprek. Elk lokaal, elke tafel en zelfs elke zithoek op de nieuwsredactie is ingenomen door groepjes druk vergaderende journalisten. Logisch ook, nu de nieuwsdienst op twee weken voor de verkiezingen nog een versnelling hoger schakelt. Ook Danira Boukhriss heeft een rol te spelen in dat verkiezingsoffensief. Amper 23 jaar is ze, maar ze wordt de komende twee weken het gezicht van twee dagelijkse rubrieken. Met 'Boukhriss en Bahri', een dagelijks item in Het journaal, probeert ze politiek en jongeren met elkaar te verzoenen. Later op de avond gaat ze voor de talkshow Het beloofde land op stap met militanten van de Vlaamse partijen.

Een blitzcarrière heet dat dan. Van de schoolbanken ging het naar de redactie van Vlaanderen vakantieland. Na amper een paar maanden volgde de overstap naar Het journaal. Niet veel later werd Boukhriss, samen met Riadh Bahri, het gezicht van het Canvasprogramma Login, en nu zijn er dus de verkiezingsprogramma's. "Het gaat inderdaad snel. Dat hoor ik vaak. Maar ik ben gewoon heel bewust te werk gegaan. Geen kansen laten liggen. Ik wou heel graag presenteren en dus heb ik gevraagd of er screentests waren. Ik heb er een paar meegedaan en voor Login was ik blijkbaar een van de beste kandidaten. Je moet soms het geluk hebben om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. Al dwing je dat geluk ook af. Was ik niet naar die screentests gaan vragen, dan werkte ik misschien nog steeds op de redactie van Vlaanderen vakantieland."

Weg met die roots

Kansen grijpen deed Boukhriss ook toen ze zich inschreef voor een diversiteitsstage op de VRT. Die specifieke opleidingen moeten er voor zorgen dat sollicitanten van vreemde origine makkelijker hun weg vinden naar de openbare omroep. Nochtans is ze geen voorstander van dat soort voorkeursbehandelingen. "Tien jaar geleden hadden die stages ongetwijfeld hun nut. Toen was er amper kleur op tv. Alida van De boomhut, dat was het zo ongeveer. Maar ik weet niet of die stages nu nog nodig zijn. Mensen van allochtone afkomst hebben hun weg naar de VRT ondertussen wel gevonden. We moeten ook niet te krampachtig op zoek naar mensen met een kleurtje. Niet elke allochtoon hoeft per se in de media te werken.

"Waarom ik me dan toch voor zo'n stage heb ingeschreven? Omdat die ene vacature voor programmamedewerker die me interesseerde toevallig binnen het kader van zo'n diversiteitsstage viel. Het enige wat ik toen dacht was: kom ik daar wel voor in aanmerking? Ik ging er van uit dat ze mensen zochten die in een ander land waren opgegroeid en nog maar een paar jaar in België woonden. Maar toen bleek dat ik, omdat mijn vader in Marokko geboren is, ook binnen de criteria viel. Dan zou het toch stom zijn om die kans te laten liggen, alleen omdat ik te trots ben om me voor zo'n stage in te schrijven?

"Ik moet me toch niet schuldig voelen over de manier waarop ik bij de VRT begonnen ben? Zo'n diversiteitsstage verschilt in niets van gelijk welke andere stage. Denk maar niet dat ik plots allerlei dingen mag doen alleen omdat ik een kleur heb. Ik krijg de kansen die ik krijg omdat ze vinden dat ik het goed doe. Het is ook niet alsof ik zonder die stage nooit bij de VRT zou zijn binnengeraakt."

Danira Tanghe

De discussie over huidskleur en achtergrond is een moeilijke zal Danira Boukhriss tijdens het gesprek een paar keer zeggen. Met haar Marrokaanse vader en haar half-Griekse moeder, die trouwens ook voor de VRT werkt, voelt Danira zich vooral Belgische. "En toch gaat het telkens weer over mijn roots. Wat doet het er toe waar iemand is opgegroeid, of waar zijn of haar ouders vandaan komen. We maken toch ook geen onderscheid tussen Belgen met West-Vlaamse en Belgen met Limburgse roots. Maar van zodra die roots buiten België liggen, doet het er plots wel toe."

Boukhriss' afkomst is niet alleen in interviews een gespreksonderwerp, ook op straat wordt Danira ermee geconfronteerd. Als schermgezicht met Marokkaanse roots is ze een rolmodel. Tegen wil en dank. "Ik ga niet zelf staan roepen 'kijk eens wat ik heb bereikt!', maar het valt nog steeds op wanneer iemand met een kleur een kans krijgt op tv. Ik ben in Vilvoorde al verschillende Marokkanen tegen het lijf gelopen die heel trots op me zijn. Het neemt bij hen het gevoel weg dat ze niet aan bod komen op de openbare omroep. Ik beweer niet dat als ik morgen in Het journaal te zien ben, dat dan plots heel Marokkaans-België voor het scherm zal zitten, maar ze zullen zich misschien wel meer met de uitzending kunnen identificeren. Nu blijven ze vaak nog met het gevoel zitten dat de Belgische zenders niets voor hen zijn."

Waarmee we opnieuw bij Martine Tanghe zijn aanbeland. Al is de kinderdroom om nieuwsanker te worden ondertussen al enigszins bijgestuurd. "Ik speelde als kind vaak Het journaal na. Maar ik wou eigenlijk vooral reporter worden. Mijn mama werkte voor De rode loper en Afrit 9, en wanneer ze geen babysit vond, ging ik soms met haar mee. Op pad gaan, mensen ontmoeten en daar leuke verhalen aan overhouden, fantastisch vond ik dat. Daarom vind ik werken voor Het journaal zo leuk. De ene dag sta je met je laarzen aan in overstromingsgebied, de dag erna trek je naar een cultureel evenement, om de week te eindigen met een reportage op de speelplaats van een kleuterschool. Het is elke dag anders, een betere leerschool kan je als beginnend journalist niet dromen.

"Maar misschien wil ik binnen een paar jaar iets helemaal anders doen. Ik ben nog volop aan het zoeken. Ik heb heel veel interesses. Ik kan perfect genieten van een aflevering van The Voice van Vlaanderen om daarna naar Panorama te zappen. Voor mij sluit het ene het andere niet uit. Ik merk dat bij wel meer mensen van mijn generatie. Mijn vrienden zien bijvoorbeeld niet in waarom je als journalist voor Het journaal ook niet af en toe wat luchtigere dingen zou kunnen presenteren. Daar volg ik ze ook wel in. Waarom zou ik op maandag geen live kunnen doen voor Het journaal om dan op dinsdag een modeprogramma te presenteren?"

Clichérollen

Dromen genoeg dus, maar wel telkens met de camera als constante. "Ik vind het heel tof om tegen een camera te praten. Ik merk dat ik voor zo'n camera helemaal in mijn element ben. Vanwaar dat komt? Geen idee. Mijn vader heeft me vroeger vaak gefilmd en met mijn moeder speelde ik af en toe presentatrice. Ik heb er ook lang van gedroomd om actrice te worden. Misschien is daar iets van blijven hangen. Ik stond op het punt om ingangsexamen te doen, maar ik heb dat uiteindelijk niet gedaan. Een puur rationele beslissing eigenlijk, omdat je bijna geen gekleurde actrices op het scherm of in het theater ziet. In de gebruikelijke clichérollen, dat wel. De buitenlandse adoptiedochter, die rol is me op het lijf geschreven. Maar daarvoor word je toch geen actrice?Wat dat betreft lopen we mijlenver achter op landen als Nederland en Groot-Brittannië. Hoog tijd om bij de acteeropleidingen eens wat diversiteitsstages te organiseren." (lacht)"

---

Danira Boukhriss

Werd geboren op 12 augustus 1990 in Vilvoorde

Studeerde in 2012 af als master in de taal- en letterkunde (Nederlands-Engels)

Ging meteen na haar studies aan de slag als redacteur bij Vlaanderen Vakantieland

Stapt in juni 2013 over naar Het journaal

Presenteert sinds november 2013 het reportageprogramma Login

Is vanaf deze week dagelijks te zien in Het journaal en de verkiezingstalkshow Het beloofde land