Bergkoning De Gendt

Thomas De Gendt (29) is een speciaal geval. Dat was hij al lang voor hij won op de Mont Ventoux. De Oost-Vlaming is een van de sterkste hardrijders in het peloton: als hij zich op kop zet, doet het bij iedereen pijn. Marc Sergeant, zijn baas bij Lotto-Soudal, verwoordde het ooit mooi: "Als Thomas het tempo bepaalt, hoor je renners huilen."

De man kan bovendien een aardig stukje bergop rijden. Hij is geen topklimmer à la Froome of Quintana, maar op karakter en kracht gaat hij lang mee. De manier waarop hij gisteren naar de ritzege reed, was typisch: eerst zelf tempo maken, dan lossen, terugkeren en weer aanvallen. De Gendt gaat nooit helemaal dood. Zelf omschreef hij het simpel: "Ik wist dat mijn snelheid hoog lag, ook toen ik achterop raakte. Dan is de kans groot dat je weer vooraan komt."

Atletisch vermogen gecombineerd met een nuchtere geest: waarom wint zo'n renner niet vaker? Omdat De Gendt het liefst alleen fietst. Hij is niet de meest stuurvaardige van de hoop en hij voelt zich op zijn ongemak in de massa van het peloton. Dan blijven twee opties over: of je koerst helemaal vooraan, of helemaal achteraan. Om vooraan te fietsen moet je top zijn, maar aangezien De Gendt een normale sterveling is, lukt dat niet altijd: hij heeft goede en slechte dagen.

Met dank aan Greipel

Gisteren was een topdag, maar dat wist hij 's ochtends nog niet. "Ik was eerst niet van plan om iets te doen, maar ik vreesde dat het een zware dag zou worden en veranderde van gedacht. Ik kan niet in de wind rijden en ik was bang om buiten tijd te eindigen, dus besliste ik maar om mee in de aanval te gaan. Als ik nerveus ben, win ik vaak. Toen ik dat groepje zag vertrekken, zei mijn buikgevoel me meteen dat het de juiste ontsnapping was."

Vanaf dan veranderde alles. De Gendt vertelde hoe hij onderweg krachten probeerde te sparen door niet te zot te doen op kop van de groep. "Greipel deed het werk voor me. Normaal werk ik voor hem. Nu was het omgekeerd. Ik ben André dankbaar. Het is knap dat zo'n groot kampioen dat wil doen voor zo'n kleine renner als ik... Maak daar 'kleinere' renner van."

Hij was al bijna een uur over de streep en het was de eerste keer dat De Gendt echt lachte. "Ik heb het een beetje moeilijk om te genieten. Toen ik over de streep reed, was dat zelfs een beetje een anticlimax. Het was zo onverwacht. Ik dacht dat we nog 2 kilometer te gaan hadden toen ik het bordje van de laatste 200 meter zag. Ik was helemaal verrast."

Een uniek geval dus. De man heeft de gave om de dingen eenvoudig te laten lijken. Zijn palmares maakt geen indruk door het aantal zeges, wel door de kwaliteit ervan. In 2012 won hij na een monsterontsnapping de Giro-rit met aankomst op de verschrikkelijke Stelvio. Nu won hij op de legendarische Mont Ventoux. "Neen, speciale aankomsten motiveren me niet extra. Maar ik kan niet ontkennen dat ik vaak op mooie plaatsen win."

Nu nog rit winnen in Vuelta

De Gendt noemde de zege op de Stelvio de meest emotionele, omdat het zijn eerste grote overwinning was. De zege op de Ventoux is de belangrijkste, omdat de sportieve waarde het grootst is. "Nu probeer ik nog een rit te winnen in de Vuelta", grijnsde hij. "Dan kom ik in een select groepje renners terecht die in de drie grote rondes gewonnen hebben. De Tour en de Giro sla ik vanaf nu over."

Hij kan ook de tweede Belg worden na Lucien Van Impe die de bolletjestrui mee naar huis neemt. "Nu ik die trui heb, ga ik ervoor vechten."