CD&V en Blok samen voor parochiecentrum
In het anders zo vreedzame Bree, de gemeente van minister Gabriëls, waar de VLD de absolute meerderheid heeft, is een rel ontstaan over de subsidiëring van een parochiezaal. CD&V-raadslid Swennen en Vlaams Blok-raadslid Drykoningen dienden samen een motie in om de parochiezaal 100.000 frank te geven. Volgens het VLD-bestuur is daarmee het cordon sanitaire doorbroken.
Brussel
Eigen berichtgeving
Jan de Zutter
Het was even schrikken op het kantoor van waarnemend burgemeester Verheyen van Bree toen gisterenvoormiddag een brief arriveerde waarin twee raadsleden vroegen een punt toe te voegen aan de agenda van de gemeenteraad van 25 oktober. Niet de vraag (100.000 frank subsidie voor het herstel van de dakgoten en het podium van het parochiecentrum van deelgemeente Tongerlo) maar de ondertekenaars deden de wenkbrauwen fronsen. De demarche voor het parochiecentrum was immers ondertekend door zowel Vlaams Blok-raadslid Jos Drykoningen als CD&V-raadslid Lambert Swennen. "Dat betekent dat in onze gemeente het cordon sanitaire werd doorbroken", zegt schepen voor Informatie Wim De Gendt. Hij wijst erop dat dergelijke samenwerking niet eens noodzakelijk is. "Elk raadslid kan individueel punten toevoegen aan de agenda. Dat ze dat samen doen, is een bewuste keuze van beide betrokkenen."
CD&V'er Walter Swennen, een gepensioneerd militair uit Tongerlo, had zich absoluut niet verwacht aan zoveel spektakel. "Ja maar, dit is een bagatel. U moet de context kennen. Het gemeentebestuur van Bree ligt in conflict met de pastoor van Tongerlo. Dat is weliswaar geen gemakkelijke mens, maar dat betekent niet dat de parochie daarom minder rechten heeft. Verschillende malen is tevergeefs gevraagd om herstellingswerken uit te voeren aan het parochiecentrum. Onlangs liet het gemeentebestuur weten daar geen geld voor te willen uittrekken. Zowel Jos Drykoningen als ikzelf zetelen in het bestuur van het parochiecentrum. We hebben dus samen beslist om het punt formeel op de agenda van de gemeenteraad te plaatsen. Daarmee heb ik geen politiek statement willen maken. Ik deed dat uit sympathie voor de parochie."
De lokale dorpspolitiek legt verschillende problemen bloot. Verschillende christelijke organisaties hebben in het verleden opgeroepen om Vlaams Blok-mandatarissen niet te laten participeren in kerkelijke instellingen. Dat is in Bree dus niet het geval. En er is de lankmoedige houding van het CD&V-raadslid dat er geen graten in ziet om samen te werken met het Vlaams Blok. "Maar ik heb dat nooit politiek gezien", zegt Swennen. "Ik heb me daarin vergist. Ik wil geen problemen veroorzaken voor mijn partij. Niemand in de partij weet daar overigens iets van. Ik heb dan ook gebeld naar de burgemeester met de vraag om mijn handtekening te schrappen."
"Ja maar, dat kan zomaar niet", zegt schepen De Gendt. "Swennen heeft inderdaad aan de stadssecretaris en aan de burgemeester gevraagd om zijn handtekening te schrappen. Dat mogen wij niet doen. Het is een rechtsgeldig ingediend document. Het zou toch al te gek zijn dat wij daar zomaar wijzigingen in zouden aanbrengen. Ik kan me voorstellen dat er soms politieke vergissingen gemaakt worden, maar daar moet je dan ook de politieke verantwoordelijkheid voor dragen."
Swennen vindt echter dat het bestuur van Bree overdrijft. "Ik zeg u dat ik dat niet meer wil ondertekend hebben. En nu laten ze mij niet toe om mijn handtekening te schrappen. Dat is toch een truukje om CD&V in de val te lokken."
Het is maar de vraag of Swennen zich effectief vergist heeft in zijn actie of dat hij integendeel bewust heeft samengewerkt met het Blok. Een recente lezersbrief in Het Belang van Limburg van de hand van Swennen doet vermoeden dat het extremistische gedachtengoed bij de CD&V'er niet ver weg is. Op 1 oktober publiceerde de Limburgse krant een brief waarin Swennen een vergelijking maakt. Enerzijds ziet hij asielzoekers die bij hun uitwijzing recht hebben op "een zitje in een burgerlijnvliegtuig", geholpen worden door "menslievende verenigingen" die hen de raad geven zich "met fysiek geweld te verzetten" en tijdens hun verblijf in België "gratis kost en inwoon kregen en in vele gevallen nog een fiks maandbedrag". Dat staat volgens Swennen toch wel in schril contrast met "onze zonen en dochters" die "met inzet van hun leven worden uitgestuurd door het leger naar buitenlandse opdrachten, en dat gebeurt in 50 procent van de gevallen met een C130-transporttoestel (...) en daar kraait geen haan naar".