'Mijn ouders hadden geen kinderen mogen krijgen'
Lucie Kessens werd als kind ernstig verwaarloosd door haar zwakbegaafde ouders. Vandaag is ze 53 en een van Nederlands bekendste voorstanders van verplichte anticonceptie. 'De geschiedenis herhaalt zich bij mijn broers en zussen.'
Een tandenborstel. Daarvan droomde Lucie als negenjarig meisje. Maar het bleef bij een droom. Want als ze die tandenborstel zou krijgen, dan zouden ook haar twee broers en zussen er ook een willen. "Vijf tandenborstels konden mijn ouders niet betalen."
Het gezin van Lucie was een van de 62 probleemgezinnen in de Haarlemse Parkwijk. Daar werden in de jaren zestig "onmaatschappelijke" gezinnen geplaatst. De leden ervan moesten er omgevormd worden tot "sociale burgers". "Mijn ouders waren allebei zwakbegaafd. Ze konden niet voor ons zorgen. Vaak was er amper eten en waren er geen propere kleren." Maar de inspanningen die door maatschappelijk werkers in de buurt werden gedaan, boden geen soelaas. In het boek De Woonschool vertelt ze hoe het project mislukte. Lucie en haar broers en zussen werden uit huis geplaatst.
"Eigenlijk hadden ze moeten voorkomen dat mijn ouders kinderen kregen", vindt de Nederlandse. "Ik wil daarmee niet zeggen dat ik ongelukkig ben. Ik heb drie fantastische kinderen. Maar anderzijds zie ik hoe de geschiedenis zich herhaalt bij mijn zussen en broers, die ook mentaal beperkt zijn. Een van hen is nu vader geworden van zijn zesde kind, en dat is nu net als de vijf vorige al weggehaald. Ik kan daar niet blij om zijn."
Lucie wil in haar pleidooi voor verplichte anticonceptie niet over doelgroepen spreken. "Het moet bedoeld zijn voor wie zichzelf of andere ernstig verwaarloost."
Er is geen enkele hulpverlener die haar in deze ooit ongelijk heeft gegeven. "Maar niemand durft het, net als ik, hardop te zeggen. Het recht op kinderen is een groot taboe." Lucie geeft toe dat aan dat recht raken iets heel ingrijpends is. "Maar het leed bij kinderen kan veel erger zijn. We moeten daar bij durven stilstaan."