Kliederen met Freud

House at The End of The Street was al lang klaar, maar werd pas van de plank gehaald toen actrice Jennifer Lawrence met The Hunger Games naam en faam kreeg. Van een veeg teken gesproken.

House begint niet kwaad. De acteurs hebben hun kwaliteiten en het camerawerk is veelbelovend. Maar al snel zakt de pudding in elkaar. Groot manco is het scenario dat de karaktercontouren wel heel Freudiaans inkleurt. Met het gedonder van de soundtrack en te makkelijke schrikeffecten maak je er vervolgens geen thriller mee. Het middenstuk is saai en het laatste luik krijg je qua aannemelijkheid niet meer binnen de nochtans rekbare grenzen van het genre gemikt.

In het verhaaltje, dat een uur in de wind naar Psycho ruikt, speelt Lawrence de rol van Elissa, de dochter van Sarah (Elisabeth Shue), een moeder die niet wil dat haar dochter dezelfde fouten maakt als zij. Ze verhuizen na de echtscheiding van Sarah naar een afgelegen oord. Eenmaal goed en wel ingeburgerd, vindt Sarah dat Elissa er maar eens mee moest stoppen zich te ontfermen over gekwetste leeftijdsgenoten. Want is daar niet de geplaagde schoolgenoot en buurjongen Ryan (Max Thieriot)? En zijn diens ouders vier jaar geleden door zijn zus niet aan stukjes gehakt? Het gekke zusje dat ze nooit terugvonden, maar verondersteld wordt verdronken te zijn? U raadt al wat er volgt? Nee maar.

House at the end of the street

Thriller

Regie: Mark Tonderai

Met: Jennifer Lawrence, Elisabeth Shue

Duur: 101 min