Standpunt

Tot aan de paasvakantie rest er nog tijd om knopen door te hakken en dossiers te beslechten en dan is het ieder voor zich richting gemeenteraadsverkiezingen. Ziedaar, het toekomstbeeld dat de meeste politici schetsen voor 2018, zo leert een belronde van De Morgen. Drie maanden tijd dus om zowel op federaal als op Vlaams niveau enkele cruciale beslissingen te nemen die in sommige gevallen al jaren aanslepen.

Denk federaal aan de pensioenhervorming, de privatisering van Belfius, de aankoop van nieuwe straaljagers en zucht, de afhandeling van het Arco-dossier. Daarbovenop stranden de probleemdossiers die uit het zomerakkoord werden geëvacueerd. Landt de regering-Michel ooit nog met een effectentaks die naam waardig en wat met de beslissing rond het dossier onbelast bijverdienen? Wie mag zijn achterban gelukkig maken en wie niet?

De regeringspartners hopen dat de begrotingscontrole in maart een katalysator kan zijn om knopen door te hakken. Dat kan maar het verre en recente verleden leert dat deze momenten veelal gebruikt worden om adhocbesparingen te realiseren en niet om complexe, politiek beladen dossiers tot een goed einde te brengen. Die beslissingen worden meestal in werkgroepen ondergebracht en uitgesteld naar jawel, de volgende begrotingscontrole.

Maar het kan natuurlijk. Misschien eens horen wat Bart De Wever hoopt te realiseren de komende drie maanden. De N-VA-voorzitter heeft de afgelopen dagen nog eens duidelijk gemaakt wie volgens hem de baas is. Hijzelf. Een kernuitstap zoals gepland staat in het regeerakkoord? Toch maar niet, zo liet de Wever verstaan. Of de regering-Michel een probleem heeft met een staatssecretaris die liegt? Zeker niet, zo besliste De Wever. En zo geschiedde.

Intern groeit het ongenoegen bij MR, Open Vld en CD&V over de rol die De Wever speelt. Publiekelijk houden de partijvoorzitters en ministers het bij "geen commentaar" en "we wachten de onderzoeken af". Het stilzwijgen mag rationeel de beste strategie zijn, het voedt de perceptie dat N-VA zich boven de regering en het regeringsakkoord mag zetten. En dat geen enkele regeringspartner het aandurft om hen terug te fluiten. Een zwaktebod.

Uiteindelijk zullen CD&V, Open Vld en MR toch kleur moeten bekennen. Over Franckens toekomst, eens het Sudan-onderzoek afgelopen is, en over het energiepact als de berekeningen gemaakt zijn. Het N-VA-standpunt zal wellicht niet wijzigen. Vraag is wie in 2018 het alsnog tegen de partij durft op te nemen en wie zich naar hun mening schikt.

In een dergelijk politiek klimaat is de kans klein dat cruciale knopen doorgehakt worden. Van uitstel komt afstel. Na een niet zo vredige politieke kerst en een gespannen oudjaar lijkt ook een vrolijk Pasen dus veraf.