'Kieskeurig ben ik niet meer, als ik maar kan werken'
Evelien Grosemans (24)
heeft psoriasis, een huid- aandoening die veel werkgevers afschrikt.
"Werkgevers mogen niet discrimineren, maar ik ben zelf wel verplicht om hen te vertellen dat ik last heb van psoriasis. Het is niet besmettelijk, en meestal zie je er ook niets van. 'Maar wat gaan de klanten denken?', zeggen ze soms.
"In 2007 ben ik afgestudeerd. Bso, kantooradministratie. Daarna volgenden interimjobs, onder andere in een supermarkt. Tot ik niet meer moest terugkomen, ze zeiden dat ik een gevaar kon zijn voor de voedselveiligheid. Daarna kon ik aan de slag in de keuken van een bedrijf dat kant-en-klaarmaaltijden maakt. Geen droomjob, maar wel een fijne sfeer.
"Na mijn bevalling kreeg ik een forse opstoot. Mijn ogen, armen, oren, voorhoofd, ik stond helemaal vol. De hormonen, zei de gynaecoloog. Drie maanden ouderschapsverlof, veel zalfjes en lichttherapie later was er weinig veranderd. Mijn baas vond het niet hygiënisch om mij weer in de keuken te laten. Ergens kon ik dat wel begrijpen.
"Ik ben even kunnen terugvallen op het ziekenfonds, sinds juni vorig jaar krijg ik een uitkering: 370 euro per maand. Gelukkig werkt mijn vriend voltijds, in de bouw. We leven niet als god in Frankrijk, en een huis kopen zit er ook niet in. Maar voorlopig ben ik al blij met een dak boven ons hoofd, verwarming en elke dag warm eten. Mijn dochter komt niets tekort.
"Thuiszitten, dat is maar even plezant. Nu weet ik geen blijf meer met al die tijd. Maar werk vinden is niet gemakkelijk. Door mijn psoriasis mag ik niet meer aan de slag in de voedingssector, of op een plek waar ik beschermende kledij aan moet, want dat irriteert mijn huid. Maar zo vallen al heel wat jobs af. Zelfs in een supermarkt kan ik niet meer terecht. Een zichtbare functie, zoals onthaal, is ook zo goed uitgesloten, want je bent toch een uithangbord van het bedrijf. En voor een administratieve functie heb ik niet genoeg ervaring. Tja. Geef me dan een kans.
"Inmiddels heb ik een behandeling gevonden die aanslaat, ik heb alleen nog wat last op mijn armen. En ik volg administratieve cursussen, om bij te blijven. Elke maand stuur ik minstens zeven sollicitatiebrieven, en ik spring regelmatig binnen bij interimkantoren. Of het me kwetst, dat ik minder kansen krijg? Goh. Ik heb liever dat ze me rechtuit zeggen dat ze het niet zien zitten, dan dat ze me aan het lijntje houden.
"Ik vind dat zo raar: er zijn zo veel werklozen, en zo veel openstaande vacatures. Kieskeurig ben ik niet meer. Als ik maar bezig kan zijn. Want hoe langer je werkloos bent, hoe moeilijker je weer aan de slag geraakt. Ik droom van een administratieve functie, maar zal al tevreden zijn aan de fabrieksband. Al lijkt het wel alsof je daarvoor ook al een diploma moet hebben.
"Dat ze mensen straffen die de hele dag in de zetel zitten, dat vind ik terecht. Maar mensen die wel proberen aan de bak te geraken, die mag je niet over dezelfde kam scheren. Of denk je misschien dat ik vrijwillig thuisblijf, voor 370 euro per maand?"