Lekkere gerechtjes en niet te vreten kost

Het zijn zware tijden voor mediawatchers. De digicorders draaien overuren en zitten tjokvol kakelverse programma's die schreeuwen om als eerste bekeken te worden. Maar ons hoort u niet klagen. We hebben tenslotte lang genoeg kunnen slapen bij de talloze herhalingen en goedkope afdankertjes die ons tijdens het zomerreces door de strot werden geramd. In plaats van die grijze stoet trekt er nu een bonte parade van ambitieuze nieuwkomers voorbij.

Laten we bij VIER beginnen. De voormalige 'zender van de toekomst' verslikte zich fameus in het fenomeen kijkerstrouw en is na de valse start van vorig seizoen dringend aan een paar eclatante successen toe. Sterkhouders De slimste mens ter wereld en De rechtbank mogen dan nog steeds garant staan voor topkwaliteit en volle tribunes, ze prediken wel in de woestijn. Er is, veel, meer nodig om 'zwevende' kijkerszieltjes te winnen. Daarom werd voor het eerst resoluut ingezet op populair entertainment . Een stijlbreuk die kan tellen.

Enter De val van 1 miljoen (l ) . Een 'vervlaamst' buitenlands spelletje dat vooraf gehyped werd als 'de spannendste liveshow ooit'. Het grote debuut bovendien van toptransfer en nieuwe leading lady Evy Gruyaert. Reden genoeg dus om er eens goed voor te gaan zitten. Al waren we bij nader inzien toch beter blijven staan. De doorgaans scherp gebekte ex-omroepster was slechts een schaduw van zichzelf en stond erbij alsof ze nu al spijt had van haar overstap. Van interactie met de kandidaten was amper sprake en La Gruyaert liet zoveel ongemakkelijke stiltes vallen dat ik me meermaals afvroeg waar het bordje 'Even geduld' bleef.

Sam en Hanne beten de spits af. Vooral in de ogen van de mannelijke helft zag ik eurotekens blinken. Hij zou, alreeds miljonair in het diepst zijner gedachten, dit klusje wel even klaren. Niet dus. Drie perfide vragen later was het afgelopen. Het fortuin werd door de valluiken opgeslokt en onder het decor door de overvloedig aanwezige security voor hergebruik weer verzameld. Tot zover het goede nieuws. Wat volgde was een eindeloos herkauwen. Er werd tot vervelens toe met stapels bankbiljetten - "dit is écht geld" en "dit programma gaat helemaal live", bleef Gruyaert maar kakelen - geschoven en telkens werden de (overigens poepsimpele) spelregels nog eens omstandig uitgelegd. Nutteloze ballast die elke vaart uit het programma haalde zodat er na een saaie rit van bijna twee uur niets meer overbleef dan een veel te lang uitgesponnen niemendalletje waarvan we enkel onthouden dat de gastvrouw minder weegt dan drie volle bakken Jupiler.

Als we ooit nog kijken, dan zal het 'uitgesteld' zijn en reduceren we De val van 1 miljoen tot pakweg een halfuurtje. Meer moet dat niet zijn. Dat is namelijk de tijd die Otto-Jan Ham en zijn assistenten Jelle De Beule en Jonas Geirnaert nodig hebben om de grenzen van De ideale wereld (lll ) af te tasten. Een ondeugend, zelfrelativerend en chaotisch magazine dat, vrolijk surfend op de actualiteit, van de hak op de tak springt. Een beetje wankel nog en afhankelijk van het verbale weerwerk van de dagelijkse gast maar een frisse aanwinst die op onze regelmatige klandizie kan rekenen. Jammer genoeg blijkt er verder ongeveer geen kat te willen kijken zodat we volgaarne de boodschap van woensdaggast Kris Peeters - "Kwaliteit zal uiteindelijk bovendrijven. Daarom: volhouden en kop omhoog" - onderschrijven.

'Amai mijn zaad'

VTM trok met De grote sprong (ll) een familieblik bv's open om, liefst van zo hoog mogelijk, in een zwembad te duiken. Ook hier haalde verveling het snel op nieuwsgierigheid. Onnozele trainingsfilmpjes en nietszeggende interviews fungeerden als vulsel voor deze badpakkenspecial. Ze wogen geenszins op tegen het geduld dat je moest opbrengen om lui als pakweg Ian Thomas, Sergio en 'bomma/ballerina' Anouschka Balsing van een plank te zien springen. Een slag in het water die een half puntje meer verdient dan De val van 1 miljoen. Al is het maar omdat Véronique De Kock of Gella Vandecaveye in badpak nu eenmaal aangenamer zijn om naar te kijken dan een openklappend valluik.

Geef ons maar het betere fictiewerk waarmee de commerciële zender vorig seizoen vriend en vijand verraste. Dit keer kregen we een dubbele portie van de lichtvoetige tragikomedie Connie & Clyde (lll) geserveerd. Bedacht door Clan-scenariste Malin-Sarah Gozin die zich inleefde in de wereld van het niet-alledaagse relatiebureau gerund door de volslanke Connie 'patatje' Coninx en haar prettig gestoorde personeel. Geen meesterwerk dit keer. Wel een amusante sitcom vol seksmoppen, misverstanden en - 'amai mijn zaad' - onderbroekenlol. Gebracht met zoveel aanstekelijk spelplezier dat niet lachen geen optie is.

Over het scripted-reality vehikel De kliniek (0) moeten we kort zijn. Slechte scenario's plus slechte acteurs geeft een nog slechter programma. Waardeloos! Zuidflank (ll ) is een twijfelgeval. Omdat we ondanks een sterk verhaal en uitstekende vertolkingen wat op onze honger bleven zitten. De familievete tussen de Limburgse wijnranken greep niet onmiddellijk naar de keel zoals het een 'prestigieuze' fictiereeks betaamt. Tot het zover is houden we het bij 'verdienstelijk vakwerk'.

Reizen Waes

Over naar humor! Of wat daar moet voor doorgaan. Daarom zullen we aan Nonkel mop (l), dat ene puntje is enkel uit sympathie voor Rob Vanoudenhoven, weinig woorden vuilmaken. Een infantiele en belegen moppentrommel die ons warempel heimwee deed krijgen naar de onzalige tijden van HT&D. Erg, heel erg. Veel onderhoudender zijn de strapatsen van de broertjes Coppens die zichzelf in Het Lichaam van Coppens (lll) aan allerhande lijfstraffen blootstellen en in het rond springend dan wel hysterisch krijsend voor een lach, een traan en enkele plaatsvervangende pijnscheuten zorgden. Sympathieke schavuiten.

Ook Lang leve (lll ) kon bekoren als geslaagde parodie op Het mooiste moment zaliger. Multitalent Jonas Van Geel vertelde er op geheel eigen wijze het levensverhaal van bekende medemensen. Zoals Natalia. De meeste nagespeelde tafereeltjes waren geestig en de nachtegaal uit Oevel deed vrolijk mee. Er zitten nog wat schoonheidsfoutjes in Lang leve maar we hebben ons wel uitstekend vermaakt. Zeker voor herhaling vatbaar. Op 2BE pikten we En toen kwam ons ma binnen (ll) mee. Een sketch-show waarin gênante en soms pijnlijk herkenbare situaties worden nagespeeld. Jammer genoeg vaker flauw dan geestig. Op zeldzame momenten hilarisch en, tot het onszelf overkomt, goed voor een flinke portie leedvermaak. Niettemin een tegenvaller.

En dan blijft nog de openbare omroep over waar grote kanonnen als de 'koninklijke' fictiereeks Albert II en peoples champion Bart de Pauw met zijn Zesde Macht nog moeten beginnen bulderen. In afwachting trokken we met backpackende Kempenzonen Daan en Yves naar Nieuw-Zeeland in Bye, Bye, Mama (lll). Een sympathieke roadmovie die zich vooral in het Grobbendonks idioom afspeelt en waarin het duo van thuis meegekregen opdrachten moet uitvoeren. Leuk tussendoortje.

Tom Waes verraste met het sterke Reizen Waes (llll). We troffen onze held in Turkmenistan of all places. Aldaar kreeg hij het behoorlijk op de heupen van officials die zijn bewegingsvrijheid wilden beknotten. Precies dat maakte van de eerste aflevering een ook voor de kijker hallucinante ervaring die nog versterkt werd door een gids die, waarschijnlijk ten prooi aan een opstoot van Turkmeense humor, kwam vertellen dat "zijn land voor iedereen open staat". Uitstekende televisie.