Rebelse meiden mét een doel

In Bloom

Drama
Regie: Nana Ekvtimishvili, Simon Groß
Met: Lika Babluani, Mariam Bokeria, Zurab Gogaladze
Duur: 102 minuten

Ten Euro Directors to Watch. Zo heet de sectie die het Amerikaanse entertainmentvakblad Variety jaarlijks samenstelt voor de European Film Promotion. Naast Felix Van Groeningen figureerde ook het Georgisch-Duitse koppel Nana Ekvtimishvili en Simon Groß dit jaar op dat lijstje. Ekvtimishvili wist Groß in te palmen met een filmproject omtrent haar jeugdherinneringen in het Tbilisi van de jaren 90. Het is dat verhaal dat ze ook vertellen in In Bloom, een pregnante en met finesse gevatte jongerenkroniek over de vriendschapsband tussen twee meisjes van om en bij de veertien. Eka en Natia heten ze. En ze zijn allebei mooi én rebels. Zussen ook van de Émilie Dequenne uit de periode Rosetta van de Dardennes. Niet omdat ze even wanhopig en koppig als de Waalse aan hun beroerde leven proberen te ontsnappen. Maar omdat ze met evenveel prachtige naturel vertolkt worden door twee debuterende actrices: Lika Babluani als Eka en Mariam Bokeria als Natia.

Zonder veel illusies of dromen zoeken ze zich een uitweg in hun leven. Een dat bestaat uit ruw duwen en trekken in de rij voor het loket om een brood omwille van het rantsoen, uit schreeuwpartijen bij Natia thuis en uit vragen waarop geen duidelijke antwoorden komen bij de meer introverte Eka wiens vader in de gevangenis zit.

Intiem

Zo gaat In Bloom afwisselend intiem en ongedwongen recht op zijn ideologische doel af: het juk dat deze twee meisjes torsen, is dat van een patriarchale maatschappij in oorlog. Onder het oppervlak van deze parabel over het onafhankelijke Georgië van de post-Sovjetperiode ligt het afwijzen van geweld en het veroordelen van de verdrukking van de vrouw. Onschuld kan de nek omgewrongen worden omdat je met dezelfde middelen wilt antwoorden.

Eta en Natia staan symbool voor die nieuwe mentaliteit. Oleg Mutu, de cameraman van Gouden Palm-winnaar 4 Maanden, 3 Weken & 2 Dagen, vangt hun leven prachtig in naturalistische beelden. Een schitterende dansscène met Eka steekt er bovenuit. Impulsief en met opgeheven hoofd trotseert ze op dat moment de tradities van de oudere generatie. In die scène wordt niets gezegd, maar de beelden zeggen alles: er schuilt een happy end in weerstand.