Poetins misdaad, Europa's lafheid

Vladimir V. Poetin heeft in het oosten van Oekraïne met vuur gespeeld. Hij heeft het ergste gespuis van de regio gemobiliseerd. Hij heeft een militie van boeven, dieven, verkrachters, ex-gevangenen en vandalen op de been gebracht. Hij heeft toegelaten dat in steden als Donetsk en Loegansk plaatselijke separatistische commandanten intellectuelen, journalisten en andere mensen met moreel gezag vermoorden of verjagen. Hij heeft toegekeken terwijl een dronken leger van tuig openbare gebouwen, ziekenhuizen, scholen en stadhuizen verwoest of bezet - in een land dat hij beweert te bevrijden. Hij laat een echte gangsteroorlog toe. Het kan hem niet schelen dat hij de controle verliest over de krachten die hij heeft losgelaten, terwijl rivaliserend bendes met elkaar vechten en de chaos toeneemt.

Nog erger, Poetin, de president van Rusland, heeft deze onderwereld zonder structuur of tucht, deze ongedisciplineerde schurken die alleen de wet van de jungle kennen, dit leger dat niet weet wat oorlog is, laat staan wat oorlogsregels zijn, Poetin heeft dit zootje ongeregeld een schrikwekkend arsenaal toevertrouwd. Een arsenaal waarmee de amateursoldaatjes niet konden omgaan en waarmee ze speelden als een kind met vuurwerk.

We weten dat Rusland enorme hoeveelheden zwaar wapentuig aan de separatisten heeft geleverd. Het heeft hen opgeleid in het gebruik van het SA-11 raketsysteem, dat vermoedelijk vlucht 17 van Malaysia Airlines heeft neergehaald. Je kunt je voorstellen hoe blij de bende was met haar nieuwe speeltje - een speeltje dat tot op 21 kilometer hoogte zijn doel kan raken. Je kunt je ook voorstellen dat Russische officieren - die het Kremlin niet eens zo heimelijk uitleende om een oogje in het zeil te houden terwijl de amateurartilleristen Oekraïense legervliegtuigen onder vuur namen - door de gebeurtenissen werden ingehaald en in paniek raakten. Je kunt je zelfs hun ontzetting voorstellen toen Igor Strelkov, die zich heeft uitgeroepen tot minister van defensie van de Republiek Donetsk, de verantwoordelijkheid opeiste voor het neerschieten van een Oekraïens militair toestel, dat later vlucht 17 bleek te zijn.

We weten wat er gebeurd is.

Het onderzoek naar de ramp is vrijwel onmogelijk gemaakt door deze oorlogshonden zonder geloof en zonder wet, de gangsters die de wereld schokten door de lijken van hun slachtoffers in de velden achter te laten of in slecht gekoelde spoorwagons te stapelen, die van hun 15 minuten roem genoten door voor de nieuwscamera's van de wereld te klagen dat 298 verloren zielen de slechte smaak hadden om op woningen of in drinkwaterreservoirs te 'landen', die de zwarte dozen van het vliegtuig stalen, de export van mogelijk compromitterende brokstukken naar Rusland organiseerden en tussen de bedrijven door de lijken plunderden. Maar hoe het onderzoek ook afloopt, het resultaat is onweerlegbaar: een bloedbad, een oorlogsmisdaad, een aanslag tegen Oekraïne, Nederland en Maleisië.

Om al die redenen was het niet moeilijk om partij te kiezen voor Petro O. Porosjenko, de Oekraïense president - die in de vreselijke dagen na de ramp dezelfde beheersing, waardigheid en autoriteit heeft getoond als tijdens zijn verkiezingscampagne - toen hij de internationale gemeenschap vroeg om de 'volksrepublieken' Donetsk en Loegansk als terroristische organisaties te beschouwen.

Je moest Porosjenko ook gelijk geven toen hij enkele uren na de ramp nuchter en zonder een spoor van haat de Franse president Hollande eraan herinnerde dat de wereld Muammar Kadhafi op de zwarte lijst zette wegens zijn vermoedelijke betrokkenheid bij een vergelijkbare aanslag op een burgervliegtuig, vlucht 103 van Pan Am, in december 1988 boven het Schotse Lockerbie.

Ontmoedigende slapheid

Dit is een nieuw Lockerbie. Zal het westen zich ertoe beperken Poetin te smeken om 'vrije en volledige toegang' tot de plaats van de ramp te verlenen en 'volledig' mee te werken aan de recuperatie van de resten? Hebben wij geen morele plicht om de logische conclusie te trekken uit een misdaad die het gevolg is van zijn oorlogszuchtig, onverantwoordelijk beleid, de president van een grootmacht onwaardig?

Hoe kan Frankrijk vasthouden aan de geplande levering van twee oorlogsschepen van de Mistralklasse die in Saint-Nazaire worden afgewerkt, terwijl Poetin Oekraïne niet met rust laat, laat staan dat hij zich uit de Krim terugtrekt? Moeten die schepen de kroonjuwelen worden van de Russische vloot in Sebastopol of misschien zelfs in Odessa?

De slappe houding van de Europese Unie is erg ontmoedigend. Frankrijk denkt aan de banen op zijn scheepswerven. Duitsland, het knooppunt van de activiteiten van de Russische energiereus Gazprom, is bang om zijn eigen strategische positie te verliezen. En ondanks de recente uitspraken van premier Cameron lijkt het Verenigd Koninkrijk niet bereid om de kolossale zwarte geldstroom van de Russische oligarchen naar de Londense City af te snijden.

Dit is de geest van München, de politiek van toegeven. Het is een schande.

© The New York Times