Grootste folkie op aarde
In de Ancienne Belgique getuigde The Tallest Man on Earth dinsdagavond van een animale aantrekkingskracht.
The Tallest Man on Earth, gezien op 30 oktober in de Ancienne Belgique
Toch rolden zijn songs er ongedwongen uit, maar wel telkens met een dwangmatige drang om gehoord te worden. Vervang de bijbelse elementen door natuurreferenties en The Tallest Man krijgt de air van een eenmans-Mumford and Sons. Mattson wisselde opzwepend getokkel af met virtuoos gitaarspel en gebood het publiek moeiteloos tot stilte wanneer het hem dreigde te overheersen. Zijn stem, live gelukkig minder neuzelend dan op plaat, was eens een zucht dan weer een grauwe klaagzang terwijl de bard verhalen weefde over de wildernis van natuur en hart. 'To Just Grow Away' en 'Love Is All' bleken al vroeg melancholische mijlpalen op de route die Mattson had uitgestippeld.
Hij bewandelde romantische paden, luchtte zijn hart met de blues en week meermaals af van de geijkte weg. De oprechte ontroering die hij toonde om de wijze waarop het publiek hem onthaalde, ging zo ver dat hij zichzelf een dickhead noemde omdat hij zichzelf geen houding wist te geven. In tegenstelling tot de animale aantrekkingskracht die hij uitoefende doorheen zijn nummers. In 'King of Spain', met de heerlijke aan Dylan refererende boots of spanish leather-passage, bleek Mattson opmerkelijk expressief voor iemand die rondzwierf op het podium alsof hij een prooi benaderde. Die liet zich maar al te graag vangen door de songsmid. Zijn cover van Paul Simons 'Graceland' schipperde tussen gefluister en geschreeuw en vond de balans aan het eind met een ingetogen vertolking.
Gewapend met enkel een gitaar, een piano en een verzameling introspectieve songs overtuigde The Tallest Man On Earth een hele zaal dat droefheid slechts een voorbij vliegende vogel is. Een troostende gedachte in donkere winterdagen.