Fabio Jakobsen wint Scheldeprijs: ‘Je hebt van die dagen dat alles perfect gaat’

Neen, er was geen concurrentie. Het is niet dat er niemand op de foto stond – Walscheid en Lawless waren nog ‘ergens’ – maar spannend was de massaspurt niet. Jakobsen had tijd om achterom te kijken en kon ruim voor de finish de druk van de benen halen. Als de best gepiloteerde renner ook de sterkste is, is wielrennen simpel.

Jakobsen sprak van een perfecte dag. Opmerkelijk, want op 80 kilometer van de finish ging hij onderuit. “Misschien lag er geld op de grond”, grapte hij. “Voor me gingen twee renners neer. Ik kon nog remmen, maar werd achteraan aangereden.”

Zijn knie bloedde een beetje, en zijn voorvork brak, maar na een fietswissel en korte achtervolging zat de Nederlander weer voorin. “Ik ben die eerste honderd kilometer amper van de eerste twee rijen geweest. Ik heb één keer de juiste waaier gemist, maar Morkov zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken want dat het wel weer ging samenkomen.”

Rondje bedankingen

Daarna begon een rondje bedankingen. Jakobsen noemde al zijn ploegmaats: Morkov, Sénéchal, Keisse, Declercq, Hodeg, Martinelli. “Al na tien kilometer zaten zij op kop om voor mij te werken. Zij maakten het erg makkelijk voor me.”

Lead-out Morkov kreeg een speciale vermelding. “Hij neemt zo veel stress voor me weg. Ik hoef hem maar te volgen in de sprint.” Zo eenvoudig zag het er inderdaad uit.

Dat is het wellicht niet. De Deen deed gisteren meer dan enkel het juiste spoor te kiezen in de laatste 500 meter – en passant duwde hij Philipsen uit positie en zette hij Ackermann vast, zonder echt gemeen te doen. Als Jakobsen over de verdienste van de ploeg sprak, bedoelde hij ook dat.

Van een jongen van 22 zou je begrijpen als die dan wat stress krijgt op het eind. Want uiteindelijk moest hij dat harde werk wel afronden. Hij moest zorgen voor die 22ste seizoenszege van Deceuninck-QuickStep. Jakobsen: “Druk? Neen. Het motiveert me alleen maar als ik zie wat de jongens voor me doen.”

Toppers als Groenewegen en Gaviria waren er niet bij, maar met zijn tweede opeenvolgende zege in de Scheldeprijs dwingt de jonge Amsterdammer definitief zijn plaats af tussen de grote mannen. Of zijn we nu te mild? De renner had drie doelen gezet dit voorjaar en die mislukten allemaal: Kuurne-Brussel-Kuurne, een rit in Parijs-Nice en Gent-Wevelgem.

“Ik ben ziek geworden eind februari”, was zijn verklaring. “Zo heb ik drie, vier weken verloren. Voor een topsporter is het veel als je één of twee procentjes mist in die grote koersen.”

Op limieten gebotst

“Ik ben op mijn limieten gebotst”, bekende Jakobsen ook. “Ik ben jong, ik test mijn lichaam op training en in koers. Ik ga tot op de limiet, en erover. En dan word je ziek. Maar op lange termijn word je daar sterker van. Ik was vandaag sterker dan vorig jaar, hoewel ik vorig jaar beter in vorm was. Dat noemen ze groeien.”

Logische volgende vraag: waar stopt dat? Jakobsen heeft een duidelijk beeld. “Ik wil blijven sprinten. Vorig jaar lag ik op de kamer met Terpstra. Ik heb het verschil tussen ons gezien. Misschien dat ik later, op een dag, een keer mijn kans ga in de grote klassiekers, maar wellicht zullen die te zwaar voor me zijn.”

Tevreden en blij, noemde hij zichzelf. “Mijn naam staat voor de tweede keer op een fantastische erelijst, tussen al die topsprinters. Dit is een koers die elke sprinter wil winnen.”