'Deze fotografie is dé nieuwe kunststroming'

We herkennen wolkenkrabbers, een vrouw en bloemen. Felle snoepjeskleuren, uitgesmeerde beelden en het explosieve ritme van de stad. Kenta Cobayashi heeft zijn leven in Tokio door photoshop gejaagd. Zijn hoogst persoonlijke ervaringen afgebroken en weer opgebouwd met dikke strepen en vervormde pixels. "Street en snel, dat ligt me wel", zegt galeriehouder Dries Roelens.

Roelens is een bedaarde, ietwat chaotisch en maar erg bezielde ondernemer in de verlichtingssector, die on the sideal tien jaar spannende fotografie toont (al is ook dat bijna een voltijdse job). Eerst in zijn eigen huis, tegenwoordig in een kleine galerie in het Antwerpse stadscentrum. "Ik was het beu om steeds naar het buitenland te reizen om interessante expo's te zien."

Is dit werk van Cobayashi eigenlijk nog wel fotografie of eerder digitale kunst?

"De grenzen worden steeds meer afgetast. Fotografen zijn niet langer tevreden met een plat beeld en gebruiken verschillende media door elkaar. Of ze gebruiken oude technieken als zilvergelatinedruk om hun foto's te bewerken en manipuleren. Dit is dé nieuwe kunststroming"

En dat is wat Stieglitz 19 zoekt. De galerie staat voor dynamische, dwingende beelden vol "maatschappelijke energie". Veelal jonkies ook en vaak een tikkeltje bizar. "De grootste gemene deler is wellicht passie en waanzin. Mijn kunstenaars maken geen plannen en ze zijn niet bezig met de perfecte belichting. Ze gebruiken goedkope camera's en smartphones. Bijna iedereen waarmee ik in zee ga heeft zwarte sneeuw gezien en hun eerste prints zijn soms van mindere kwaliteit. Maar een goed beeld is een goed beeld."

De pas overleden fotograaf Ren Hang maakte hier furore met zijn bijzondere, erotische portretten. U heeft hem ontdekt en naar hier gehaald.

"Niemand fotografeerde zoals Ren Hang. Analoge snapshots met een heel kleine camera. En als je de beelden vergrootte dan zag je de pixels en vlekken op de lichamen van zijn modellen. Iedereen vroeg hem waarom hij geen betere camera kocht, maar dat deed er helemaal niet toe. Originaliteit is veel belangrijker. Het is ondertussen wel bekend dat ik daarover geen compromissen sluit."

Cobayashi is een Japanner, Hang was een Chinees, zoals u er velen toont. Hoe komt u daar terecht?

"Voor mijn bedrijf reis ik vaak naar China, en ik ben niet het type dat in zijn hotelkamer blijft. Dankzij het internet bestaat er is een hele wereld van fotografen die virtueel heel bekend zijn, zonder dat ze exposeren. Maar je moet een foto in het echt zien om het te begrijpen. Dus ik neem al eens een bus en zo beland ik wel eens in een Chinees appartement waar een feestje aan de gang is en foto's worden getoond. "

Vindt u daar de originaliteit die u zoekt? U krijgt wel eens het verwijt dat u weinig Belgen toont.

"Waar gebeurt het tegenwoordig? Niet in Europa of de VS, maar in landen als China, met een enorme economische dynamiek en een samenleving die worstelt met censuur en de honger naar geld.

"Kunstenaars die hier een academische opleiding volgen, worden overladen met onze kunstgeschiedenis. Ik hoor mezelf vaak zeggen: opletten, want dit is al tien keer gedaan. De Chinese fotografen heeft nu ook toegang tot die geschiedenis, maar worden gedwongen om een nieuwe taal te creëren met de invloeden die ze overal bij elkaar sprokkelen. Fotografen leggen toch ook een beetje de toekomst vast."

U pikt er wel de juiste Belgen uit: Lara Gasparotto, Thomas Vandenberghe en Vincent Delbrouck.

"Thomas is zo'n fotograaf die online erg gevolgd wordt en de prestigieuze uitgeverij Akina heeft zelfs voor hem een fotoboek gemaakt, maar hier is hij nog onbekend. Hij maakt zijn beelden op een erg ouderwetse manier maar het gaat over zijn leven en gevoelens, en de manier waarop die presenteert is heel speciaal. En Lara Gasparotto is een van onze allergrootste talenten met snelle, ruwe foto's."

Bereikt u daarmee ook een internationaal publiek?

"Eigenlijk wel. Hier springen veel Duitsers binnen, en Britten die fotografen als Cobayashi volgen. Dit is best een uitzonderlijke tentoonstelling, want hij heeft nog nooit buiten Tokio geëxposeerd."

Hoe moeilijk is het eigenlijk om een fotogalerie draaiende te houden?

"De eerste jaren heb ik enorm moeten vechten tegen vooroordelen: waarom iets kopen dat reproduceerbaar is? Of: dat kan ik ook. Dat is soms frustrerend, maar ik geloof in werken op lange termijn. Fotografie wordt vandaag al iets meer serieus genomen, al blijft bijvoorbeeld het shot tussen reguliere musea en fotomusea hier overeind. In de VS lopen die werelden meer door elkaar.

"België is wel een land met echt interessante verzamelaars, al wordt er bij mij niet gekocht om te speculeren. Ik toon alleen werk waar ik 100 procent achtersta. Ik zou het wellicht beter doen als ik meer Belgen toonde, maar het moet klikken.

"En regelmatig kies ik een fotograaf waarvan ik weet dat die niet gaat verkopen, zoals Oliver Sieber die prachtige maar confronterende portretten maakt van mensen in nachtclubs. Zoiets willen mensen niet in hun woonkamer hangen. Hier zitten amper fotografen die van hun werk kunnen leven, en ik met de keuzes die ik maak moet ik er ook iets naast doen.

"En toch mag ik niet klagen over de verkoop. Ik mik op jonge mensen en ik hou de prijs laag, omdat ik niemand wil hypen met hoge prijzen. Dat vind ik fout. Het gekke is: hoe lager de prijs, hoe moeilijk vaak de verkoop. Dat snobisme, dat zit er toch echt in."

Kenta Cobayashi, van 3/9 tot 15/10 in Stieglitz 19, Antwerpen. stieglitz19.be