'Videoclips zijn een onderschatte kunstvorm'
In Tabula rasa speelde Jeroen Perceval een cruciale rol, waarmee hij zich verzekerde van een plekje in de meest spraakmakende tv-reeks van het jaar. Nochtans kijkt hij zelf zelfden series. Prachtfilms zag hij dit jaar des te meer. 'Ik hou van spaarzame regisseurs.'
Jeroen Perceval blaast als we hem vragen naar een viertal hoogstpersoonlijke culturele pareltjes van dit jaar. "Vier maar?" Kiezen is verliezen, vindt hij, en hij heeft een lange lijst bij elkaar gepend. Of dat mag?
Goed dan. Een man die niet te beroerd is om in Generatie B(de Canvas-reeks van Joost Vandecasteele over economische crisis en jongeren versus babyboomers), op te draven als een rare sjamaan met het mottigste kapsel uit de recente televisiegeschiedenis, die mag gerust zijn volledige lijstje voorlezen.
Beginnen doet hij met een discipline die misschien te vaak over het hoofd wordt gezien: de edele kunst van de straffe videoclip. "'Territory' van The Blaze is niet alleen een supergraaf liedje, die clip is ook zo goed. Heel eenvoudig, maar hij vertelt zo veel: je volgt een gast die thuiskomt bij zijn familie in zijn moederland. Marokko of een ander Maghrebijns land, gok ik."
Videoclips duiken zelden op in eindejaarlijstjes als deze. Mogen we videoclips een onderschatte kunstvorm noemen? Ja, dat vindt Perceval wel. "Je hebt echt meesters van de videoclip, zoals Romain Gavras." Die kent u misschien van M.I.A.'s 'Bad Girls' of 'Gosh' van Jamie xx. Soms zijn het mooie kortverhaaltjes, maar dat hoeft van Perceval niet eens. "Zelfs met abstractie kun je veel vertellen."
In het theater is Perceval dit jaar niet geraakt. En hoewel hij in 2017 met Tabula rasaen Generatie B twee prikkelende televisieseries op zijn cv kan zetten, is hij niet de man die al bingewatchend series verslindt. "Ik denk dat ik daar te weinig geduld voor heb, ik kom er zelden echt in."
Perceval is wel van plan daar binnenkort een uitzondering voor te maken. Hij wil graag nog The Deuce zien, de gelauwerde HBO-reeks over de seksindustrie in New York begin jaren 1970. Geschreven ook door de mannen achter The Wire. "Daar heb ik veel goeds over gehoord."
Voor films maakte Perceval dit jaar wel graag tijd. Hij somt op: Oscar-winnaar Moonlight, The Square, laureaat van de Palme d'Or in Cannes, Home van Fien Troch, You Were Never Really Here met Joaquin Phoenix. Films die het volgens hem vooral moeten hebben van strakke regie, zonder enige overbodigheid.
Julie Mheretu
"Ik hou van spaarzame, beheerste regisseurs die niet per se alles willen laten zien. Fien Troch doet dat heel mooi. Home is voor mij een hoogtepunt in de Vlaamse cinema, echt een stap in de goede richting."
Nog goed bevonden ten huize Perceval: de EP van The Blaze, het debuutalbum van Mura Masa en Childish Gambino, hoewel diens plaat technisch gezien toebehoort aan het jaar 2016. Horen daar voor Perceval ook zinderende liveoptredens bij? Hij lacht. "Heb ik dit jaar eigenlijk wel een optreden gezien? O ja, ik heb Ertebrekers gezien, dat was goed."
En de allermooiste expo zag Perceval in het Museu de Arte Contemporânea in Porto, waar hij de jonge New Yorkse kunstenares Julie Mheretu ontdekte. "Ze maakt heel monumentale werken waarin je echt verloren kunt lopen. Met meetkundige lijnen maakt ze abstracte maar heel verfijnde structuren waarin je toch vormen herkent, als architecturale plannen of een stad."