Muse maakt veel rook en een klein beetje vuur

Muse, gezien op 18 december in het Sportpaleis.

Zanger Matthew Bellamy en drummer Dominic Howard verschenen ver voor het hun beurt was al op het podium. Samen kondigden zij het geheugenkoor De Betties uit Geel aan, die in het teken van Music for Life een wel heel speciale versie van het Muse nummer 'Follow Me' brachten. Bellamy schreef de tekst voor zijn pasgeboren zoon maar hij lijkt op het lijf van De Betties gemeten. Het gemengde koor, met leeftijden gaande van 2 tot 93, laat kinderen uit de lokale basisschool samen zingen met mensen die lijden aan dementie. Beetje bij beetje verliezen zij hun zelfredzaamheid, waardoor ze steun nodig hebben van anderen.

Steun vonden ze bij bakken in het Sportpaleis. Hand in hand, met de armen om elkaar of met verrimpelde handen op jonge schouders zongen zij misschien wat minder luid dan tijdens de repetities, soms helemaal niet of met enkele seconden vertraging wanneer het refrein kwam. Dat gaf niet, deze mensen straalden, eerst wat onwennig in de aanschijn van dat immense publiek, maar dan voluit. Waardig. Het is maar een liedje, kun je zeggen, maar dan wel een van een verdomd ontroerende schoonheid.

Mayasymboliek

Van de hoofdact zelf ging een meer lugubere bekoring uit. Onder een omgekeerde piramide 'Time Is Running Out' zingen, Muse draaide zijn hand niet om voor wat Mayasymboliek. De Britse rockgroep bleek altijd al een voorliefde voor menig samenzweringstheorie te hebben en beschikt over een gepaste soundtrack om het nakende einde der tijden te trotseren, maar verloor zich te vaak in een zelfgecreëerde pletwals. Meteen bij opkomst was duidelijk dat de overrompelende kracht van Muse in werkelijkheid op veel grotere schaal bemeten is dan het Sportpaleis: de dreunende dubstepopener 'The 2nd Law - Unsustainable' had het effect van een atoombom in een veel te kleine ruimte. Een angstaanjagende energie die geen kant op kan. Een gevolg in mineur dat zich later nog een paar keer zou herhalen.

En toch, qua rockspektakel moet je tegenwoordig al ver zoeken om een band te vinden die er zo'n visueel kunstje van maakt als Muse. Het schouwspel ontvouwde zich beetje bij beetje tot een adembenemend geheel. Geen trio van torens deze keer, wel een videoschermgevaarte dat nu eens een ruimteschip nabootste, dan weer de vorm aannam van een reusachtige piramide die de mannen opslokte. Indrukwekkend hoe tijdens de intrede verstoorde beelden van een doemscenario's prevelend nieuwsanker voorbijflitsten, afgewisseld met namen van steden en roodgloeiende beurskoersen. O ja, hoe hip dubstep ook mag zijn, hou er voortaan jullie handen maar van af, jongens.

Dan liever de aan Queen schatplichtige rockopera van 'Supremacy': krachtpatsende dynamiek waarmee de groep wereldformaat toonde. Verder werd er nog hevig geflirt met jarentachtigpop in 'Panic Station' (inclusief paars dansend monster) en 'Madness', waarvan de gitaarriff opnieuw aan Queen refereerde. Voorspelbare hoogtepunten passeerden in de vorm van het schurende 'Supermassive Black Hole' en het al snel prijsgegeven 'Knights of Cydonia'. Die songs werden door hun overweldigende intro's met zoveel overgave verteerd dat de aanstormende climax vroegtijdig verzoop in de kolkende massa, die er niet om leek te malen. Het nieuwe 'Explorers' zorgde voor een kleine dip die de rotvaart even onderbrak.

Solidair tegen cynisme

Ook het moment de gloire van bassist Chris Wolstenholme wist de aandacht niet vast te houden. Dat Bellamy de drumkit opkroop en vervolgens van de ene naar de andere kant van het publiek paradeerde, hielp niet echt. Geen idee of het bewuste sabotage was, maar 'Liquid State' miste punch. Een gevoel dat pas wegtrok bij de delirium opwekkende explosie 'Plug In Baby'. Op de videoschermen volgde een roulettespel langs de cirkelvormige podiumopstelling tussen 'New Born' en 'Stockholm Syndrome'.

Als het niet op de setlist had gestaan, dan zou het publiek 'Starlight' wel hebben afgedwongen. De zaal barstte los in een euforische samenzang. Waarvoor staat Muse anders dan de hi-tech, gebaldevuistversie van de essentie van de Music for Life-spirit. Een vol Sportpaleis verenigd tegen staatsvijand nummer een, cynisme. De eenzaamheid waar Bellamy nog om snotterde in 'Map of the Problematique' werd finaal overwonnen in een aangrijpende golf van solidariteit.