Direct naar artikelinhoud

Gezellige borsten

Ik zie zoveel borsten dat ik me afvraag: zijn borsten nog wel wat ze geweest zijn?

Ik ben lichtelijk geobsedeerd door borsten. Dat komt waarschijnlijk omdat ik ze niet heb (ik ben dol op psychologie van de koude grond). Mannen krijgen bij mij niet de behoefte om te jodelen als ze met hun snufferd tussen mijn tieten liggen. Dat is meestal niet zo erg. Ik kan er erg goed mee om. Behalve misschien dat ik soms zin heb in grote borsten te prikken met een breinaald. Dat ik af en toe de behoefte voel koeiengeluiden te maken als er weer twee uiers voorbij deinen. Dat ik wel eens betrapt ben toen ik de borsten van een paspop eraf probeerde te schroeven en ze daarna met een schroevendraaier begon te bewerken tot de plastic ballonnen helemaal kapot en bekrast waren. Haha!

Goed. Misschien ga ik niet zo heel goed om met mijn maatje minder. Maar vrouwen met kleine borsten kennen het wel, de fantasiebeelden, gebrand op ons netvlies: in slow motion rennend over het strand, onze boezem golft wulps op en neer in een piepkleine bloemetjesbikini; een laag uitgesneden cocktailjurk met een Grand Canyoncleavage die alle mannenogen als twee slagroomsoezen naar zich toe lokken; een klein strak T-shirtje met een gezellige, contrasterende opdruk die zich spant over jouw gewelfde, perfect ronde vrienden?

Ik was gisteren op een Playboyfeest (ik heb een tijdje voor ze geschreven en nu sta ik voor eeuwig op een soort lijst. Het heeft wel wat). Tussen niet-sterren als Pierre Van Hooijdonk en Lange Frans en Baas B (van de onvergetelijke zin: "die shit is aan!") loop ik door de ruimtes. Om mij heen wandelen de siliconenzwaantjes, aan het begin nog stijlvol en schuddend met hun veren, later op de avond dronken, rokend en 'lekker gek' op de dansvloer (helemaal 'crazy!' tegen elkaar aanrijdend enzo. Daaromheen enkele mannen die droogkloterig foto's maken met hun digitale fototoestelletje).

En ik kijk naar borsten. Ik vind het bij borsten zelf altijd erg belangrijk of ze gezellig zijn. Je kan hele leuke borsten hebben, aanstellerige, vrolijke of chagrijnige (en vooral erg scheel kijkende). Terwijl ik aan mijn champagne nip, komt Olga langsschrijden, Playmate van het jaar 2006. Haar borsten zijn zo groot dat ze entiteiten zijn geworden, op zichzelf staande wezens. Ik blijf ernaar staren.

En ik zie zoveel borsten dat ik me opeens afvraag: zijn borsten nog wel wat ze geweest zijn? Ik vind ze mythisch, maar dat komt door mijn gebrek. Maar voor mannen? Worden mannen niet een beetje borsten-moe? Worden ze niet steeds minder interessant nu voor elke vrouw een 'perfecte' borst mogelijk is, en ze zelfs in een Sanexreclame langskomen? Gaan mannen nog hyperventileren van een omhooggeschoven truitje? Wat kunnen mijn borsten nog bewerkstelligen als mannen met de perfecte borsten om de oren worden geslagen?

In Afrika zijn borsten niet spannend, ze zien ze daar te vaak. Maar daar zijn de dijen übersexy. Die worden verhuld, en als je echt iemand blij wil maken, dan schuif je je rokje iets omhoog. Maar dat zal hier niet gebeuren. Wij hebben niets meer over. Kan straks alleen een full frontal beavershot nog opwinden?

"Je ziet nu overal borsten. En vaak ook nog zo perfect", zeur ik tegen een Playboyredacteur. "Zo raakt de man murw geslagen. Wordt de man nooit borstenmoe?" "De man? Nee, die nooit. Perfecte siliconen, maar ook puur natuur blijft spannend. Maar ik moet je eerlijk zeggen," en hij buigt zich naar me toe en fluistert, "ik ben ze wel heel soms een beetje zat."