Liefdevol amateurisme, quoi

Les Ardentes ligt verstopt op een kunstmatig eilandje tussen het water van de Maas, met veel groen. Eindeloos uitgestrekte weides zijn in Luik - in de verte doemt al eens een heuveltje op - moeilijk te vinden, dus doet men het ginds anders: geen grote open ruimtes, maar een paar centrale padjes die leiden naar het openluchtpodium en de twee hangars die dienstdoen als Barn en Marquee. Pukkelpop en Werchter gaan voor het massagevoel, Les Ardentes wil liever een smakelijke picknick onder vrienden zijn.

Nog een verschil met de Grote Twee: de laatste jaren profileert Les Ardentes zich steeds meer als een muzikale dwarsligger. Zijn in Vlaanderen al jaren dezelfde groepen verplichte kost als headliner - hoeveel keer hebt u Foo Fighters, Metallica en Muse al op de teller staan? - dan gaat Les Ardentes, zeker in deze jubileumeditie (10 jaar!), resoluut voor hiphop. Het genre dat op elk zomerfestival - herinner u Eminem op Pukkelpop en Kanye op Glastonbury - op gesnuif en wegwerpgebaren onthaald wordt.

Is dat pure ballsiness? Niet echt, want in Wallonië - en dan zeker in het Brusselse, dat ook enkele rappers afvaardigde - is hiphop veel populairder dan in het door gitaren geobsedeerde Vlaanderen. De helden ginds zijn vaak niet Dave Grohl of Robert Plant, maar Kendrick Lamar en Tupac Shakur. Je ziet het aan de T-shirts op de wei: niks geen Nirvana gespot, wel (diepe adem) Dr. Dré, A$AP Rocky, A$AP Ferg, Public Enemy, D'Angelo, Snoop Dogg, Run-DMC, Eminem en Wu-Tang Clan. Als een hiphopper op Werchter de menigte aanspreekt, zie je de mensen denken: "Het zal wel." Hier zie je alleen samenhorigheid, een groepsgevoel en een gezamenlijke voorliefde voor weed.

Dat levert momentjes op die je elders niet snel meemaakt. Terwijl buiten de politie patrouilleerde, liet Freddie Gibbs - verder een lamentabel optreden - de HF6-stage tot in den treure fuck da police scanderen. Het is eens een andere festivalervaring dan met 60.000 bleekscheten te staan bevestigen dat Robbie Williams u wel degelijk op puike wijze onderhoudt. Want dat is nog zoiets: op Les Ardentes lopen alle culturen door elkaar. Zomerfestivals blijven, een Couleur Café niet te na gesproken, overwegend bleke bedoeningen, en het is fijn om daar eindelijk eens wat variatie in te zien. Die diversiteit viel ook door te trekken tot de line-up: hiphop was bovengemiddeld aanwezig, maar daarnaast zagen wij op zaterdag ook folk, rock, experimentele elektronica, techno én soul. Dat Nicki Minaj kan optreden op een podium waar een uurtje geleden nog modfather Paul Weller stond, verdient op zijn minst een Facebook-like.

Waar zijn de Vlamingen?

Veel voordelen dus, die focus op hiphop, het nadeel is alleen: live blijft het genre, hoe cliché het ook klinkt, een geurend hoopje. Dat er live niet veel gebeurt - de combo MC/dj wordt nog steeds niet in vraag gesteld - valt te vergeven: bij het eenzame Starflam was het op die manier top. Dat er over de getapete beats ook nog eens zo vaak zo lusteloos wordt gerapt, moet je niet zomaar slikken: het genre dat op plaat zo revolutionair bezig is, heeft live nog een paar stappen te zetten. Nog een vraagje: waarom moeten de dj's het eerste kwartier van de act telkens helemaal alleen opvullen? Tegen het moment dat alles goed en wel begint, waren wij vaak al halfdood gehiphopt.

Zeuren, zeuren, zeuren, ook aan uw adres: Les Ardentes bleef, tegen de verwachtingen in, ook dit jaar weer een overwegend Waals gebeuren. Nog geen een op de vijf bezoekers kwam van boven de taalgrens. Terwijl het betere Waalse werk niet hoeft onder te doen voor het Vlaamse: Starflam, BRNS en Roscoe stonden broederlijk naast bands van hier, dEUS en STUFF. (bands die hun capslock eens moeten afzetten, maar dat terzijde). Verder kijken dan onze neus lang is: het gaat op voor de Griekse kwestie en ook voor muziek.

Dat is alleen maar randcommentaar, want boven alles is het gewoon heel erg leuk om op Les Ardentes rond te kuieren. Omdat de feestjes achteraf zo gemoedelijk waren (nog Clark! Meer Mount Kimbie!), omdat de zon boven het water zo mooi onderging en omdat de amicale sfeer deed terugdenken aan Pukkelpop tien jaar geleden. Nu is alles er hypergeorganiseerd: dat is super, daar niet van, maar het druist toch een klein beetje in tegen de free-loving festivalspirit. Pukkelpop en Werchter zijn geoliede, geweldige machines geworden, maar mist u ook niet soms dat amateuristische gefladder van weleer?

Fuck controle

Dat gefladder was er in Luik nog wel, ook backstage: in Werchter kun je geen vijf passen zetten of je moet je bandje laten zien. Op een doortocht van persruimte naar podium wandel je zo algauw door acht controleposten. Hier was alles open. Wilde je even de achterkant van de Mainstage gaan inspecteren, dan dééd je dat gewoon. Stond Kendrick klaar om het podium te bestijgen, dan bleef je gewoon even wachten tot ie uit de auto stapte. Probeer dat elders en je staat sneller buiten dan je fuck da police kunt roepen.

Niet dat de gemiddelde festivalganger daar veel aan heeft, maar het zegt iets over de liederlijke, gezellige sfeer, het ongedwongene. Op bepaalde momenten was er maar één act tegelijk bezig op het hele festival; de hele zondag ging het zo. Niemand die het keuzeaanbod van Pukkelpop meer op prijs stelt dan wij, maar een vast programma is ergens ook een verademing. Je kijkt wat het festival je voorschotelt en ondertussen sta je gezellig naast de mensen naast je. Is broederlijk samenzijn klef? Dan zijn wij maar klef.

Is Les Ardentes het nieuwe Pukkelpop? Nee, maar misschien wel het oude.


Hoe goed was Les Ardentes echt? Bekijk de festivalchecklist online.