Premier staat voor titanenjob

Nawaz Sharif (64), die met zijn Pakistan Moslim Liga de verkiezingen van vorige maand won, is gisteren voor de derde keer premier van zijn land geworden. De vorige keer, die in 1999 abrupt eindigde met een militaire coup, herinnert toenmalig VS-president Bill Clinton, zich alvast nog erg goed.

De wereld stond na de Cubaanse Varkensbaaicrisis van 1961 immers nooit zo dicht bij een nucleaire oorlog als toen. In de lente van 1999 had het Pakistaanse leger immers de Line of Control overgestoken, en een deel van Indiaas Kashmir ingenomen. Terwijl de Indiërs een reactie overwogen, maakte het Pakistaanse leger zijn nucleaire tuigen klaar voor gebruik. Clinton ontbood Sharif toen naar Washington en wist hem te overreden om de strijdkrachten terug te trekken, aldus een kernoorlog afwendend. De prijs die Sharif zelf daarvoor betaalde, was een afzetting door het leger. Of concreet: door generaal Musharraf, die toen zijn plaats innam en die onderhand onder huisarrest staat.

Sharif werd gisteren ingezworen door nog een andere oude vijand: president Ali Asif Zardari, de gewezen echtgenoot van de in 2007 vermoorde Benazir Bhutto. Zijn presidentiële mandaat loopt in september af, en daarmee eindigt ook zijn immuniteit. Gaat Sharif dan achter hem aan, en wat doet hij met Musharraf? De toekomst zal het uitwijzen.

Sharia

Veel liberalen en feministen herinneren zich Sharif nog van een andere, niet nucleaire maar evengoed explosieve kwestie. In 1998 trachtte hij immers de sharia in te schrijven in de Pakistaanse grondwet, in een poging om de kleine radicale moslimformaties gunstig te stemmen. Columnisten geloven daarom dat hij nu goed geplaatst is om te onderhandelen met de Pakistaanse taliban, te meer ook aangezien zijn machtsbasis de deelstaat Punjab is, de thuisbasis van het moslimextremisme in Pakistan. In zijn recent verschenen boek Punjabi Taleban schrijft Mujahid Hussain zelfs dat Punjab goed is voor "150.000 gewapende moslimextremisten, die in alle andere delen van het land aanslagen plegen."

Of Sharif de talibanisering van Pakistan zal kunnen keren - met een politiek akkoord of andere maatregelen - zal nog moeten blijken. Maar ook daarnaast wacht hem een gigantische opdracht. Bij zijn eedaflegging gisteren zei hij vooral te willen werken aan "de strijd tegen corruptie, het uitbouwen van solide infrastructuur en economische hervormingen".

Experts vinden dat alvast een goed voornemen. Michael Kugelman, redacteur van Reaping the dividend: overcoming Pakistan's demographic challenges argumenteert dat hij vooral "het onderwijs moet aanpakken, jobs hoort te creëren en een solide anticonceptiebeleid moet uitwerken". Immers: tweederde van de 175 miljoen Pakistanen is jonger dan 30 jaar oud, en 40 van de 70 miljoen kinderen tussen 5 en 19 zit niet op school. Hen aan het werk helpen, zal een flinke investering in opleiding vergen, alsook een robuuste economische groei. Om voldoende banen te genereren moet een jaarlijkse groei van 9 procent worden bereikt. Ter vergelijking: momenteel bedraagt die 2,4 procent. En om dat te verwezenlijken zijn fenomenale investeringen nodig in ondermeer het elektriciteitsnet. Neem een stad als Lahore: twaalf uur per dag is er geen stroom, waardoor veel bedrijven op de fles gingen.

15 jaar water

Of Sharif de broodnodige hervormingen in onderwijs, infrastructuur en economie zal kunnen doorvoeren, is nog maar de vraag. Waarnemers betwijfelen ook of hij, gezien het sharia-hoofdstuk van zijn vorige ambtstermijn, de ideale man is voor een geboortebeleid.

Nochtans is dat broodnodig. De modale Pakistaanse vrouw heeft nu 3,6 kinderen en minder dan één op de drie vrouwen gebruikt anticonceptie. Groeit de bevolking aan het huidige tempo voort, dan stevent Pakistan op 380 miljoen inwoners af. En dat terwijl experts berekenen dat de watersituatie nu al zo slecht is, dat er nog maar voor 15 jaar drinkwater is, tenzij dringend maatregelen worden genomen. De kersverse eerste minister heeft dus werk genoeg voor de boeg.