'Voorlopig leef ik in een romantische illusie'

Met een jongensachtig enthousiasme bestormt Thomas Van Caeneghem het podium van de toekomst. 'Acteren zal me niet rijk maken, maar dat zijn de risico's van het vak.' Charlotte Van Hacht

Op een terras naast de Leuvense vaart gooit Thomas Van Caeneghem vol overgave zijn hart en ziel op tafel. Met een tomeloos enthousiasme praat hij honderduit om zijn woorden vlak erna in twijfel te trekken. "Kom ik nu over als een arrogante zak?" vraagt hij bezorgd. Maar zijn geestdrift werkt aanstekelijk.

De acteur studeerde dit jaar af aan het Leuvense Lemmensinstituut. Vandaag zit hij voor het gebouw waarin hij met vier klasgenoten repeteerde, improviseerde en speelde. Het OPEK was ooit een douanegebouw en doet nu dienst als een kunstencentrum en repetitieruimte. "Het Lemmens had jaren een slechte reputatie. De school heeft een lange weg afgelegd en nu hopen wij en de docenten dat er meer en meer afgestudeerden het Lemmeninstituut positief op de kaart zetten. In Antwerpen heb je het jonge talent van FC Bergman, zij zijn 'de mannen' waar iedereen het over heeft. Ook Brussel en Gent hebben beloftevolle, jonge gezelschappen, Leuven niet. En dat terwijl alle middelen aanwezig zijn. Je hebt cultuurhuizen als OPEK, 30CC en het Stuk die staan te trappelen om nieuw talent kansen te geven. En er is een theaterschool." Daarom wil Van Caeneghem niet één, maar twee theatergezelschappen uit de grond stampen.

Luxepositie

"Met twee bevriende acteurs Andy Van Kerschaver en Joren Seldeslachts wil ik een mannengezelschap beginnen onder de naam Het Huwelijk." Daarnaast droomt hij samen met vriendin Astrid Ogiers en muzikant Rob Banken van een muziektheater-gezelschap. De ronkende naam The Katunaric Family is er al, de rest moet nog komen.

"We hebben nog geen zakelijk plan. Daar ben ik nu mee bezig. Maar al dat papierwerk en technische details zijn verschrikkelijk ingewikkeld. Hoe richt je een vzw op? Hoe pak je een subsidiedossier aan? Welke statuten kunnen we aanvragen? Hoe willen we ons positioneren? De opties lijken eindeloos en ik word er erg ongelukkig van. Voorlopig weten we dat we met The Katunaric Family de eerste jaren geen geld zullen verdienen. Elke vorm van inkomsten zal naar het project gaan. We willen naar gezelschappen stappen en hen vragen om ons te ondersteunen met goede raad. Zo kunnen we leren we van de mama's en papa's van het theater."

Hoe dat praktisch allemaal in zijn werk zal gaan, weet hij nog niet . "En ik denk er ook niet graag over na, maar gelukkig heb ik schatten van ouders die me nog een jaar financieel willen steunen. Ondertussen zal ik ook nog een jaar een lerarenopleiding volgen aan het Lemmens. Maar ik besef heel goed dat ik op dit moment in een luxepositie zit en ben daar ook enorm dankbaar voor."

Nochtans was dat steuntje in de rug van zijn ouders geen evidentie. Niemand in zijn familie is bezig met theater of heeft een creatief beroep. "In het middelbaar studeerde ik Latijn-moderne talen. In mijn omgeving werden mensen dokter, advocaat of gingen ze burgerlijk ingenieur studeren. Ik liep daar tussen als Thomas, de gekke jongen die eens iets anders wil proberen."

Lovende woorden van zijn docenten die in de academie, waar hij toneel volgde, zetten de deuren naar een opleiding drama op een kier. Een ingangsexamen in Maastricht duwde de deur volledig open. "Er waren vier rondes en tot de verbazing van mijn ouders, zat ik bij de laatste twintig. Uiteindelijk vonden de docenten me te jong. Maar het overtuigde mijn mama en papa wel."

Vier jaar later geniet hij even van een vakantie, maar er staat een hele waslijst aan projecten op stapel. Via Kollektief D&A zal hij met Jonas Van Thielen en Joren Seldeslachts het stuk Trojaanse Helden spelen. Er staat een voorstelling in de steigers met zijn vriendin en hij herneemt zijn stage bij Figurentheater De Maan in Mechelen. Ten slotte werd Van Caeneghem betrokken bij een project voor jonge theatermakers. Twee weken lang zal hij zich verdiepen in het stuk De Zaak van Piet Arfeuille.

Op een haar na gebuisd

Ook tijdens zijn studies was er aan projecten geen gebrek.

Hierdoor dreigde zijn eindwerk Sessie met Robby Kamerman in Drie Fases een Lied een Kind en een Vrouw haast uit te draaien op een mislukking. "Ik kreeg de kans om bij het gezelschap de Queeste nog een extra stage te volgen. Die liep pas af in mei, dus ik wist op voorhand dat ik dus maar een maand had om mijn eindwerk te maken." Daarnaast nam hij extra veel hooi op zijn vork door, tegen de traditie van zijn school in, een heel theaterstuk te schrijven en geen monoloog. "Door mijn laag budget kon ik ook geen acteurs betalen. Mijn cast met Astrid Ogiers, Els Olaerts, Cleo Raymaekers, Ger Mendel, Joren Seldeslachts speelden allemaal gratis." Dankzij begeleiding van de Nederlandse acteur en regisseur Joost Horward, kwam hij toch op zijn pootjes terrecht.

Het stuk vertelt het verhaal van een geesteszieke muzikant die zijn vriendin vermoordt. "Maar het is ook een soort onderzoek naar hoe het voelt om man te zijn in de 21ste eeuw. Wat wordt er in deze tijden van mannen verwacht? Ik zat in het laatste jaar als enige jongen in een klas met vier meisjes. Dat was vaak leuk en ze zijn alle vier schatjes, maar soms werd ik echt zot van die vier wijven. Als een soort tegenreactie is het personage Robby Kamerman geboren."

Nu hij op een thesis na kan beginnen aan een leven op de planken, kan hij niet wachten. "Acteren zal me niet rijk maken, maar dat zijn de risico's van het vak. Ik ben ook niet vies van lesgeven. Als televisieacteur krijg je een vrij royaal loon en zulke opdrachten zijn fijn omdat ze erg goed betalen, maar veel plezier beleef ik er niet aan. Ik ging drama studeren omdat spelen mij gelukkig maakt, waarom zou ik dan binnen die sector voor werk dat ik minder graag doe. Voorlopig leef ik nog in een soort romantische illusie. Ik wil enkel dingen maken die mij gelukkig maken."