'Editors kennen geen ego's meer'

Onze vorige plaat dateert inmiddels van vier jaar geleden. Dat lijkt niet eens zo lang, maar in de muziekbusiness is dat een eeuwigheid. Ondertussen bestaat er een generatie jongeren die misschien niet eens weet wie Editors zijn. Anderzijds was het goed dat we onze tijd hebben genomen, al is dat nooit het opzet geweest. In België zitten we in een uitzonderlijke situatie, maar in Groot-Brittannië wordt onze nieuwe cd de plaat van de waarheid.

"Niet dat onze carrière anders voorbij is, maar er staat elk jaar wel een nieuwe generatie bands klaar die net zo goed de aandacht opeist. Mensen zijn altijd meer gefascineerd door nieuwe dingen, waardoor groepen veel sneller komen, maar ook veel sneller gaan. Het is dus niet genoeg om een goeie plaat te maken. We moeten er tegelijk een stap mee vooruit kunnen zetten.

"Zelf volg ik de nieuwe trends veel minder dan vroeger. Ik heb de vinger niet meer zo strak aan de pols. Het is niet dat ik me er bewust voor afsluit, maar het duurt gewoon veel langer voor nieuwe bands mijn wereld binnendringen. Dat heeft vast met ouder worden te maken. Ik hou enorm van The National, en vorige week hebben we met z'n allen naar de nieuwe cd van Frightened Rabbit geluisterd. Daar was ik meer van onder de indruk dan ik toen wilde toegeven. Van Haim ken ik alleen de singles die ze op de radio draaien, maar die vind ik ook erg mooi.

"Na tien jaar worden Editors als een gevestigde band beschouwd. Dat voelt op zich wel goed, maar het brengt verantwoordelijkheden met zich mee. We kunnen het ons niet meer veroorloven op ons gezicht te gaan. Die druk leggen we onszelf trouwens ook op. Het is waar dat we dit allemaal heel au sérieux nemen. Daar ligt trouwens de oorsprong van het conflict met Chris, onze voormalige gitarist. We wilden het maximum uit de songs halen, maar dat lukte niet meer. We gingen met ons drieën een bepaalde richting uit, en hij wilde niet mee. Chris zat met zijn hart ergens anders.

"Ik geef toe: dat heb ik erg persoonlijk genomen. Als je een band begint, heb je het romantische idee dat elke groep een beetje U2 is: vier gezworen kameraden die voor eeuwig en een dag samen zullen blijven. In goede en in kwade dagen. Dat is het ideaalbeeld waar elke muzikant naar streeft. Ik beschouw het als een persoonlijk falen dat we daar niet in geslaagd zijn.

"Enfin, eigenlijk heb ik daar erg tegenstrijdige gevoelens over. Natuurlijk is er teleurstelling. Nog altijd. Toen het slecht ging met de groep heb ik getracht de spanningen te ontmijnen door voor mezelf een ontsnappingsroute te zoeken. Dat is de plaat geworden die ik met Andy Burrows heb gemaakt. Ik had tijd dus het kon, maar tegelijkertijd denk ik nu: mocht alles destijds koek en ei zijn geweest bij Editors, dan had ik er nooit een ander project bijgenomen. Andy is een van mijn beste vrienden, en het was heel fijn om met z'n tweeën iets te doen. Ik ben heel trots op die plaat en we schrijven nog altijd samen, dus vroeg of laat komt er zeker een vervolg. Maar achteraf heb ik me wel eens afgevraagd of die plaat met Andy ervoor gezorgd heeft dat Chris nog meer van de groep vervreemd is geraakt.

"Of ik een soloplaat overwogen heb? Natuurlijk. Vroeg of laat zal die er ook wel komen. Veel zal afhangen van hoe Editors evolueren. De groep blijft altijd het belangrijkste. Toen we nadien aan een nieuwe Editorsplaat begonnen liep het niet lekker. De wig tussen Chris en de rest was zo groot geworden dat ze de toekomst van de band in gevaar bracht. Eerlijk: het was zonder hem verder gaan of splitten.

"De beslissing om Chris uit de groep te zetten is wellicht de moeilijkste die ik ooit genomen heb. Ik vind het ook heel ongemakkelijk om erover te praten, en eerlijk: ik weet nog steeds niet precies hoe ik met de situatie om moet gaan. Ik geloof wel dat hij op lange termijn gelukkiger zal worden buiten de band, en ik kijk uit naar de dag dat we elkaar weer zullen kunnen zien zonder dat we ons slecht hoeven te voelen. Niet nu. Niet volgend jaar. Het is nog te vers, allemaal."

Wonden likken

"In eerste instantie hebben we Justin en Elliott er vorig jaar bijgehaald om Rock Werchter te kunnen doen. Dat was de enige prioriteit. De optie om dat optreden te cancelen heeft op tafel gelegen. Ik beken: zelf vond ik dat het beste wat we konden doen. Voor mij wrong het om het belangrijkste optreden van onze carrière te laten doorgaan terwijl we net een been hadden verloren. Mij leek het beter om ons even terug te trekken en de wonden te likken. Ik ben een pussy, iemand die nog het liefst hard wegloopt als het moeilijk wordt. Dat ligt gewoon in mijn karakter.

"Uiteindelijk heeft de rest van de groep me kunnen overtuigen om er toch mee door te gaan, en daar ben ik ze tot vandaag dankbaar voor. Editors 2.0 is op het podium van Werchter tot stand gekomen. Ik had niet gedacht dat de nieuwe songs zich verder zouden ontwikkelen, maar door toedoen van Justin en Elliott deden ze dat wel. Het leek ons dus logisch om hen ook voor de plaat te vragen. Het zijn geen sessiemuzikanten, maar volwaardige leden van de band.

"De sfeer in de groep is vandaag veel positiever. Ik ben meer op mijn gemak. We steunen elkaar en er is ook veel meer creatieve input van de anderen. Ze maken mijn songs beter. Justin is echt een aanwinst. Hij maakt muziek, schrijft songs, draait video's... Elliott is tien jaar jonger dan de rest, ook dat werkt verfrissend.

"Vroeger was het allemaal doomand gloom. Nu zijn er geen ego's meer. Dit gezegd zijnde: we zijn een democratie, maar als songschrijver telt mijn stem wel dubbel. Alleen: we zijn met een man meer nu, dus ik heb steeds minder te zeggen. Niet erg, want we zijn allemaal even ambitieus. Straks sluiten we voor het tweede jaar op rij Rock Werchter af. Daar ben ik trots op.

"Ik zou willen dat we een band worden als R.E.M. Een groep die inspireert, zichzelf blijft vernieuwen en consistent sterke songs schrijft. Want dat wordt vaak vergeten: zelfs op hun zwakste platen staan meer goeie nummers dan op de beste platen van de meeste andere bands.

"In België staan we inmiddels op het niveau van Green Day en Radiohead, maar langs de binnenkant voelt het niet alsof we in een grote groep zitten. Misschien dat het een verschil zou maken mochten we in ons eigen land ook een trapje hoger staan? We hebben wel succes in Groot-Brittannië, maar niet op die schaal zoals we dat in sommige andere landen wel hebben. Het zou mooi zijn mochten we dat met de vierde cd enigszins kunnen rechtzetten. Zelf denk ik dat er songs op staan die niet te negeren vallen, dus ik hoop dat ze tussen die duizenden andere bands ook gehoord zullen worden.

Verhalen met een twist

"Het voordeel is wel dat we live altijd konden overtuigen. Dat onderscheidt ons van de rest, en daarom blijven mensen ook in ons geloven. Ik merk wel dat ons publiek in de loop der jaren geëvolueerd is. In het begin kwamen er vooral kerels kijken. Volwassen mannen die van eightiesmuziek hielden. Vandaag staan er meer meisjes in de zaal, wat ik heel fijn vind.

"Er zit een donkere romantiek in mijn teksten waardoor mensen vaak denken dat we voortdurend depressief rondlopen. Dat klopt uiteraard niet. Ik heb een fantastisch leven, een geweldige vrouw en twee prachtige kinderen. Maar als songschrijver neig ik als vanzelf naar die donkere kant. Ik wil niet saai zijn, en het is veel boeiender om verhalen te vertellen waar een twist in zit.

"De meeste songs op de nieuwe plaat gaan over de liefde. Er zitten ook een paar break-upsongs tussen, die nog dateren van voor Chris de band verliet. Achteraf bekeken lijkt het haast alsof ik onbewust voelde aankomen wat er ging gebeuren. Al heb ik in mijn leven uiteraard nog al breuken meegemaakt. 'Thing Called Love' is het frappantste voorbeeld. Dat gaat over twee mensen die elkaar doodgraag zien, maar tegelijk beseffen dat het ongezond is om samen te zijn. Beetje akelig, gezien hoe het met hem is gelopen."