Direct naar artikelinhoud

Twintigers: ondernemers met kans op een indigestie

'Twintigers stapelen schulden op', kopte De Morgen. Steller dezes is 28

Steeds meer mensen tussen 20 en 35 jaar stapelen kleine schulden op, niet zelden tot een put van 25.000 euro." Dat zei Hans Bonte, OCMW-voorzitter van Vilvoorde, in de krant van gisteren. De reden zou zijn dat wij, verleid door de consumptiemaatschappij, van alles willen kopen, onbezonnen leningen aangaan, en uiteindelijk de deurwaarder moeten binnenlaten.

Deadlines

Er wordt vaker geopperd dat wij ons laten leiden en verleiden. Maar is dat wel zo? Ik geloof dat wij net heel graag de touwtjes zelf in handen nemen, met alle gevaren van dien. Wij, twintigers, verzinnen het liefst onze eigen projectjes. Een project impliceert avontuur, risico en deadlines voorafgegaan door gevaarlijke deathrides. Daar kiezen wij voor. Of laat ik spreken over mezelf.

Soms, dan wil ik plots weer een paar kilo's kwijt. Dan stel ik prompt een persoonlijk masterplan op. De calorieën worden geteld. Agressief ga ik mijn eigen lijf te lijf. Mijn strijdvaardigheid duurt meestal niet langer dan een week. Daarna is er weer iets anders dat mijn aandacht trekt. Dan wil ik bijvoorbeeld heel snel heel goed worden in schaken. Mijn gewicht is dan weer gewoon een massa die ik meezeul, en zolang die niet te zwaar doorweegt ben ik verdraagzaam.

Nonchalant

Op een gelijkaardige manier verhoud ik me tot het gewicht van mijn spaarpot. Meestal ben ik er niet mee bezig. Het is een aanwezige massa, waarmee ik zeker de winter doorkom. Als ik in een winkel sta doe ik zelden aan prijsvergelijking. Ik koop wat mij aantrekt. Aantrekkelijkheid vind ik in se geen slecht selectiecriterium. Geld is niet belangrijk en verdient hoogstens een vlot wegwerpgebaar.

Nonchalant laveer ik zo door de consumptiemaatschappij. Tegelijkertijd dwarrelen, even nonchalant, de rekeningen in de brievenbus. En dan plots merk je dat je spaarpot wel heel makkelijk gewicht verliest.

Geen probleem. Ik voer 'spaarzaamheid' in als een spel waarin ik me een paar weken volledig smijt. Ik ga naar een grootwarenhuis in plaats van de dure buurtwinkel en houd lijstjes bij van hoeveel ik per week uitgeef. Van zodra de pot niet meer al te hol klinkt, stop ik ermee. Dan ga ik twee weken intensief schaatsen. Of dan wil ik alle films van Tarkovski zien.

Duurzaamheid is moeilijk. Tijdens een kortstondig project is het leven zo aangenaam tastbaar. Er is een heldere logica tussen oorzaak en gevolg. En je hebt als vanzelf een heldere spanningsopbouw voor je verhalen 's avonds, op café.

Drugssmokkel

Vorige week zat ik aan tafel met vrienden. Met een theatraal gebaar smakte iemand de volgende vraag op tafel: 'Waarin moeten we investeren?'

Iemand zei:'In beleggingen'. Een ander 'In vastgoed'. Daarna begonnen we te fantaseren over een hedge fund. Al snel gleden we af naar drugssmokkel, wapenverkoop en mensenhandel. 'The Money Makers' leek ons alvast een goede groepsnaam. 'Eigenlijk hé', opperde een jonge vader met enige pathetiek, 'kan je het best investeren in kinderen'. Iemand reageerde: 'Maar die groeien zo traag'.

De gevolgen van ons projectmatig leven zijn misschien zorgwekkend. Het is goed om ons daarop te concentreren. Maar laten we er niet te snel oorzaken aan vastkleven. Wij, twintigers, laten ons niet alleen leiden en verleiden, maar zijn in de eerste plaats ondernemers, die gretig van het leven willen vreten. Met kans op een indigestie.