Bibberen en zweten op de rode loper

'Eigenlijk is dit voor ons het echte afscheid van James Gandolfini", zegt Roskam terwijl buiten zo'n tweeduizend toeschouwers wachten om binnen te mogen. Wat hij dadelijk gaat zeggen tegen dat publiek dat op de wereldpremière anticipeert in het prachtige Princess of Wales Theater, weet hij nog niet helemaal. "Maar ik voel de emoties nu echt wel opborrelen. Zo'n evenement laat je niet onberoerd, en nu ik de avond zal opdragen aan James Gandolfini, krijg ik toch wat de bibber. Zijn ex-vrouw kwam met ons mee, dat doet me ook wel wat. En het stelt me gerust, want dan moet ze hem toch goed gevonden hebben. (lachje)"

Gandolfini gaf Roskam na afloop van de opnames een cadeau en was vast van plan op zijn vakantietour door Europa ook België aan te doen. Hij zou Roskam komen opzoeken, maar strandde dus in Rome, waar hij stierf voor de ogen van zijn zoon.

Die zoon, Michael Gandolfini (14), passeert ons ook op de rode loper. Hij is er bij ter nagedachtenis van zijn vader en is er gerust op. "Ik heb de film nog niet bekeken, maar ik vertrouw op de goede geruchten. Het gaat raar doen zodadelijk. Ik ga mijn vader terugzien, in zijn laatste film nog wel. Ik vind het een heel gepast eerbetoon aan hem. Ik ben dus blij hier te zijn."

De scenarist en auteur van het aan de oorsprong liggende kortverhaal, Dennis Lehane, laat vallen blij te zijn met wat Roskam uiteindelijk in de montagekamer beslist had. "Na een eerdere versie heeft hij de rol van Gandolfini weer wat aangedikt. Ik vind zijn vertolking werkelijk prachtig en hij zegt dingen die van toepassing zijn op zijn eigen leven en dood."

Nog even flitst Matthias Schoenaerts voorbij, maar die kan, aan zijn mouw getrokken door zijn begeleiding, enkel nog maar uitbrengen dat hij naar een handdoek snakt. "Ik zweet als een rund. Op die rode loper is het bakken in de zon. Jammer dat ik snel de stad weer moet verlaten." En dan verdwijnen ze, de zaal in. De menigte applaudisseert nu al en verwacht het beste van die donkere thriller, gemaakt door some Belgian guy.

Oer-Brooklyns

De pers werd vriendelijk verzocht de screening elders in Toronto bij te wonen, maar we polsten na afloop toch nog naar een reactie bij enkele filmliefhebbers. Tracy uit Toronto vond het scenario van The Drop niet op alle punten even plausibel in elkaar steken - de grote schaal waarop de maffia opereert via zo'n kleine bar, dat vond zij wat raar. "Maar ik vond het wel een sterke regie. Heel goed gedaan. En de vertolkingen zijn ook oerdegelijk. Die Matthias Schoenaerts van jullie had mij al overtuigd van zijn robuuste verschijning in Rust & Bone."

Howard uit Philadelphia voegt eraan toe: "Grappig wel dat de belangrijkste rollen een Brit zijn (Tom Hardy), een Zweedse (Noomi Rapace), een Belg (Schoenaerts) en dan toch nog een Amerikaan (Gandolfini) in een film die oer-Brooklyns is. Ze spreken allemaal goed Amerikaans. Hardy spreekt helemaal het Brooklyns dat Mike Tyson spreekt."

Een andere kijker die de première bijwoonde, is ook opgetogen over The Drop. "De accenten van de niet-Amerikanen zijn heel goed. En eerlijk gezegd, dat van Tom Hardy vonden we minder overtuigend dan dat van Matthias."

Maar waar iedereen het uiteraard over heeft, is de laatste vertolking van James Gandolfini die nu postuum op het grote scherm komt. En iedereen is het met toeschouwer Ellen eens: "Hoe goed was Gandolfini wel niet? Truly an awesome performance."

Wanneer we hem na de première aan de mouw trekken, vertelt Roskam over zijn overleden steracteur: "Ik heb aan de toeschouwers gezegd dat als ik James roep, hij wellicht niet komt opdagen, maar dat hij wel in onze harten en geesten zou verschijnen. Dus heb ik ze gevraagd mee James te roepen en dat hebben we dan met zijn allen gedaan. Dat was emotioneel, en mooi, vond ik. Tot ik volledig afscheid van die man heb genomen, wil ik het over hem hebben. Zo snel gaat dat niet uit mijn kleren."

Hollywoodster

Op festivals wordt al snel in superlatieven gesproken, maar dat brengt Schoenaerts en Roskam niet van de wijs. Matthias Schoenaerts had twee kleine scènes met de imposante Gandolfini, maar hij voelde zich niet geïntimideerd. "Nee, ik kan niet zo veel over hem zeggen, maar ik vond hem een lieve, genereuze man. We sloegen snel aan het improviseren om naar de juiste intensiteit van onze scènes te zoeken. Dat was leuk. Er zijn er andere, die onmiddellijk zeggen: 'wat doe je nu, dat staat toch niet in het script?'. Hoe dan ook is Toronto een uitstekende gelegenheid om de man nog eens te eren, met zijn laatste film nota bene.

"Of ik iets geleerd heb van Gandolfini? Niet bewust. Ik probeer dat sowieso zo snel mogelijk weer te vergeten. Je gaat er maar raar van doen. (grinnikt) Als je hem vraagt wat zijn grote voorbeeldfilm is, zou hij even goed The Godfather als E.T. kunnen zeggen, maar ook kleinere films. Het moet mij aangrijpen, en mij iets doen ervaren. Het mag, of nee, moet emotioneel zijn, als het maar echt is. Groot of klein, maakt niet uit. In zulke films wil ik ook spelen."

Schoenaerts speelt in nog een film die op het festival van Toronto een premiere krijgt: A Little Chaos van acteur en nu ook regisseur Alan Rickman. "Tussen Rickman en Roskam is, wat mij betreft, niet zo veel verschil. Alan is ouder en Michaël was wel enthousiast, maar leek me wat minder op zijn gemak dan bij Rundskop."

Over zijn vicieuze karakter in de film, Eric Deeds, kan Schoenaerts kort zijn. "Die kerel is geschift, en ik kan zijn gedrag en zijn daden niet goedkeuren. Dus moest ik op zoek naar een gevoelige snaar om hem overtuigend te kunnen neerzetten. Wat ligt aan de basis van dat borderline gedrag en die schizofrene reacties. Mijn gedacht? Hij is altijd verliefd gebleven op Nadia (Noomi Rapace) en hij haat Bob (Tom Hardy) omdat die met haar gaat lopen. En met zijn hond, à propos. Dat maakt hem weer een pak menselijker."

Amerikanen zijn geneigd Schoenaerts al een nieuwe Hollywoodster te noemen. "Fijn, maar zo denk ik er niet helemaal over. Ik blijf in Antwerpen wonen op mijn appartement. Al ga ik nu misschien wel naar iets comfortabelers op zoek. Het is niet omdat ik op de rode loper in Toronto sta, dat ik meteen een wereldster ben.

"Met welke acteurs of regisseurs ik nog zou willen werken? Verdorie, ik heb altijd goed beseft dat ik nog niet aan mijn vaders enkels zou kunnen reiken als het op acteren aankomt. Ik wilde voetballer worden. Met Maradona werken zou het hoogst bereikbare geweest zijn. Nu werk ik met Tilda Swinton en Ralph Fiennes in de nieuwe regie van Luca Guadagnino, wat ik geweldig vind. Dat zijn nog eens formidabele acteurs, man!"