LIZE SPIT

De eerste toevoeging die verschijnt bij het ingeven van de term 'moedervlekken' in een zoekmachine: verwijderen. De tweede: ontstaan.

Volgens een van de artikels die ik aanklik, word je niet met moedervlekken geboren. Ze ontwikkelen zich pas tussen het derde en twintigste levensjaar, wanneer je je blootstelt aan zonlicht. Dat vind ik moeilijk te geloven. Ik heb geen weet van een bruin vlekje op mijn lichaam dat er oorspronkelijk niet zat. Ik heb geen herinneringen aan mijn broer of zussen waarin hun moedervlekken ontbreken.

Mijn jongste zus heeft er twee, klein en afgelijnd, op plaatsen waar de zon nooit schijnt. Eentje groeit links vooraan in haar lies, eentje achteraan op haar linkerbil, precies op gelijke hoogte. Wanneer we samen in bad gingen, vond ik de spikkels grappig en schattig - het was de doorgedrukte inkt, het waren de achtergebleven aanwijzingen die je soms ook aantreft op kartonnen dozen die nog in elkaar gevouwen moeten worden.

Ikzelf had van kindsbeen een moedervlek op mijn bovenlip. "Een van de zeven schoonheden", benadrukte een leerkracht op de lagere school. Zelf heb ik er nooit de schoonheid van ingezien: er gaan haren op groeien als je ouder wordt, in geen enkel dialect bestaat er een smakelijke benaming voor - enkel termen als 'peperbus' of 'peperkont' - en Herman Brusselmans beschreef het in zijn column in Humo zeer treffend als 'een miniem plasje diarree van een vlieg'. De spikkel zat net dicht genoeg bij m'n mond. Soms probeerde ik 'm eraf te likken, soms probeerde ik 'm met de punt van m'n geodriehoek los te peuteren.

Mijn broer, twee jaar ouder dan ik, werd geboren met een moedervlek die de hele onderzijde van zijn bovenarm besloeg. In het midden zat een knobbeltje. Het geheel deed denken aan een spiegelei. Niet enkel qua vorm, maar ook omdat het bruin niet overal even donker was. Er leek ongeduldig met een spatel in geroerd. De vlek en zijn schaamte ervoor groeiden evenredig met zijn lichaam mee. Nu beslaat ze zo'n vijf bij tien centimeter en is ze meer doorzichtig van kleur.

Tenzij door hun humoristische of sprekende compositie, ben ik nog nooit vrolijk geworden van moedervlekken. Lange tijd geloofde ik zelfs dat ze te vergelijken waren met de zwarte vlekjes die op de schil van appels en andere vruchten verschijnen nadat ze geplukt zijn. Een kind is op z'n rijpst vlak voor de geboorte, en meteen na het doorknippen van de navelstreng verschijnen de eerste vlekjes.

Misschien verklaart dat ook de droefenis die me overviel wanneer mijn broer zijn arm tegen zijn lichaam gedrukt hield, of wanneer m'n zusje in de zomer door de tuin huppelde, haar broekje een paar centimeter zakte en mijn vader de twee gespiegelde spikkels aan de hele familie toonde met een zekere fierheid: moedervlekken bewijzen dat we allemaal, zonder dat we het beseffen, reeds aan het rotten zijn.