Poepchique ontgoocheling op Gents Oscarfeest

Nacht. De katten claimen de stad. Vermoeid is de burgerman in zijn nest gekropen om te bekomen van het weekend. In het Sandton Grand Hotel Reylof, in de Gentse Hoogstraat, moet het, door Film Fest Gent georganiseerde feest nog beginnen. Als je érgens de uitreiking van de Oscars wilt volgen, is het hier. Zelden wordt de rode loper uitgerold om naar een tv-uitzending te kijken, maar voor The Broken Circle Breakdown mag het.

Om niet door de mand te vallen tijdens cinematografisch verantwoorde conversaties, heb ik de film van Felix Van Groeningen nog snel gedownload - jaja, 100 procent legaal! - en bekeken. Het is een mooie prent en de scènes zijn kundig gemonteerd. Natuurlijk is de film geen totaalspektakel à la Indiana Jones & The Temple of Doom, maar je kunt niet alles verwachten van een filmsector die het boerenepos nog maar ontgroeid is. Genietbaar is het drama zeker en vast.

Een gewone sterveling laat zich gemakkelijk verbluffen door het interieur van het Grand Hotel Reylof. Misschien een beetje te overdadig naar hedendaagse normen, maar de vuilnisbelt van morgen ligt al te lonken naar de normen van vandaag. Het is een wonder dat een stuk crapuul als ik hier zomaar langs de voordeur binnen mag. Dit is een toplocatie die vraagt om de meest voorname gasten en jawel, ook die zijn er.

"Prins Laurent komt vanavond", onthult Elke Van Huffel van Het Laatste Nieuws. Elke is een echte journaliste, ethisch besef inbegrepen. Ik ben slechts een flurk die wel een zin kan schrijven, maar voor de rest geen beginselvaste principes heeft. Wat sta ik hier eigenlijk te doen, behalve te lonken naar de champagnebar?

Natte dweil

Gasten die geen plastron dragen, mogen een strikje nemen om rond hun nek te knopen. Geen echt strikje, maar een prul met een elastiek, wellicht uit de carnavalswinkel om de hoek. Ik vermoed dat de mama van Felix Van Groeningen daar ook langs geweest is voor haar schoenen, want er staan witte roosjes op. Vrolijkheid hoeft niet duur te zijn.

Wanneer alle gasten binnen zijn, kan een zwarte poetshulp aan zijn dagtaak beginnen. Om twee uur 's nachts stofzuigt hij de trap die statig omhoog krult naar een puik trompe-l'oeil. De man is vast heel blij dat hij een job heeft in zo'n aangenaam kader, op de koop toe in het hart van de meest historische en verrassende stad van Vlaanderen.

Tomas De Soete loopt met zijn filmploeg een reportage te maken. Als radiomaker heeft De Soete jaren achter een microfoon gezeten en nu mag hij eindelijk de echte wereld verkennen. Aan de details zie je dat hij een amateur is die de kneepjes van het vak nog moet leren. Zo loopt hij opzichtig rond met zijn persbadge. Ik heb mijn persbadge in de diepste zak van mijn jas gepropt, want als de serveersters weten dat je journalist bent, krijg je geen hapjes en kun je aan de toog enkel bier en cola bestellen.

Op het grote scherm is de uitreiking van de Academy Awards op gang aan het komen. Prins Laurent is uit zijn bed gehaald en zet zich met een nukkig gezicht vooraan in de zaal. Hij was liever blijven pitten en het staat hem niet aan dat hij daar moederziel alleen zit, zonder vrouwelijk gezelschap aan zijn zijde.

In de een of andere verwaarloosbare categorie heeft een Zuid-Europese man een Oscar gewonnen. "I like to thank my foul kids", brabbelt hij. Even later is het aan de enige categorie die er voor ons toe doet. De spanning in de zaal stijgt. Camera's zoemen in op de crew en de cast. Zelfs de prins kijkt iets minder nukkig. En dan valt het verdict: La Grande Bellezza van Paolo Sorrentino gaat lopen met de Oscar.

Niemand steekt zijn eigen ogen uit, of verbrijzelt zijn gebit met een asbak. Er wordt niet gegild van ontgoocheling of gekrijst van woede. Er is niets meer. Het oordeel van de Academy valt als een natte dweil in de nek der aanwezigen. Het feest is voorbij.

Geen vuil janet

Patrick Duynslaegher, artistiek directeur van het Film Fest Gent, kruipt het podium op. "Dit is natuurlijk een foute keuze van de 6.700 bejaarde leden van de Academy. De winnende film is van mindere kwaliteit dan die waarvoor wij hadden geduimd", zegt de filmcriticus onomwonden. Duynslaegher relativeert het belang van de Oscar en zegt dat The Broken Circle Breakdown sowieso al een fantastisch parcours heeft gereden. "Een Oscar was slechts de kers op de taart."

De cast wordt op het podium geroepen, net als de prins. Arme man: helemaal voor niets opgestaan. "Ik heb de film zelf gezien", deelt Laurent mee. "Hij verdient een Gentse Oscar!"

De zaal applaudisseert beleefd, de cast zingt een schoon liedekijn en de prins vertrekt weer naar zijn hotelkamer. Nu de sfeer toch verpest is, verlaten de genodigden het festijn. Enkel Gerald en Joris Claes van de Charlatan lopen breed grijnzend rond. Ze waren net op tijd om de Oscar naar La Grande Bellezza te zien gaan, maar dat kan hun goede luim niet vergallen. Felix Van Groeningen is immers bezig met een film die losjes gebaseerd is op de woelige geschiedenis van hun muziekcafé. De werktitel is Belgica en die prent zal wél scoren in Hollywood.

"Het is hier een gezonde repetitie voor de Oscars van 2016", observeert Joris. Gerald knikt: "We kunnen nu al wennen aan de aandacht. Normaal maken ze maar een film over u als ge dood zijt."

Dat de sfeer er niet meer in zit, ontgaat Gerald echter niet. "Nog goed dat er veel comfortfood is, want het is hier een langgerekt pwoea-pwoea-pwoea", zegt hij met een deerniswekkend onomatopee. Waarop de beide broers carnavalsliederen beginnen te zingen, want zij zijn nu eenmaal van Aalst afkomstig en daar wordt nu gevierd.

"Ik ben geen vuil janet", stipt Joris voor alle duidelijkheid aan, "maar een propere homo".

Tegen dat het ontbijt gebracht wordt, zijn bijna alle gasten vertrokken. Gefeest is hier niet. De croissants zijn te laat om de teleurstelling te versmoren.