'De barbaren komen!'

Waar hij ook komt op zijn rondgang doorheen het ganse land verkondigt Theo Francken dezelfde boodschap: "De barbaren komen!" Nauwkeuriger: aan eenieder die maar horen wil verkondigt hij dat niets de mensen zo in de greep houdt als dat apocalyptische toekomstbeeld dat hij zo gloedvol schildert en mensen vol angst en beven in zijn armen drijft: de barbaren komen, de barbaren beuken al de poorten van ons land in, en net als Rome zal onze beschaving ten onder gaan in een wilde orgie van barbarij. Te vuur en te zwaard zal hij die barbarij bestrijden en de barbaren terugdrijven, de zee in, de woestijn door, terug naar waar zij thuishoren, Barbarije, en ons redden.

De barbaren komen? De barbaren zijn al onder ons.

Een staatssecretaris die deals sluit met een genocidaire dictator, gezocht door het internationaal gerechtshof wegens misdaden tegen de mensheid. Een staatssecretaris die de beruchte inlichtingendienst van dat genocidaire regime loslaat op mensen op de vlucht, mensen die op zoek naar toekomst tochten door woestijn en over zee hebben doorstaan om in een Brussels park te belanden, hopend op vijf minuten rust. Een staatssecretaris die deze gelukszoekers terugdrijft naar dat moorddadige regime, hen uitlevert aan folteraars. Een staatssecretaris voor wie mensenrechten en menselijkheid onhandigheden zijn die zijn populariteit maar in de weg staan. Een staatssecretaris die daarover meermaals premier, parlement en volk voorliegt. Wat heeft zo'n staatssecretaris te vertellen over het komen van de barbaren? De barbaren zijn al onder ons, zot van glorie en eigenwaan gebruiken ze waarde en waarheid als de voetveeg van hun eerzucht.

Als dit kan, waar stopt het dan? Hoeveel grenzen mag je overschrijden als het maar in naam van het beschermen van de grenzen is? Hoe intiem mag je dansen met de duivel zonder God te verloochenen?

Dit is niet de zoveelste rel om de rel. Het gaat om de absolute ondergrens van wat kan en mag in een liberale democratie. Premier, parlement en volk worden voorgelogen. De meest fundamentele mensenrechten worden zonder boe of ba opzijgeschoven van zodra dat een politicus in zijn jacht naar glorie en populariteit beter uitkomt. En dat alles blijft zonder gevolg, want Francken voor de gevolgen van zijn gedrag plaatsen zou misschien weleens afgestraft kunnen worden. Liever laf dan zonder zetel, dat lijkt het motto te zijn van al die volksvertegenwoordigers die Francken toestaan om een loopje te nemen met het parlement en de meest fundamentele waarden van onze liberale democratie. Want effectief opkomen voor de waarden en normen waar men zo graag de mond van vol heeft, dat zou weleens electoraal niet erg lonend kunnen zijn. En dát heeft men er nu ook weer niet voor over.

Ik vraag geen heiligen, maar menselijkheid, respect en een politicus die een samenleving kan verbeelden waarop we trots kunnen zijn.