Hayman vergalt Belgisch feest: 'Sorry dat ik won, Tom'
De race was geweldig, de naam van de winnaar was dat niet. In 2011 won Mathew Hayman (37) Parijs-Bourges, de enige noemenswaardige zege in een carrière van zeventien jaar voor de Australiër. En toen kwam Parijs-Roubaix.
Vergeet de klassiekers, zei de ploegarts van Orica-GreenEDGE tegen Matthew Hayman. Het was na zijn val in de Omloop, zes weken geleden. Hayman liep een breuk op in zijn rechterarm. Zo gaat dat in het wielrennen. Dan is je voorjaar om zeep.
Hayman wilde van het doktersadvies niets horen. Niet na een voorbereiding op een nieuw klassiek voorjaar, waarmee hij in oktober al was begonnen. "Ik wilde die maanden van training, hoogtestage en het feit dat ik weg was van mijn familie, niet zomaar weggooien. Niet door een crash. Ik sloot mij op in mijn eigen virtuele wereld. In mijn garage zat ik uren op mijn hometrainer."
Vorige week reed hij in Spanje zijn eerste koers. "Ik voelde me goed. Maar goed genoeg om jongens die vorige week de Ronde van Vlaanderen reden te kloppen? Neen, dat had ik niet gedacht."
Waarop Hayman zich verontschuldigde voor een volle perszaal. "Ik hoop dat jullie een beetje blij zijn met een winnaar als ik. Ik weet dat ik Tom Boonen van een nieuw record heb gehouden. Tom zal er vast een paar nachten niet goed van slapen. Sorry dat ik gewonnen heb, Tom."
Krachten sparen
Boven op het ongeloof dat hij gewonnen had, leek Hayman oprecht in te zitten met Boonen. "Tom zei proficiat tegen me. En dat hij graag het record had gebroken. Hij is de koning van deze koers. Ik heb hem heel zijn carrière gevolgd, van toen hij nog een jonge profwielrenner was. Dat ik met Boonen de piste van Roubaix op reed, was onwezenlijk. Ik heb zoveel respect voor hem. Met de tweede plaats was ik ook blij geweest. In de sprint lukte het toch. Iedereen was moe. Ik ging op 200 meter voor de streep. Ver, maar ik reed aan de onderkant en dat was goed. Ik was erg relaxed."
Daar lag volgens Hayman de sleutel voor zijn overwinning. Niets moest, alles mocht. Helemaal anders dan Boonen, Vanmarcke, Cancellara of Sagan. "Het was zo duidelijk dat Boonen wilde winnen. Hij heeft er alles voor gedaan. Hij moest Fabian Cancellara en Peter Sagan lossen. Ondertussen zat ik voorop in de koers, in een ontsnapping. Ik kon mijn krachten sparen, moest niet vechten. Ik zat een beetje te wachten tot de grote kanonnen kwamen. Ik ken deze koers. Ik heb hem nu al vijftien keer gereden en zat op de best denkbare plaats."
Liefde voor kasseien
"Ik ben al naar hier gekomen met grote ambities", ging Hayman verder. "De finale rijden, op het podium staan, ik heb al veel druk op mezelf gelegd. Maar na die armbreuk in de Omloop ben ik gestart om mij te amuseren, want ik hou van deze koers. Dat was een van de redenen waarom ik zo snel mogelijk wilde herstellen van mijn blessure. Iedereen die hier aan de start komt, is dol op deze race."
Ook Hayman kreeg de overwinning niet zomaar in schoot geworpen. In de laatste 20 kilometer ging het er wel heel hard aan toe. Op Carrefour de l'Arbre kon hij een valpartij maar net vermijden, zei Hayman. Stannard haalde hem uit evenwicht, Hayman verloor het contact met de kopgroep maar kwam terug. In de laatste 5 kilometer volgde de ene demarrage na de andere. De voorlaatste was van Boonen. Hayman haalde hem terug. Boonen: "Hayman schoot me als een raket voorbij. Ik reed mezelf bijna over de nek om in zijn wiel te blijven."
De rest is geschiedenis. Hayman: "Ik kan niet geloven dat ik win."