'Speciale poef naar hemel voor meester Hoornaert'
Tafeltennisser Florian Van Acker (19) wint niet alleen medailles maar ook harten. Niet enkel omdat de paralympiër het om de haverklap over 'poef' heeft, maar ook omdat de autistische tiener zijn gouden plak opdraagt aan een overleden leerkracht. 'Hij was zijn vriend en mentor.'
Sportlui blinken door de bank genomen niet uit in originele interviews. Velen blijven hangen bij voorgekauwde pr-praatjes. Florian Van Acker niet. Ook niet als hij goud pakt op de Paralympische Spelen in Rio. De jonge tafeltennisser met autisme en een mentale beperking blinkt uit in doodeerlijke antwoorden en aanstekelijk enthousiasme. Niemand die intussen zijn 'poef' nog niet gehoord heeft.
Maar tussen alle jolijt vroeg Florian plots of hij nog iets mocht zeggen. "Het is geen antwoord op de vraag, maar ik draag deze medaille op aan een zeer speciale meester. Een zeer speciale man die overleden is."
De man in kwestie is Dirk Hoornaert. Hij was de klastitularis van Florian toen hij zijn eerste schooljaar houtbewerking volgde, maar stierf vier jaar geleden aan kanker. "Meester Hoornaert was een ongelooflijke vriend. We hebben uren gebabbeld", vertelt Florian. "Hij werd niet betaald om na school nog anderhalf uur met mij te babbelen of om dat tijdens de speeltijden te doen. Ik had een sterke band met hem, dat had ik nog nooit meegemaakt. Mijn medaille draag ik dan ook aan hem op. Een speciale poef naar de hemel, voor meester Hoornaert."
Het eerbetoon voor zijn overleden held speelde al enkele dagen in Florians hoofd. "Hij had me verteld dat hij zijn medaille - als hij er een zou winnen - ging opdragen aan meneer Hoornaert", vertelt zijn moeder Dora Debedts vanuit Brazilië. "Die was voor Florian zoveel meer dan zomaar een leerkracht. Het was zijn vriend en mentor."
Hoornaert was zijn steun in een jeugd die lang niet de makkelijkste was. Florian werd geboren in Roemenië, waar zijn ouders hem afstonden. Nadat hij twee jaar in een Roemeens weeshuis en één jaar bij een lokaal pleeggezin opgroeide, werd hij door zijn Belgische ouders geadopteerd.
"Omdat hij op jonge leeftijd al zoveel had meegemaakt, wisten we dat hij later een mentale beperking kon hebben, maar dat deerde ons niet. Florian heeft al zijn wilskracht gebruikt om het goed te doen op school. Meneer Hoornaert heeft zich tijdens Florians eerste jaren in het bijzonder onderwijs over hem ontfermd. Hij leerde hem sociaal te zijn. Voor hem was die man degene die hij volledig kon vertrouwen. Hij was er ook altijd voor hem. Tijdens de speeltijden of na het laatste belsignaal bleef hij babbelen met Florian."
Ook op een pingpongwedstrijd moedigde hij zijn leerling aan.
Als een opa
De dood van zijn meester was een zware klap voor Florian - "alsof hij zijn grootvader verloor". Toen meester Hoornaert te horen kreeg dat hij kanker had, probeerde hij dat meteen zo goed mogelijk aan Florian uit te leggen.
"Tijdens de maanden dat Dirk niet meer naar school kon gaan, bleven de twee contact houden", vertelt weduwe Katrien Malesys. "Florian is verschillende keren bij ons thuis en in het ziekenhuis op bezoek gekomen. Ook na de dood van mijn man heb ik hem nog af en toe gesproken. Het was een emotioneel moment, toen ik het interview zag. Ik ben Florian heel dankbaar voor wat hij gezegd heeft, want ik weet dat het uit het diepste van zijn hart komt. Ik mis mijn man nog elke minuut, maar het doet deugd dat Florian hem nu zo'n mooi eerbetoon geeft."