Geachte mevrouw Vandeursen, beste Sarah,

Amper een week heeft het geduurd vooraleer ik naar jaarlijkse gewoonte helemaal in de ban was van De slimste mens ter wereld. Geestig, spannend en verslavend avondlijk vertier, dat al ruim een decennium de vroege donkerte van de herfst draaglijker maakt. Ook dit keer zal ik geen aflevering missen en me amuseren met de bonte stoet min of meer bekende koppen die elkaar met bon mots, parate kennis, tactisch vernuft en het angstzweet in het kruis vliegen proberen af te vangen.

Het is immers genoegzaam bekend dat deelname aan dit onverwoestbare tv-spelletje reputaties kan maken en kraken, en van hero's zero's kan maken of omgekeerd. De toen nog goed in het vlees zittende Bart De Wever won er de verkiezingen door, zelfverklaard groot licht Siegfried Bracke ging af als een gieter, Adil El Arbi werd de populairste Marokkaan van Vlaanderen en Danira Boukhriss Terkessidis promoveerde van anonieme journalistieke backbencher tot instantdiva. Door mij niet bepaald op handen gedragen Antwerpse macho's als Gert Verhulst en Kevin Janssens leken plots sympathiek(er) en werden verre tv-vrienden.

Ik weet nog dat een erudiete ex-collega die ter redactie als een half genie te boek stond, maandenlang intensieve nazorg nodig had omdat hij meteen uit het spel werd geknikkerd en zo onherstelbare imagoschade opliep.

Daarom had ik een brief aan quizmaster Erik Van Looy in gedachten. Onbetwistbaar de slimste van allemaal als onhandige ceremoniemeester en eeuwige schietschijf van een grofgebekte jury. Hij hoeft immers nooit voor uitschakeling te vrezen en wist van gevloek en hinnikende lach een lucratief gesponsord handelsmerk te maken. Maar de regisseur in bijberoep die as we speak met De premier - als handige verkooptruc kan dit tellen - nog eens een film op Vlaanderen loslaat, heeft allang geen steuntje in de rug meer nodig.

Vandaar dat ik voor jou heb gekozen, Sarah. Ook jij beroemd en berucht geworden dankzij 'de beste quiz ter wereld'. Een intrigerende vreemde eend in de bijt die zich twee jaar geleden uit het niets meldde, er na één sessie al uitvloog, maar zo'n onuitwisbare indruk naliet dat ze er een contract bij Woestijnvis en een job als controversieel schermgezicht aan overhield. Als de dag van gisteren herinner ik mij de spraakmakende openingsaflevering waarin je - gezeten tussen Jeroen Meus en Guillaume Van der Stichelen - iedereen verbaasde met je aparte verschijning en persoonlijkheid. Een niet op haar mondje gevallen specialleke dat meteen voor de aanval koos door - "Ik maak van de gelegenheid graag gebruik om uit de kast te komen als heterovrouw" - het bij velen levende misverstand uit de wereld te helpen dat ze misschien wel een man was.

De eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ook ik even getwijfeld heb, maar dat doet hier niet ter zake. Mijn bewondering voor dames die er een beetje anders uitzien, maar die zich toch een weg weten te banen in de door de perfecte maten gestuurde mediawereld, is immers oneindig veel groter dan die voor de talloze gepolijste poppemiekes die er doorgaans de dienst uitmaken. Geef mij maar een wild en zot vrouwmens zoals jij. Een bizar buitenbeentje dat het, net als de door mij gekoesterde Ruth Beeckmans, niet van looks maar van een even vreemd als aanstekelijk gevoel voor humor moet hebben.

Ik hoor ook wel dat velen vinden dat je beter achter de schermen zou blijven en het maakt me zelfs boos als er weer een of andere seksist je als een 'manwijf' of 'een remedie tegen de liefde' bestempelt. Laat ze maar praten, Sarah. Echte schoonheid zit vanbinnen, moet je maar denken.

Zelf volg ik al even met toenemende verbazing de onstuitbare opmars van een maatschappelijk werkster en alleenstaande moeder die, geteisterd door de onweerstaanbare dwang om op een podium te staan, bereid is daarvoor all the way te gaan. De waanzinnige wijze waarop je als lefgozer pur sang een uniek plaatsje onder de spotlights bevocht, is ongezien en dwingt respect af. Al is het maar omdat je in geen enkel hokje past, maar er met succes eentje voor jezelf wist te creëren door van de nood een deugd te maken en als 'curiosum' uit te groeien tot de genadeloos provocerende en exhibitionistische cultkoningin van de slechte smaak.

Jij kent mij niet. Ik jou wel. Drie jaar geleden heb ik je - geheel buiten mijn wil - zelfs op 'intieme plaatsen' beroerd toen je tijdens de Gentse Feesten crowdsurfend letterlijk op handen werd gedragen tijdens een optreden van Kenji Minogue. Electrotrash van het zuiverste water waarin je als Conny Komen aan de zijde van Emilie 'Fanny Willen' De Roo met voorsprong het belachelijkste optreden weggaf dat ik ooit heb gezien. Maar ik heb me wel geamuseerd met die twee wilde wijven die, gehuld in weinig verhullende spandex-outfits, meesterwerkjes als 'Mijn veranda' en 'Naam familienaam' ten gehore brachten.

In Achter de rug was ik er getuige van hoe je ongestraft 'onze' burgervader Daniël Termont mocht beledigen en af en toe zie ik je, ontdaan van opvallende showbizzpluimen, als een doorsnee huisvrouw boodschappen doen aan de Gentse Dampoort.

Vanzelfsprekend volg ik de van de pot gerukte avonturen van De idioten. Een onwaarschijnlijk programma dat precies daarom bovenaan op mijn lijstje guilty pleasures prijkt en waarin je samen met partner in crime Pedro Elias naar hartenlust de grenzen van het welvoeglijke mag verleggen. Vol ongeloof keek ik toe hoe jullie 'gepamperd' het effect van lage tonen op de stoelgang testten, worst van eigen bloed consumeerden en jij je haar probeerde te wassen in een Japans toilet.

Platte en totaal overbodige ongein die op een rare manier grappig werd en ten overvloede bewees dat sommigen tot alles bereid zijn in ruil voor een portie eeuwige roem. Wie levenslang met het gezicht van Paul D'Hoore op haar achterste wil rondlopen, moet immers goed gek en/of redeloos ambitieus zijn.

Geamuseerd doch enigszins gegeneerd zag ik hoe je samen met het publiek full monty ging - ik zie het Danira niet meteen doen - en zo de grote Tom Waes deed wankelen tussen een hoop lillend bloot mensenvlees.

Stichtend en volksverheffend kun je je oeuvre moeilijk noemen, maar wie weet komen er straks nog kansen waarmee je de platte onderbroekenlol kunt overstijgen. Ik wens het je in ieder geval toe, Sarah. De wereld heeft immers nood aan sympathieke buitenbeentjes-met-een-paar- hoeken-af, die zoals jij ongeremd buiten de lijntjes durven te kleuren en ook nog eens over de gave beschikken om zichzelf te relativeren.

Blijf dus vooral je eigen ding doen, trek je geen bal aan van wat de anderen van je vinden en weet dat je voor mij hoe dan ook een welgekomen verademing bent in een steeds schraler wordend medialandschap.

Met hartelijke groeten,

je vriend Jules