Van kleine broer tot topfavoriet

7 maart 2012

Of we naar Kortrijk willen rijden? De broertjes Hazard staan daar uw krant en RTBF te woord in het kader van een project van hun sponsor Nike. Een unieke kans om Eden - dan al een onbereikbare ster - even te spreken. 'Die andere' moeten we er maar bij nemen. Geen hond in België ligt wakker van Thorgan Hazard, op dat moment speler bij de Franse tweedeklasser Lens. Het is zelfs zo erg dat de cameraman van RTBF lange tijd enkel Eden in beeld neemt. De broertjes zitten nochtans naast elkaar, maar de camera hakt Thorgan onverbiddelijk uit het kader wegens 'oninteressant'.

Wanneer de Franstalige collega's Eden meetronen naar het veld om daar nog wat beelden te schieten, staat Thorgan naast ons verveeld met de touwtjes van zijn sweater te spelen. "Waarom sta je hier?", vraagt hij grijnzend. "Daar op het veld is het te doen, niet?" We slaan een praatje en vragen hem of het frustrerend is om altijd 'die andere' te zijn. De schouders gaan omhoog. "Bof, de vragen van journalisten daarover zijn lastig. De rest valt mee. Trouwens, ik zal mijn weg wel vinden. Waar? Ik weet het nog niet. Misschien is een terugkeer naar België iets voor mij?"

Op dat moment komt Eden terug binnengewandeld. Borst vooruit en dollend met manager John Bico. "Zal ik een Sarkozy'tje doen?", grijnst hij wanneer onze fotograaf de twee broers naast elkaar zet. Hij geeft zijn jongere broer een zet zodat die een trapje lager komt te staan, duwt zijn neus gespeeld hooghartig de lucht in en maant de fotograaf aan om op te schieten. "Ik ben groter, trek nu die foto maar." Thorgan staat er lachend bij. Letterlijk in de schaduw van Eden. Voor de zoveelste keer.

20 oktober 2012

Zeven maanden later zit Thorgan opnieuw voor ons. Deze keer zonder broer en niet in Kortrijk, maar in Waregem. Het is oktober 2012 en in ijltempo heeft Hazard zich opgewerkt tot titularis bij Essevee. "Hij is wat nerveus", zegt woordvoerder Cedric Tack wanneer we gaan zitten voor zijn eerste, individuele interview. Uit de schaduw treden kan beangstigend zijn. In Kortrijk al vertelde Thorgan dat hij zich naast het veld minder zeker voelt omdat hij zijn school nooit heeft afgemaakt. "Ik wou dat ik toch had doorgebeten en een diploma had behaald."

Wat hij mist aan academische kennis, maakt hij echter ruimschoots goed met gezond verstand. Nuchter en beredeneerd antwoordt hij op alle vragen en veertig minuten later zijn we onder de indruk van zijn maturiteit. "Meegekregen van mijn ouders", vertelt hij. "Ik ben geen ster en zal me ook nooit zo gedragen." Het helpt dat hij in een stabiele, volwassen omgeving leeft. Met zijn jeugdliefje Marie - die twee jaar ouder is - vormt hij een doodnormaal koppel, met doodnormale dromen. "Ze praat al over kinderen, maar voor mij is het nog te vroeg", grinnikt hij wanneer we naar zijn wagen lopen. Geen Porsche of Ferrari, maar een kleine Mercedes van de club. Een jaar later zal daar tóch een babystoeltje in staan.

"Deed ik het goed?", wil hij nog weten. We knikken. Hazard glimlacht trots en herhaalt dan de woorden waarmee hij het interview afsloot. "Ik wil hier echt een naam maken voor mezelf. Dat is mijn enige wens." Waarna hij even pauzeert en er schalks aan toevoegt. "Dát en de Gouden Schoen winnen in januari." In oktober 2012 vond hij dat nog een smakelijke grap.

16 februari 2013

Essevee neemt het op tegen Waasland-Beveren en in minuut 44 ontvangt Thorgan Hazard de bal iets voor de zestien meter. Hij draait fluks weg van zijn verdediger en geeft dan een blinde pass over tien meter naar Berrier. Achteloos. Branievol. Heerlijk. "Een onnozelheidje", knipoogt hij nadien. Hazard zal die thuismatch tegen Waasland-Beveren nochtans héél ernstig domineren en de 'oude' Franck Berrier volledig overvleugelen als spelverdeler. 'Hazard speelt als een patron', titelt uw krant op maandag. Hazards vorm neemt vanaf die speeldag een hoge vlucht en in play-off I is hij dé ster van Zulte Waregem.

Woordvoerder Tack kan de interviewaanvragen niet bijhouden en organiseert aan de vooravond van het titelduel tegen Anderlecht dan maar een persconferentie. De Thorgan die we daar zelfverzekerd een legertje journalisten en tv-camera's zien trotseren, is niet meer te vergelijken met die van enkele maanden geleden. Hazard ís een patron. Wilmots beloont zijn spectaculaire groei met een selectie voor de Rode Duivels en de topclubs worden wakker. Ze willen niet 'de broer van', ze willen Thorgan.

16 juli 2013

Het is muisstil in de slaapzaal van Zulte Waregem. Buiten baadt het Regenboogstadion in de zon, binnen liggen de spelers te gapen. Plots flitsen de lichten aan en loeit het brandalarm : Thorgan Hazard verschijnt in het deurgat en kan zijn pret niet op. Verrassing! Ondanks wekenlange gesprekken met Genk en Anderlecht keert de patron van de Gaverbeek terug naar Essevee. Een halfuurtje later schuifelt hij op de persconferentie wat ongemakkelijk heen en weer op zijn stoel. Dat hij moet uitleggen waarom hij Anderlecht en Genk laten staan heeft, vindt hij gênant. "Ik heb uiteindelijk mijn hart laten spreken", bloost hij.

Enkele weken later zal duidelijk worden dat zijn keuze er geen van het hart was, maar van de rede. Bij Essevee was zijn manager John Bico erin geslaagd om verregaande sportieve garanties af te dwingen bij coach Dury. Wanneer die informatie nadien op straat belandt, komt Thorgan in een storm terecht. Hij blijft echter overeind en raakt er ook op het veld niet door van slag. "Eenmaal op een veld kan ik makkelijk een klik maken", zal hij ons maanden later in Londen toevertrouwen. "Dan is het gewoon: voetballen." En dat is hij ook in zijn tweede seizoen bij Essevee niet verleerd. Week na week raakt iedereen er meer van overtuigd: deze jongen is favoriet voor de Gouden Schoen.

28 december 2013

"Ik? Favoriet? Tja, jullie zeggen dat voortdurend. Maar wil dat ook zeggen dat het zo is? Ik zal het pas geloven als ik de trofee in handen heb." We zitten eind december samen met Thorgan Hazard op de Eurostar richting Londen om er een thuismatch van Chelsea bij te wonen en blikken vooruit op het Gala. "Er komt die avond wat bij kijken, zeker? Zou ik best al een speech voorbereiden?" Hazard wil weten wat hij mag verwachten. We vertellen hem hoe Steven Defour ons toevertrouwde dat er een leven vóór en een leven ná de Gouden Schoen is. Hij trekt grote ogen, maar haalt dan meteen zijn schouders op. "Ik heb nu al zoveel meegemaakt het voorbije jaar... Dat kan er nog wel bij. Ik maak me geen zorgen."

Het zelfvertrouwen piekt. Hoewel we die dag op weg zijn naar een match van Eden, zullen we het toch hoofdzakelijk over zíjn carrière hebben. Of hoe Thorgan ondertussen ook zijn eigen schaduw werpt. Een triomf tijdens het Gala van de Gouden Schoen zou die alleen maar groter maken.