DE SCHILDE FILES

Van op een plastieken strandstoel in het gemeentelijk zwembad sla ik haar gade. Met een sprong duikt ze onbevreesd haar oudere broer en zus achterna. Exact één maand geleden zette ze haar eerste stapjes in de lagere school. Met een rugzak bijna groter dan zijzelf zag ik haar zelfverzekerd over de speelplaats rennen. Voor ze verdween in de gang van haar klasje, draaide ze zich nog om. Met een grote glimlach zwaaide ze me vaarwel. Verborgen achter een grote zonnebril fietste ik vervolgens huiswaarts. Met de gedachte dat een mens na het derde kind toch emotioneel immuun zou moeten zijn voor kleine mijlpalen in een pril mensenleven. Toch voelde ik even wat vochtophoping ter hoogte van de oogstreek. Het is de wereld op zijn kop. Terwijl ik angstvallig de tijd wil stoppen, draait mijn jongste enthousiast de wijzers verder. Ze kijkt niet terug, maar vooruit. Als nakomertje in een gezin waar vaak met woorden wordt geschermd, is ze ook verbaal haar leeftijd vooruit. Als ik vraag de vaatwasmachine leeg te maken, is ze vaak iedereen te snel af. "Ik niet!", roept ze dan als eerste. "Hoedje op!" De toverformule van de paraplupolitiek weergalmt in ons huis met de regelmaat van de klok. Mijn oudste dochter introduceerde de tactiek, maar werd al snel ingehaald. Bij betwisting laat de jongste zich niet onder tafel praten. Dan kan ze even goed schermen met het wapen van de ironie. Toegegeven, dat heeft ze dan weer van mij geleerd. En soms overschrijd ik zonder het te beseffen de grenzen van de taalspielerei. Dan zie ik haar pientere oogjes mijn gezicht screenen. Op zoek naar een gelaatstrek die mijn intenties duidelijk maakt. "Mama, meen je het? Of ben je gewoon sarcastisch?", vraagt ze dan. Gelukkig doet haar occasionele grootspraak geen afbreuk aan de kinderlijke onbevangenheid waarmee ze het leven benadert. "Mama, ik wil niet ouder worden", zei ze me enkele maanden geleden nog. Ik vroeg haar waarom niet. Met een frêle stemmetje fluisterde ze: "Want dan ga jij dood. En jij bent de enige die ik nodig heb." Toen was het mijn beurt voor een krop in de keel. Het besef dat haar geluk grotendeels in mijn handen ligt, doet me soms wankelen. Tot ze van de waterglijbaan in mijn armen belandt en ik haar stralende glimlach zie. In de auto op weg naar huis vertelt mijn oudste dochter hoe ze haar eigen verdrinkingsdood heeft geënsceneerd om de jongste te foppen. Eerst had die het niet geloofd, maar toen ook broer het spel meespeelde, reageerde ze berustend. Met geveinsde verontwaardiging doet de oudste haar beklag over de laconieke reactie van de jongste. Het enige wat die zorgen baarde, was wie het slechte nieuws aan mama zou vertellen. Waarop ze meteen riep: "Ik niet! Hoedje op!"

Pascale Baelden is gescheiden, heeft een creatief brein, drie kinderen (13, 10, 6) en een co-hond.