Fikry El Azzouzi: Ziek tijdens de vakantie? Verdacht

tel je voor. Je boekt een vakantie naar pakweg Thailand. Je schuift de eerste avond aan in het restaurant. Je bent al volledig in vakantiestemming en je snuift de vreemde aroma's op. Het ene aroma is wat fijner dan het andere, maar zo gaat dat op vakantie.

Wat blijkt? Je lichaam is die verschillende kruiden van een overheerlijk Thais gerecht niet gewend en je ligt voor de rest van je vakantie met zware maagklachten in bed. Daar gaat mijn vakantie, zou je vroeger gezegd hebben. Je hoopte op witte stranden, kolkende zeeën. Maar het enige wat je met regelmaat zag, was het kolken van de wc-pot.

Je keert met een gevoel van onrechtvaardigheid terug naar je werk. Van uitrusten of ontstressen was geen sprake, laat staan van gekke dingen doen op reis.

Nadien vragen je collega's hoe je vakantie was. Je zegt dat je vooral ziek bent geweest. Ze schrikken er niet van, omdat het merendeel van de vakantiegangers wel ziek wordt op reis. Wat meestal volgt is ofwel een klaagzang of een vorm van opschepperij van wie het langst en ergst ziek was tijdens de zijn vakantie. Collega's staan graag in de belangstelling, zelfs met hun akeligste ziektes.

Het Europees Hof van Justitie heeft gezegd dat wie ziek wordt tijdens de vakantie, deze dagen moet kunnen recupereren. Principieel is de uitspraak correct, daar bestaat geen twijfel over. En toch beginnen velen al te steigeren. Geert Noels begint te roepen dat de deur open staat voor misbruiken. Dat de maatschappij ontwricht zal worden. Dat Europa ziek is en nu al helemaal niet meer kan concurreren met het buitenland. Deze beslissing van het Europees Hof kan alleen werken als de wereld bestaat uit eerlijke mensen. Misschien moeten Geert Noels en compagnie zich eerder afvragen hoe Europa ziek is geworden. Was dat niet door iets als een bankencrisis? En heeft men de integriteit van de veroorzakers ooit in vraag gesteld?

Maar nee, vakantiegangers die men er al bij voorbaat van verdenkt een misdrijf te plegen. Vakantiegangers wier doel het is op zoek te gaan naar obscure dokters. Zouden die niet iets beters te doen hebben?

Vakantiegangers of de kleine man, het is maar hoe je het noemt, dat zijn de vijanden van deze week geworden. Walter Capiau even buiten beschouwing gelaten.

En je hebt de minderheden. Altijd verdacht. Die mogen we niet vergeten. Want als je enkele jaren met een hardnekkige heimwee aan het werken bent om toch maar uit te kijken naar je reis waar je familie en vrienden weer ziet, dan bestaat er een hele kleine kans dat je de vakantie heel misschien kan rekken. En daardoor is Europa ziek, zwaar ziek.

Misschien kun je zulke dingen wel oplossen. Tegenwoordig heeft elk hotel wel een internetaansluiting. Je kunt skypen met de controledokter, je kunt perfect de dokter zijn vingertje volgen en hij kan je vragen je tong uit te steken. En allebei hebben jullie het voordeel dat jullie elkaars adem niet hoeven te ruiken.

Wat te denken van Artsen zonder Grenzen? Laat ze om de zoveel maanden controledokter zijn. Stationeer ze op plaatsen waar veel toeristen zijn. Na al dat werk in miserabele toestanden zijn ze de beste controledokters en zal geen enkele acteur aan hun strenge oog ontsnappen. Het is een win-winsituatie. Van een burn-out is er bij artsen zonder grenzen minder sprake. Dus zullen zij ook minder ziek zijn, dus moet je minder controledokters op hen af sturen. Een economische wijsheid trouwens.

Beste Geert Noels en compagnie, paniek is toch een slechte raadgever? Staat dat niet in de economische bijbel? Waarom meteen paniek veroorzaken voor iets waarvan je nog niet weet of het een probleem zal worden?