Een witte pony met twee zwarte schapen
De hoes van de vijfde Deftonesplaat toont een jonge vrouw in een pose die zowel ondraaglijke pijn als pure euforie kan voorstellen. Een raak gekozen beeld, want de metalband uit Sacramento wekt met deze plaat even vaak een roes op als hij je enerveert.
DOOR GUNTER VAN ASSCHE
De release van Saturday Night Wrist mag opgevat worden als een bescheiden mirakel. Toen Deftones de opnamestudio ingingen, was de groep immers op sterven na dood: interne strubbelingen en creatieve meningsverschillen zorgden dat er lange tijd geen enkele muzieknoot op band verscheen.
Gitarist Stephen Carpenter wilde namelijk een agressieve metalplaat serveren, terwijl zanger Chino Moreno ijle synthesizers en doemerige geluidslandschappen voor ogen had.
Hoorbaar kwamen de twee toch tot een compromis, al vermoeden we dat Carpenter in de productie aan het kortste eind trok. De grove lappen lawaai zijn duidelijk in de minderheid, terwijl de groep zelden zo experimenteel klonk.
De eerste single 'Hole in the Earth' doet anders vermoeden - nooit lagen Deftones zo gemakkelijk in het oor - maar grilligheid regeert tijdens het sinistere electrogebed 'Pink Cellphone' of sombere ballads als 'Xerces' en 'Beware'.
De beklemmende, ingehouden stemming van White Pony bepaalt ook weer de atmosfeer op Saturday Night Wrist, al tippen de songs zelden aan die van het onbetwiste meesterwerk van Deftones. Het decibelvretende 'Rapture' komt nochtans akelig dicht in de buurt: Moreno huilt en blaft alsof zijn edele delen onder stroom worden gezet, terwijl de drummer door zijn vellen zit. Ook de sinistere treurmars 'Cherry Waves' is weergaloos, maar de trieste sfeer wordt af en toe stevig de nek omgewrongen door de glanzende productie van Bob Ezrin.
'Rats!Rats!Rats!' is dan weer op zijn best een afleggertje van Faith No More en in het landerige 'Mein' sleept zelfs de gastbijdrage van Serj Tankian (System Of A Down) weinig uit de brand.
Geen algemene hallelujastemming dus op de vijfde plaat van Deftones. Al blijft Saturday Night Wrist wél een grandioze revanche op de teleurstellende voorganger Hexagram. En een Deftones met twee stinkers heet dan wel geen classic, een fiasco is het allerminst.
(Maverick/Warner)