Eerbetoon aan 'Speedy Gonzales van de flamenco'
La Chana is een knappe ode aan de legendarische flamenco danseres Antonia Santiago Amador. Een must voor fans van castagnetten en zwierende rokken.
De film opent met geroffel. Is het mitrailleurvuur? Nee hoor, gewoon La Chana die van jetje geeft. In een andere scène zie je haar een dance battle uitvechten tegen een drumstel. Zij wint. Op haar hoogtepunt was La Chana een Duracell-konijn, de Speedy Gonzales van de flamenco. En toch geen machine. Want de krankzinnige ritmes die ze uit haar voeten toverde, kwamen recht uit haar ziel.
Vandaag lijkt La Chana een typisch omaatje: op haar 70ste heeft ze haar hakschoenen ingeruild voor pantoffels en haar favoriete plekje is niet meer het podium maar de sofa. Maar wanneer ze al zittend met haar voeten begint te stampen, is de wervelwind van weleer terug. Het vuur in La Chana is nog niet gedoofd.
Documaakster Lucija Stojevic volgt de Catalaanse terwijl ze zich voorbereidt op een eenmalige comeback: nog één keer in de schijnwerpers, zittend op een stoel, maar niet minder adembenemend. Tegelijk onderzoekt de film ook het mysterie van haar plotse verdwijning van het toneel, 30 jaar terug.
La Chana won de publieksprijs op het docufestival IDFA, en het is makkelijk te begrijpen waarom. De vele dansscènes bezorgen ons kippenvel. En het persoonlijke verhaal van La Chana geeft de film een sterke emotionele dimensie.