'Dit resultaat heb ik afgedwongen'

Opdracht volbracht?

Jurgen Van den Broeck: "Ik ging voor de top vijf, droomde stiekem van het podium. En kijk... vierde. Mooi tussenin. We schuiven op, hé."

Is de vierde plaats niet de meest ondankbare?

"In dit geval niet. We moeten eerlijk zijn: op de eerste rustdag zag het er slecht uit. Ik heb nooit gepanikeerd, maar hoger dan de vijfde plaats zag ik mezelf niet meer eindigen in Parijs. Als je bijna twee minuten verliest op La Planche des Belles Filles en een slechte tijdrit rijdt, dan slinkt je hoop. Op zo'n moment mag je het hoofd niet laten hangen en moet je verder knokken, omdat in de Tour zoveel kan gebeuren. Dat heb ik gedaan. Ik heb het echt afgedwongen. Dat maakt deze vierde plaats mooier dan mijn vijfde van 2010."

Twee jaar geleden had je wél gepanikeerd, zegt teammanager Sergeant. Ben je op dat vlak rijper geworden?

(knikt) "Ik werk nu samen met een mental coach, die zich inleeft in mijn hoofd, me probeert te begrijpen en me anders leert redeneren. Hij stuurt me bij waar nodig. Het is iets waar ik vroeger totaal niet in geloofde. Maar het werkt. De ploegmaats, het personeel, iedereen zegt het: je bent veranderd, Jurgen, véél rustiger geworden. Ik heb geleerd dat paniek niets uithaalt. Het is wat het is, je kan er niets aan veranderen. Liever boor ik geen negatieve energie meer aan."

Heb je in deze Tour pijnpunten ontdekt, dingen waar je harder moet aan werken?

"Mijn tijdrit moet nóg beter. Een supertijdrijder word ik nooit, maar ik moet er wel aan blijven sleutelen om de schade te beperken. Er kunnen jaren overgaan voor ze helemaal op punt staat. In de bergen was ik bij de allerbesten. Op die ene dip na, woensdag op de Peyresourde. De rustdagen blijven me parten spelen. Niks aan te doen. Het is mijn natuur. (lacht) Ik kan moeilijk zes uur trainen op zo'n rustdag, hé."

Je hebt in de voorbije drie weken aan respect gewonnen. Toen je je roerde, keek iedereen naar je. Wat een verschil met twee jaar geleden.

"Het was anders. Plots klom ik tussen al die grote ronderenners. Een droom, die ik niet op het spel wilde zetten. Dus beperkte ik me louter tot volgen. Ik kón ook niet beter. Ik zat op mijn limiet en had die aanval niet in de benen. Vijfde was oké toen. Nu wilde ik meer. Dan moet je zelf ook initiatief durven nemen. En gaan."

In 2010 reed je ook té veel op kop. Nu steek je jezelf al wat vaker weg.

"Ik heb er de geschikte ploegmaats voor. Lars Bak en Adam Hansen hebben me de hele Tour uit de wind gezet. En op de cruciale momenten in de cols was Jelle Vanendert er. In 2010 had ik enkel Sebastian Lang. Voor de buitenwereld leek het erop dat deze Tourkern hoofdzakelijk rond Greipel was gebouwd, maar ik wist beter. Er zitten jongens bij die kunnen 'multitasken'. Bak en Hansen gingen ook bergop heel lang mee. Met Adam reed ik vorig jaar de Vuelta. 'Die wil ik erbij in de Tour', heb ik meteen gezegd. Zo'n sterke beer, ongelooflijk. Hij gaat niet kapot. Lars kwam in beeld nadat Lang zijn afscheid had aangekondigd. Op een dag kreeg ik een sms van Marc Sergeant. 'Ik weet dat je in je zetel zit, maar ik heb een opdracht voor je. Ik zoek een vervanger voor Lang', stond er. Ik heb meteen een sms teruggestuurd. 'Lars Bak. Niet twijfelen'. Twee dagen later was het in orde."

(Als bij wonder komt Hansen plots aangelopen) "Hey, very good, mate. Congrats." Van den Broeck straalt. "Thanks, man."

"Vriendschap, dat is het grote geheim van deze groep. In de etappe naar Bagnères-de-Luchon leverde Greipel himself op de Tourmalet nog bidons aan. 'Huh, waar komt die vandaan?', schrok ik. Mooi, toch? Daarom ook reed ik in Le Cap d'Agde met plezier dat laatste gat dicht voor hem. Da's het minste wat ik kon doen. In het aantrekken van de spurt zelf meng ik me niet, uit vrees dat ik het zou verkloten."

Heb jij de voorbije drie weken wat kunnen genieten?

"Absoluut. Dat heb ik vorig jaar geleerd, toen ik uitviel. Dan pas besef je wat de Tour precies betekent. 'Ongelooflijk', zei ik onlangs nog tegen 'Swa' (verzorger Hans Van Hout), 'hoe wij er elke dag kunnen voor zorgen dat het bij elk Belgisch gezin feest is'. Met geen enkele koers wordt méér meegeleefd dan met de Ronde van Frankrijk, heel het land kijkt tv. Die sfeer, die beleving, die adrenaline: dat heb ik toen hard gemist. Twee jaar terug liep ik gespannen rond, verkrampte onder de prestatiedruk. Terwijl je eigenlijk een kinderdroom beleeft. Je maakt deel uit het van het circus dat je als klein jongetje al zo bewonderde."

Ooit gedacht dat je daar zelf een hoofdrol in zou spelen?

"Neen. Nooit. En zeker geen twee keer. Ik doe er 100 procent mijn best voor, maar dat geeft geen garantie op succes. Was vijfde het hoogst haalbare? Het had gekund. Maar zie nu: vierde. Met het besef dat, als alle puzzelstukjes eens op hun plaats willen vallen, er op een mooie dag het podium in zit. Dat zou het helemaal afmaken. En een ritzege, natuurlijk."

Maar nu eerst...?

"Ik voel me niet echt uitgeput, maar misschien is dat over een dag of twee, drie helemaal anders. Ik beperk me tot twee criteriums: donderdag Herentals, vrijdag Sint-Niklaas. Twee jaar geleden reed ik er meer. Op den duur werd ik moe, slecht gezind, ambetant. Da's niet leuk voor de mensen. Méér dan naar die financiële extra's snak ik naar wat fysieke en mentale rust. Genieten met familie en vrienden, tijd maken voor de dingen waar ik zin in heb, het hoofd laten leeglopen ver weg van alle drukte. Ik heb ook mijn grootvader verloren. Zijn dood heeft me fel aangegrepen. Ik heb me na zijn begrafenis echt opnieuw moeten opladen."

Had je door die Tourvoorbereiding wel voldoende tijd om afscheid van hem te nemen? Is dat iets wat je de komende dagen wil doen?

"Normaal sla ik nooit een kruisteken voor de start van een koers. Zaterdag deed ik dat wel. Ik keek even naar de hemel op dat startpodium en sprak hem toe (krijgt krop in de keel): 'Dit is voor jou, vava.'"

Slotvraagje: rijd je de Vuelta?

"In principe wel, maar zonder klassementsdruk. En zonder voorbereidende stages, want ik ben al zoveel weggeweest van huis. De Vuelta is loodzwaar, maar ik vind hem hoe dan ook de ideale afsluiter van het seizoen. Al zou ik graag nog naar het WK in Valkenburg gaan. Er zijn ook geen dertig renners in België die op dat parcours uit de voeten kunnen."