Zwarte komedie Django Unchained Regie: Quentin Tarantino
Wie denkt dat een ernstig thema als slavernij in het 19de-eeuwse Amerika geen vermaak kan opleveren, heeft duidelijk buiten Quentin Tarantino gerekend.
1858. Dr. King Schultz (Christoph Waltz), een rondreizende tandarts van Duitse origine die de gouden kroon inruilde voor de gouden kogel van het premie jagen, 'koopt' Django (Jamie Foxx) van twee slaven aandrijvende broers. Hij schenkt hem de vrijheid in de hoop dat hij hem naar een ander lucratief broedersduo van handelaars kan brengen. Django heeft echter zijn eigen agenda, want hij is op zoek naar zijn - overigens Duits sprekende - geliefde en vrouw Broomhilda (de Amerikaanse verbastering van Brunhilde).
Cartoonesk geweld
Die is verkocht aan Calvin Candie (Leonardo DiCaprio), een wufte plantageheer in Mississippi die verzot is op 'negergevechten' en er een Uncle Tom van een overste met brutale bek op nahoudt (Samuel Jackson als Stephen in een nieuwe vintage Tarantinorol). Het tweetal sluit een pact en bedenkt een plan om zich een weg te banen naar het hart van racistisch verderf, waar Candie zich laat verleiden tot uitspraken als: "What's the point of having a nigger that speaks German if you can't wheel her out when you have a German guest?"
Tarantino's even voorspelbaar controversiële als derivatieve en babbelgrage vertelling van ultieme zwartenwraak en interraciale broederschap heeft weinig te maken met Sergio Corbucci's Django uit 1966. Op de aanwezigheid van de KKK na, is er enkel het element spaghettiwestern, dat de gappende mixmeister met kenmerkende eigenzinnigheid koppelt aan het blaxploitationgenre.
De politieke correctheid gebiedt ons allicht om de kwestie van slavernij ernstig te nemen, ook in een film van Tarantino. Laat ons het houden op de gedachte dat hij hier voor de zwarten hetzelfde doet als voor de joden in Inglourious Basterds: de geschiedenis rechtzetten via een fictieve wraakactie.
Tarantino plaatst de onwaarschijnlijke alliantie tussen Django en Schultz tegenover de interessantere verbintenis tussen Stephen en Candie. Waar de eerste relatie minder input had kunnen gebruiken, mist de laatste er teveel. Waarom het scenario een Oscar moest krijgen, is een typisch Academy-mysterie, net zoals de Oscar voor Christoph Waltz' ergerlijk monotone prestatie, die nauwelijks verschilt van de ook al winnende vertolking in Inglourious Basterds.
Fun is Django Unchained wel, niet omwille van flauwe grappen over KKK-leden die niets zien onder hun witte kap, wel omwille van het cartooneske geweld.